Réttur - 01.01.1961, Blaðsíða 22

22
R É T T U B
Hann hljóp eftir veginum eins hratt og hann gat. Það rifjaðist
upp fyrir honum hve hann hafði sárbænt um að fá að vera svolítið
lengur í húsinu svo að Nellí þyrfti ekki að ganga svona. Jafnvel
eftir að hann hafði útskýrt, hvernig ástatt væri fyrir Nellí, hafði
hinn bara hrist höfuðið. Það var eina svarið sem hann fékk. Þá
var gagnslaust að nauða lengur. Honum var vísað út og hann gat
ekkert að því gert. Hann var viss um að hann átti eitthvað eftir
inni fyrir uppskeruna þetta haust, jafnvel nokkra dollara, en hann
vissi að það tjóaði heldur ekkert að jagast í því. Hann hafði svo
farið heim kvöldið áður og honum var þá fullljóst, að þau yrðu
að fara. Hann hrasaði, missti fótanna og hentist kylliflatur áfram
á veginn.
Þegar hann staulaðist á fæmr, sá hann ljós framundan. Það
var aðeins dauf glæta gegnum gluggahlera, sem hafði verið harð-
lokað. Hann hljóp að dyrunum og barði á þær með báðum hnef-
um.
„Hleypið mér inn!" æpti hann. „Opnið þið dyrnar!"
Það heyrðust köll innifyrir og stólum var velt um koll. Hund-
urinn hljóp fram undan húsinu og fór að glefsa í fætur Verns.
Hann reyndi að sparka hundinum burm, en hundurinn var engu
síður ákveðinn en hann og kom afmr ennþá æðisgengnari en
fyrr. Loks tókst Vern að ýta hurðinni opinni, hespan hrökk í
sundur.
Nokkrir svertingjar voru í felum í herberginu. Hann sá á fæmr
og höfuð undir rúminu og borðinu og bak við koffort.
„Verið ekki hrædd við mig", sagði hann eins rólega og honum
var unnt. „Eg kem til að biðja um hjálp. Konan mín er veik og
liggur við veginn hér niðurfrá. Ég verð að koma henni einhvers-
staðar inn í hús. Hún liggur á pörðinni.'
Elzti maðurinn í herberginu, gráhærður svertingi um fimmtugt,
skreið fram undan rúminu.
„Ég skal hjálpa þér, herra," sagði hann. „Ég vissi ekki hvað
gekk á, þegar þú komst svona hrópandi og kallandi. Það var þess-
vegna sem ég opnaði ekki dyrnar til að hleypa þér inn."
„Hafið þið kerru eða eitthvað þess háttar?" spurði Vern.