Réttur - 01.06.1943, Blaðsíða 63

R É T T U K
139
anna, er enn gátu gengið, hreyfðust eins og óþreytandi fjölfætl-
ingar.
Hann þreifaði eftir veggnum, dumpaði á hann með bognum
vísifingri. Nokkur högg með löngum þögnum á milli. Ekkert svar.
Æsingin hafði horfið um leið og baráttunni lauk. Vellíðunar-
kenndin sem hafði deyft Kassner fyrst eftir að hurðin skall aftur,
var að tætast sundur og unnnyndast í kvíða; féll í tætlum frá hinu
sárviðkvæma hörundi hans, frá fötum hans, sem orðin voru limpi-
leg eins og náttföt, axlabönd hans og skóreimar höfðu verið
slitin burt og hnapparnir skornir af (hann átti ekki að geta framið
sjálfsmorð) en við það var eins og sjálft efnið í fötunum hefði
breytzt. Hvað var það sem þrengdi að honum? Holan í veggnum?
Eða sársaukinn, sem smátt og smátt var að smjúga gegnum hita-
órana? Eða nóttin? Fangar, lokaðir inni í kringlóttum klefurn þar
sem ekkert er til að hvíla augun við, verða alltaf brjálaðir.
Hann dumpaði aftur.
Ljósrákirnar tvær, hornréttar hvor á aðra, sem merktu dyra-
karminn, hurfu.
Styrkur hans tók að tæra hann sjálfan, vegna vöntunar á verk-
efni. Eðli hans krafðist athafnar og myrkrið saug viljaþrek hans.
Hann varð að bíða. Það var allt og sumt. Þrauka. Lifa í eins
konar dvala, eins og lama maður, eins og dauðvona maður, með
sömu duldu seiglunni, — eins og andlit í sjálfu hjarta myrkursins.
Að öðrum kosti — brjálsemin.
Aimar kafli
Hversu margir dagar?
Niðamyrkur, nema þegar verðirnir litu inn nteð vissu millibili,
og stöku ljósgeisli er smaug milli hurðarinnar og gólfsins. Hversu
marga daga aleinn með brjálseminni, sem lá í loftinu, hverful og þó
nálæg, líkt og örveikt kvak í froski.
í nágrannaklefunum var haldið áfram að berja fangana.
Uti var líklega dagbjart. Heiður dagur, þrunginn trjám og grasi,
og bárujárnsþökin bláleit í morgunbirtunni.
Kona hans var í Prag, en síðustu tuttugu mínúturnar hafði hann