Réttur - 01.02.1923, Blaðsíða 22

22
Rjettur.
u'ki nállúrunnar, en jafniramt stiíð og barádu. Skógarnir
og loftið glumdi af fuglasöng. I lyng- og grasnóuuum
skriðu rjúpur í stórum breiðum. Valir og enður svifu yf r
bráðinni og gripu tækifærið að liremma hana. Allskonar
sundfuglar sátu á ám og vötnum, og hver spræna full af Irxi
og silungi. Allar skepnur voru spakar, þær höfðu ekkert af
manninum að segja. Frá ómuna tíð höfðu þær alist upp
óáreittar á landinu og kringum það, án þess að mæta nokk-
urri stygð. Hjer ríkti fiiður og frelsi eins og dýrðlegast má
verða í ríki nátlúrunnar. ísland var sannkallaður »Sælureit-
ur« — náttúru-paradís, um það skeið, sem landuámsmenn-
irnir komu og lögðu það undir sig.
II.
Vargur í vjeum.
Víkingarnir, feður vorir, komu hjer að óbygðu landi. Hjer
var enginn fyrir, er bannaði þeim landið og gæði þess.
F*eir þurftu ekki að brjótast hjer til valda með ofríki og
bardögum. Peir fengu næði til að herja á náttúruauðinn,
enda gerðu þeir það ósleililega. Dýr og jurtir höfðu barist
fyrir tilverunni innbyrðis og sigrast á óblíðu náttúrunnar, en
nú áltu þau sameiginlegum óvini að fagna, þar sem maður-
inn var; gegn honum stóðu þau varnarlaus. í baráltunni
urðu allar skepnur að lúta honum undantekningarlamt. Hann
beitti náttúruna harðstjórn og sótti auðinn í forðabúr hennar
með ránshendi, án þess að gera sjer grein fyrir afleiðing-
unum.
Dýrin, sem áltu heima hjer á landi, þegar maðurinn kom
til sögunnar, voru spök; þau hræddust hann alls ekki. í
augum þe:rra var hann líka dýr, en sem þau ekki þektu að
óvin. Eflaust hefði þó mátt lesa út úr svip dýranna grun
um sakleysi mannsins, er þau sáu hann í fyrsta skifti. Var