Réttur - 01.06.1948, Síða 22

RÉTTUR
110
í kútinn, vestar og vestar ske þau tíðindi, að þjóðirnar koma
heim frá aftansöng borgaralegrar menningar og sjá liana
lyfta barninu, framtíð fólksins, mót upprennandi sól. Eftir
er aðeins steinn í bæjarsundinu.
l>að er þetta, sem gerðist í Tékkóslóvakíu fyrir nokkrum
vikum: stúlkan á tékkneska bænum lét ekki nátttröllið leika
á sig, hún botnaði hvern vísulielming eins og við átti, þar
til dagur rann. I>ið heyrðuð, hvernig tröllið lét, þegar sól-
skinið helltist framan í það: hvílík rödd, hvílíkt neyðaróp!
Moskva, lejrpríki, fimmta herdeild, afnám frelsis og lýð-
ræðis, — það þýðir á liinu einfalda máli íslenzku þjóðsög-
unnar: Dagur er i austri, snör mín en snarpa og dillidó.
Og pað er einmitt sannleikurinn, kæru félagar. Nú er
dagur í austri. Nú er ekki tími til að skelfast eða örvænta,
— nú ríður aðeins á einu: að vera viðbúinn. Látum tröllið
lióta eða skjalla, látum það ausa oss auri eða gulli, látum
það öskra, látum það hrista. og skekja heimskringluna á ný,
— skeytum því engu en verunt viðbúin. Á þessum helgasta
bletti landsins særi ég okkur öll við sögu gamallar konu úr
Rangárþingi — verum viðbúin að halda heim og taka undir
sigurorð stúlkunnar á pallitium:
Statlu og vertu að steini,
en engum pó að meini,
ári minn Kári og korriró!
"Jóhannes úr Kötlum.