Réttur - 01.11.1965, Qupperneq 97

RETTUR
305
tímunum saman án þess að verða var, þótt faðir minn stæði í
bandóðum fiski.
Svo hugkvæmdist mér það, að biðja almættið, svo lítið bæri á,
um aðstoð og krækja fiski á öngulinn hjá mér. Þetta gafst vonum
betur. Ég fór að slíta upp kind og kind. Ekki gleymdi ég að þakka
guði fyrir hjálpina. í fyrstunni þakkaði ég honum strax þegar
ég varð var, en svo hvekktist ég á því og beið með þakkirnar unz
ég hafði innbyrt fiskinn. Guð hafði það nefnilega til að glettast
við mig og taka fiskinn af önglinum aftur, annað hvort rétt strax
eða það sem mér þótti enn verra, rétt undir borði, og þá varð ég
að byrja á bænargerðinni að nýju. En þetta voru aðeins smá byrj-
unarörðugleikar. Eftir að allt var komið í fastar skorður, bað ég
um fiskinn á meðan ég tók grunnmálið og þakkaði fyrir hann
ineðan ég var að blóðga hann. Hitt skal ég þó játa, að ég þakkaði
ekki fyrir smásíli. Ég held, að fiskurinn hafi meira að segja orð-
ið að vera þrískær til þess að mér fyndist taka því að þakka fyrir
Iiann.
Ungum hafði mér verið kennt að ekki mætti freista Drottins.
F.n það var kallað að freista drottins bæði maður um eitthvað,
er væri stærra í sniðum en svo, að nokkur skynsamleg rök mæltu
með því að Guð myndi heyra bænina. í þá daga ætluðust menn
ekki til þess af guði sínum, að hann gerði kraftaverk. Tími hinna
gömlu kraftaverka var löngu liðinn og tími hinna nýju kraftaverka
enn ekki runninn upp.
Eigi að síður féll ég í þá freistni að freista Drottins.
Það mun hafa verið haustið 1920. Við feðgar vorum á skaki
fram á firði. Fiskur var tregur og það svo, að faðir minn sleit að-
eins upp kind og kind, en ég varð ekki var, hvernig sem ég bað.
Ég man þetta allt, eins og það hefði skeð í gær, og ég man, að það
var skafheiður himinn og stillilogn.
Það kom oft fyrir að faðir minn dró lúður í þessum veiðiferð-
um okkar. Einkum var það í svona veðri og þegar lítið var um
fisk, að lúðan gaf sig að. Nú hafði hann að vísu ekki dregið neina
lúðu í þetta sinn. En hvernig sem á því stóð, þá skipti ég allt í einu
um bænarefni, þar sem ég stóð við færið, og bað guð að gefa mér
lúðu. Ef til vill hefur einhver hégómagirnd verið að verki innan í
mér og mig hafi langað til þess að verða einu sinni dálítið stór
karl. En hvað sem um það er, þá bað ég um lúðu í stað þess að
hiðja um þorsk,