Réttur - 01.11.1965, Síða 7

Á titilblað fremst voru töfruð fram orð,
sem tóðu hvern stafkrók i skurn,
sem bóru í sér svipmót af sögunnar gerð,
og svöruðu óleitri spurn.
Þvi svo er hann fagur og svo ber hann hótt
við sólu hinn skínandi turn.
Eg só hve hann sveittist að binda ó blað
þann boðskap, sem alltaf er nýr,
að leita og skynja hver andi það er,
sem innra með tungunni býr.
Svo vekur mér undur hin óleitna sveit,
sem aldrei fró hliðinu snýr.
Ef efnið var stærra en orð geti lýst
og úrlausnin kafin i dún,
varð penninn hans þýði svo þungur i hönd
að þrútnuðu æðar ó brún,
en tíminn og eilífðin tóku sér hvild,
svo torræð er sagnanna rún.
Við bókahnút scttan við sagnanna skil
var sagan þcim bjargtaugum rist,
sem slitur ei upphaf né endi þar við
sem afmarkast rithandar list.
Það líkti við alheimsins óræðu vidd,
þar sem allt sem er síðast, er fyrst.
Eg veit að ó penna hans hvildi sú kvöð,
að hvergi sé handsölum rift,
svo hugur og orð gerðu efninu skil
um allt sem að móli gat skipt.
Af þreytu er höndin hans ber inn í blóð,
en ó blöðunum lifandi skrift.
Að rita hvert orð undir reglunnar væng
er raun sem að lærist og selzt,
en aldrei hið stórbrotna stílfagra mól
til stundlcgra verðmæta telst.
Því lifir hún timann hin torfundna list,
sem i tungunnar hljómbrigðum felst.