Réttur - 01.10.1929, Blaðsíða 10

218
UPPRUNI NÝLENDUAUÐS EVRÓPU [Rjettur
í með skattskyldunni, einkenna þó ekki hin uppruna-
legu nýlendustjórnmál sjerstaklega, því þetta á sjer
stað enn þann dag í dag, þótt í nokkuð annari mynd
sje. Egyptaland varð að greiða 1860—1870 50 af
hundraði í þóknun fyrir lán sem það fjekk í enskum
og frönskum bönkum. Árið 1907 fjekk franska stjórn-
in 60 miljónir franka í skaðabætur fyrir dráp á einum
borgara í nýlendunum.
Augljós sönnun fyrir því að Evrópuríkin láti auð-
æfi sín í nýlendunum vaxa af sjálfu sjer eru þýsku
hagskýrslurnar. Á árunum 1895—1913 óx hið útlenda
auðmagn Þýskalands úr ca. 12 miljörðum upp í 20
miljarða. Þó var tekjuhalli flest þessi ár, á verslunar-
jöfnuði Þýskalands við útlönd. Eftir ábyggilegasta út-
reikningi, sem við hendina er, var tekjuafgangur
Þýskalands 230 miljónir marka yfir þetta tímabil. (H.
G. Moulton: »Germany’s Capacity to Pay« Institut of
Economics. Washington 1923).
Útreikningurinn er vafalaust óábyggilegur, því jafn-
vel þó hinn raunverulegi tekjuafgangur Þýskalands
væri fjórum sinnum meiri, mundi hann samt sem áð-
ur reynast brot af því, sem útlend auðlegð Þýskalands
óx á sama tímabili.
Nýlenduþjóðirnar munu e. t. v. einhverntíma gera
reikning yfir allar þessar aðfarir, til þess að geta
einnig fengið lögfræðislegan grundvöll fyrir frelsisbar-
áttu sinni. i dag verður maður að láta sjer nægja að
sýna einstöku liði af þessari þróun. Mynd sú sem kem-
ur í ljós gefur okkur þá skoðun sem ekki verður
hrakin:
Auður Evrópu í nýlendunum hefir ekki orðið til
fyrir tekjuafgang Evrópu eða »auðsútflutning«. Eign-
ir og fjárrjettindi Evrópu í nýlendunum eru mynduð
með ránum og kúgunarsköttum. Áratugum saman hafa
rán þessi og skattar gefið drjúgan arð. Fasteignirnar
hafa á sama tíma hækkað í verði. Og einungis af vaxta-