Réttur - 01.02.1923, Blaðsíða 73

Rjeilur
73
vera eins almeiin og grasræktin. Með tímanum gæti hrgn-
aður af henni numið miljónum króna á ári á öllu tandinu.
Margar ('jóðir skilja nauðsyn fiskaklaksins og verja til þess
fje og fyrirhöfn með góðum árangri. Sumir bændur eilendis
búa til fiskatjarn'r í grend við heimili sín, og geta því, er
þá lystir, haft nýjan fisk á borðum hjá sjer árið um kring.
Líklega eru óvíða bttri skilyrði fyrir fiskaklak en hjer á
landi, og þörfin fyrir það er auðsæ. Hungursneyð hefði
aldrei heimsótt landið á fyrri öldum hefðu menn kunnað þá
að rækta fiska, og það má koma í veg fyrir hana í framtíð-
inni með fiskaklakinu. tJó að náttúran loki búri sínu með
hafís, hylji alt land ð klakabreiðu og banni samgöngur á sjó
og land', gætu menn sólt björgina út í f skatjörnina, væru
þeir svo hygnir að hafa hana nálægt heimili sínu.
Selir eru ein af þeim dýrategundum, sem vel er þess verð,
að temja hana og rækta. Mundi það reynast hægur vandi,
því að þeir eru auðtamdari en mörg önnur vilt dýr. Selur-
inn er meinlaus og góðlyndur, eins og hundur. Ef nýgobnn
kópur er tekinn og alinn upp, verður hann mjög spakur.
Honum svipar mjög til hundsins í skaplyndi. Hann gegnir,
þegar á hann er kallað, og hænist mjög að þeim, sem gef-
ur honutn. Hann er óvandfæddur, bráðþroska og s..fnar fljótt
miklu spiki, fái hann nægilegt og gott fóður. Vafalaust yrði
mikill ávinningur og gróði að selarækt, þegar menn væru
farnir að komast upp á lag með hana.
Selaeldi þyrfti engan veginn að spilla fyrir laxaklaki, því
að þar mætti hafa það, s^m engin laxganga er eða hægt að
koma upp laxveiði, eins og t. d. á eyjum og útnesjum. Þeg-
ar selurinn er orðinn vel taminn, yrði auðvelt að láta hann
sjálfan afla fæðunnar úti í sjó, á takmörkuðum svæðum, og
heimta hann aftur til lands, eins og þegar sauðfje er rekið í
haga. Tamd r sehr verða sjerstaklega tryggir og elskir að
húsbónda sínum og heimili. Maður nokkur, sem ól upp sel,
reyndi að koma honum af sjer með því að róa með hann
langt út á sjó og sleppa honum þar. Þegar maðurinn sneri
bálnum til lands og selurinn sá, að hann ætlaði að skilja sig