Réttur - 01.07.1928, Blaðsíða 113
Iíjettur]
ÁRGALARNIR ÁMINNA
241
Ekkert óttast fátæki stúdentinn eins og yfirdrotnun
auðsins á íslandi. Iiann hæðir gyllingar auðvaldssinn-
anna, sem lofa gulli og grænum skógum, ef auðvaldið
fær að leika sér ófjötrað:
»Þeir halda’ ekki’ oss vinnist þá veglegri jörð
með vitrari mönnum og sælum;
nei: voldugir húsbændur, hundar á vörð
og hópur af mörkuðum þrælum«.
Fegursta hugsjónin, sem til er í kvæðum Þorsteins,
er því tengd við afnám auðvaldsins með öllum þess
táknum um valdboð og kúgun. Hann sjer framundan
þá tíð, að alþýðan muni af sjer bylta öllum þessum
fjötrum, og ný jörð muni úr ægi rísa, þar sem horfinn
sje sá ójöfnuður lífskjaranna, að einn maður geti ráð-
ið lífsskilyrðum annars (atvinnumöguleikum eða slíku)
og því í rauninni haft hann sem þræl. Hann tekur
sjálfur þátt í því »litla liðsmannasafni«, sem byrjar
ferðina að brautarenda — og reynir að brjótast beint.
Hann býst eins við að ekki muni máttarvöld hins
gamla heims endast 20. öldina út,
»Því engirm má vita, hvað orðið er þá,
af auðsins og guðanna friði,
er hundraðið fimta er sigið í sjá
og sól þess er runnin að viðk.
Mun hann enn reynast sannspár?
Og hlutverk Þorsteins í íslensku verklýðshreyfing-
unni hefur verið að hvetja og eggja það lið, sem ætlað
var það mikla hlutverk. Ýmist með lofgjörðum ljóð-
skáldsins um »brautina« eða lokatakmarkið, eða hvass-
yrtum eggjunum tilfinningamannsins um vægðarlausa
baráttu gegn kúgurunum:
»Það eru ekki lömbin, sem láta sig- flá,
en lofðungar dýranna mörkunum á,
sem lífið til lotningar beygja;
J 16