Réttur - 01.10.1949, Síða 17

RÉTTUR
209
sem hún ætlar sér að vinna: að koma íslandi á skuldaklafann hjá
Bandaríkjaauðvaldinu.
íslendingar! Hvað verður þá um raunverulegt pólitískt sjálf-
stæði okkar, þegar skuldaokið væri aftur lagt á herðar þjóðarinnar.
1951 getum við sagt upp Keflavíkursamningnum, þurrkað þann
smánarblett nýju yfirþjóðarinnar af okkar landi. En hér á landi
eru ríkir og voldugir menn, sem ekki vilja segja þeim samningi
upp. Ef við erum komnir á skuldaklafa Bandaríkjanna, þá mun sá
voldugi lánardrottinn þjarma þannig að skuldunautinum, að ekki
verði upp sagt þeim smánarsamningi.
Ef áfram verður haldið á þessari afturhalds- og kúgunarbraut
og sú árás tekst, sem auðkýfingar Reykjavíkur og ríkisstjórn
þeirra nú undirbýr á alþýðu landsins, þá er aftur hafin nýlendu-
þrælkun í landi voru, þar sem forríkir höfðingjar kúga alþýðuna
í skjóli erlendrar yfirþjóðar.
Við minnumst þess, að fyrir 700 árum, þegar höfðingjavaldið var
þó ekki líkt eins auðugt á íslandi og nú, þá tókst því sakir skefja-
lausrar valdagirndar sinnar, að glata frelsi þessarar þjóðar um
aldaraðir.....“
Þannig sýndi Sósialistaflokkurinn fram á, að hverju ameríska
auðvaldið stefndi með því að láta ríkisstjórn sína hér á íslandi
eyðileggja viðskiptin í Austurvegi. Það var verið að draga ísland
inn í kalda stríðið, til þess að amerískir auðmenn gætu náð tök-
um á því og gert það að herstöð fyrir sig í „heita stríðinu".
Og Sósíalistaflokkurinn endurtók þessar viðvaranir sínar hvað
eftir annað. Blöð Marshallflokkanna reyndu eftir mætti að blinda
þjóðina, telja henni trú um að efnahagsleg afkoma íslendinga væri
örugg, ef við bara fengjum aftur aðgang að mörkuðum Vestur-
Evrópu og Suðurlanda. Alþýðublaðið sagði orðrétt í ritstjórnar-
grein, 8. febr. 1948, undir fyrirsögninni „Marshalláætlunin og ís-
land“, þar sem blaðið er að undirstrika álit Ameríkana í Marshall-
skýrslu um þetta:
„Og raunar er niðurstaða álits þeirra sú, að fyrir okkur sé við-
reisn Vestur-Evrópu og endurheimt hinna gömlu, góðu markaða
í Miðjarðarhafslöndunum og Þýzkalandi brýn nauðsyn, þá fyrst sé
efnahagur okkar tryggður .... “
14