Réttur - 01.10.1929, Blaðsíða 23
Rjettur] FYRSTA ÁR MITT SEM VERKAMAÐUR I R B 231
Fötin áttu að vera tilbúin eftir 2 daga. Jeg gat þess,
að jeg gæti byrjað að vinna í mínum fötum, en for-
maður 2. deildar aftók það, og jeg sá síðar, að það
hefði farið illa með þau.
Jeg kem því til vinnunnar tveim dögum síðar, fer í
vinnufötin og mjer er sagt að vinna með öldruðum
verkamanni, vera aðstoðarmaður hans. Hann heitir
Pomagajef og er yfir fimmtugt, með mikið skegg og
vantar framtennur í efrigóm. Það vekur mjer áhyggj-
ur, að skeð geti, að hann tali rússneskuna ekki nógu
skýrt til þess, að jeg læri hana fljótt. Hann reynist ó-
venju duglegur og trúr verkamaður, og við urðum
bestu vinir.
í nánd við okkur eru nokkrir ungir verkamenn við
vinnu sína. Þeir eru spurulir, langar til að frjetta
hvaðan jeg sje, hvað jeg hafi starfað í mínu landi,
hvernig þar sje umhorfs, hvernig verkamönnum líði
þar, hveniig þeir fari með auðveldiskarlana og hvað
þeir ætli að gera við þá framvegis o. s. frv. Jeg heiti
því, að segja þeim alt sem jeg viti, þegar jeg sje orð-
inn betur að mjer í rússneskunni.
Við Pómagajef sígum á það við vinnuna. Hann er
ólæs og óskrifandi og honum finst hann of gamall til
að fara nú að læra þær listir. En hann er vel greindur
og afar minnugur. Hann man alveg hve mörg kíló-
grömm þarf af hverju efni, af hinum mörgu efnum,
sem þarf í hvert litarefni. Þeir, sem hvorki eru læsir
nje skrifandi, hljóta að æfa minnið miklu meir en hin-
ir. Hann var líka ágætur að reikna »í höfðinu«.
Jeg læri rússnesku.
Jeg hafði lært dálítið í rússnesku meðan jeg var
heima, gat skrifað bókstafina og kunni nokkrar setn-
ingar og ofurlítið í málfræði. Nú hjálpaði þetta mjer
afar mikið, en jeg gat ekki talað málið, nje skilið er