Réttur - 01.10.1929, Blaðsíða 16
224 VÖRÐUR UÝRGRIPANNA [Rjettur
sem við eigum, því það verður ekki mælt á mælikvarða
peninganna. Það er listin. Og við fáum að skoða hana
— allir. Við fáum að skoða meiri fegurð en nokkurn
okkar hefir nokkurntíma dreymt um. Eg hefi ekki
bragðað »vodka«, en samt er eg drukkinn! Getið þið
annað en glaðst með mér, með Rússlandi, félagar! Er-
uð þið ekki hreyknir af því að okkur, — einmitt okk-
ur, — skuli vera falið að gæta dýrgripalestarinnar á
morgun ?
— Jú — jú — jú! sögðu hermennirnir eins og með
einum munni.
— Eruð þið þá reiðubúnir til að vernda þennan
fjársjóð, og leggja líf ykkar við?
Allur hópurinn stóð upp sem einn maður.
Annað svar var ekki gefið.
Kveldverði var lokið.
Hermennimir höfðu matast þögulir og gengið síð-
an til hvíldar.
Á morgun áttu þeir að vera snemma á verði, og lík-
lega allan daginn.
En Jefimov sofnaði ekki. Hann laumaðist burt og
reið til næstu borgar, Myskai Volochok. Þar beið
Reisenberger félagi hans. Reisenberger var hvítliði og
harðsnúinn keisarasinni — »sannur vinur föðurlands-
ins« á máli Bandamanna. Og Jefimov var hans útvalið
verkfæri.
— Keisaradýrgripirnir eiga að flytjast til Petrograd
á morgun, sagði hann með ákafa, um leið og hann kom
inn í herbergið sem Reisenberger dvaldi í, til bráða-
birgða.
— Það veit eg vel, mælti hinn rólega. Taktu við
þessu sprengiefni, en farðu varlega, þú veist að okkur