Réttur - 01.07.1928, Blaðsíða 121
. Rjettur]
ÁRGALARNIR ÁMINNA
249
En bíðum, eg á orð og ljóð!
Og verði þau í þetta sinn
Að þunga dýpsta hugarmóðs,
Að brennimarki á Kains kinn
Að klögun Abels dauðablóðs
Að vofu er illspá æpa skal,
Að Englands her frá Búans val«.
Hvort mun ekki óhætt að hugsa til valsins við Shang'-
hai og Kairo, leiðanna í Marokko og Sýrlandi, blóðsút-
hellinganna í Indlandi sem Nicaragua? Mun ekki sama
fordæmingin, sem þá var upp kveðin,, nú hvíla yfir
Bretum?
»Þín trú er sú, að sölsa upp grund,
Þín siðmenning er sterlingspund«.
Mun ekki sama kvörtunin stíga upp til allra þeirra,
sem heyra vilja, sama bölvunin frá þúsundum kúgaðra
kvenna og barna, miljónum verkfærra manna?
»Menn bölva pynd þíns aura-oks
— Ó England — spá að hafi nú
Þín háttvirt kirkja og kaupmenn loks
Samt kæft út hjá þér dáð og trú.
Úr hverri þinni hugsun skín
Ot hagsvon einhver, smá og lág.
Og öllu er skrifa skáldin þín
Er skildingsmarkið sama á«.
Og' er ekki fagurt eftirmælið, sem óþekti Búa-bóndinn
hlaut í Ijóði íslenska skáldsins —- fagurt sem eftirmæli
rússnesku frelsissinnanna. Sama vonin, sama trúin á
sigur alþýðunnar birtist þar — og skáldið rjettir frá
fjöllum Canada bróðurhönd ekkjunni í Transvaal,
líkt og áður verkamönnum Pjetursborgar.
»Svo gráttu ei hann, sem hetja var!
Né hata staðinn þar hann féll —
Þó mynduð ljón ei liggi þar
Er Laugaskarð í Draken-fell.