Réttur - 01.02.1923, Blaðsíða 26

26
Rjettur.
um var útrýmt. Út ýmingarsaga lians er áþreifanlegt dæmi
þe;s, hverju drápsjúkir menn geta áorkað að sp lla náttúrunni.
Hún er viðvörunarraust lil allra þeirra, sem leggja í einelti
ýmsar fejundir fugla og annara dýra til að drepa þau. Skal
því í fám orðum skýra frá aðald áltunum.
Eflir að Ameríka fanst í seinna skiftið, í lok 15. aldar,
tókust þangað (íðar s:glingar frá ýmsúm löndum í Evrópu.
E nkum varð mönnum tíðfarið þangað effir að fiskisælu miðin
við strendur New Foundlands fundust. Brátt tóku ntenn þar
cftir hinni ótölulegu mergð af geirfuglinum. Krökt var af
honum í St. Lawrence-flóanum og á eyjum og skeijum með
ströndum fram. Fuglinn verpti í maí og júnímánuði. Voru
hreiður hans víða svo náin, að varla var þverfótað milli
þeirra. Hver fugl átti ekki nema eitt egg. Sjómenn urðu
þess fljólt áskynja, að geirfuglinn var mjög loslætur, enda
notuðu þeir hann óspart til matar. Þeir hættu að byrgja sig
upp að matvælum heiman að frá sjer, því að forðabúr var
nálægt fiskimiðunum, þar sem geirfuglinn var. Hið hroða-
legasta fugladráp hófst nú jafnskjótt og skipin lögðu að eyj-
unum. Fuglarnir voru unnvörpum reknir upp í bátana, á
seglum og flekum, og drepnir. Fað sem ekki var notað þeg-
ar í stað, var saltað niður í tunnur og kyrnur. Stundum
tóku menn feitu fuglana úr kösunum og notuðu þá sem elds-
neyti undir þá, sem steiktir voru. Fað var ekki hugsað um
annað en að drepa alt, sem til varð náð af fuglinum og seðja
drápgirnina. Eggin voru stór og matarmikil. f*eim var safn-
að þúsundum saman og höfð ásamt fuglinum sem matarforði
handa skipverjum.
Aha 16. öldina gengu fiskiskip svo hundruðum skifti til
New-Foundlands, og allan þann tíma var geirfuglinn drepinn
miskunnarlaust, enda fór svo að lokum, að honuin varð ger-
samlega útrýmt við stiendur Norður-Ameríku.
Um það leyti sem ísland bygðist og lengi fram eftir öld-
um, var geiifuglinn óhemju mikill við strendur lands'ns. Feg-
ar búið var að útrýma honum við Ameríku, var enn þá tölu-
vert af honuni sumstaðar hjer við land.. En þó var svo að