Réttur - 01.06.1943, Blaðsíða 71

R É T T U lt
147
kveljandi eftirvæntingu. Hann bankaði í vegginn, hvað eftir ann-
að, nú alveg af handahófi. Ekkert svar. Ekki gat hann verið orð-
inn heyrnarlaus, hann heyrði högg sjálfs sín, fótatak sitt, öll hin
dularfullu hljóð fangelsisins. Verðirnir höfðu opnað nálægan klefa.
Hafði sá sem bankaði verið tekinn þess vegna, eða fluttur af til-
viljun í annan klefa? Eins og tónarnir rétt áður tók nú einnig
vonin að fjara út, og skildi hann eftir varnarlausan fyrir hinum
tortímandi fásinnisdvala. Samt hélt hann áfram að hlusta eftir
bankinu sem hlaut að koma; árangurslaust, og enn einu sinni eydd-
ist vonin, síðasta tálvonin, eins og síðasta blóðgusan úr sári. knúð
fram af sterkum hjartaslögum.
Hann lokaði augunum og hinn dimmrauði heimur óráðsins sveip-
aðist um hann. Hugmyndaóskapnaður, og gegnum hann fyrst lit-
brá, líkl og af olíu á vatni, loks bar mest á heiðgulu, alsettu svört-
um krossstrikum. Var það árbrotið, þar sem fiskarnir, kæfðir af
fallbyssuskotum hvítliða, flutu um fætur hungraðra uppreisnar-
manna, er óðu yfir með byssu um öxl, gulir fiskmagarnir áberandi
í gráleitri birlu liinnar köldu dögunar. . . . Svo var eins og sólin
kæmi skyndilega upp, geislandi birtan glampaði í aragrúa gim-
steina á gömlum kirkjumunum, og óreglulegir fletir á yfirborði
þeirra blöktu undan hljómum hins draugalega sönglanda, líkt og
hin örveiku Ijós dýrlingalampanna, og urðu fyrirvaralaust nætur-
ljós Síberíulestarinnar er brunaði um skógana undir talsímaþráð-
unum líkt og hafskip....
Borgarastyrj öldin.
Hugur hans var í æðislegu eltingahlaupi við hugmyndirnar af
æviatriðum hans. Hann varð að skipuleggja þennan eltingarleik,
reyna að sveigja myndirnar undir vald viljans. Þegar Bakúnín sat
í fangelsi, liafði hann það sér til afþreyingar að semja dag hvern
heilt blað: Ritstjórnargreinar, fréttir, framhaldssögu, bókmennta-
þætti, bæjardagbók. . . . Myndirnar, sem tónarnir liöfðu knúð
fram, voru ekki annað en hillingar, hann varð að koma þeim inn
í ríki tímans. Fangavistin var því aðeins hæltuleg, að maður hefð-
ist ekki að. Ef til vill gæti Kassner sigrazt á fásinnisdvalanum og
brjálseminni, sem setzt höfðu að honum í neðanjarðartilveru hans