Réttur - 01.10.1931, Qupperneq 13

Hjettur] RÉTTUR 205
ir hans, að honum datt ekki í hug að gera áhlaup á
kofann hans Geirmundar, brjóta hann niður að grunni
og velta karlinum niður fyrir bakkann. Hann bai’a beið
þess að hin nákvæma vél máttar hans malaði karlinn í
sundur og jafnaði kofann við jörðu, svo hægt væri að
reisa guðshúsið. Hann lofaði meira að segja Geirmundi
að taka út beinakex og annað lífsviðurværi, rétt eins
og hann hefði atvinnu, og hann brosti bara í kamp
þegar hann sá hvernig vinstri dálkurinn í reikningi
Geirmundar fylltist af þessum smáu, kátbroslegu tákn-
um, sem kölluð eru tölustafir og stjórna heiminum.
Haustið kom, þessi forstofa vetrarins, sem allir
ganga í gegn um með von eða kvíða í geði, eftir því
hve vel þeir eru klæddir til inngöngu í hinn mikla og
kalda vetrarsal.
Geirmundur rölti um þungbúinn og kaldur, tilsvör
hans voru orðin beisk eins og gall. Konan hans varð æ
veiklulegri. Með næmleik vesalingsins fann hún til ná-
vistar óhamingjunnar. Geirmundur sótti slóg í poka
niður að sjónum og bar það heim á tún til áburðar.
óli hoppaði á eftir honum, skoplega hryggðarlegur á
svipinn. Þögli föðurins og kveinstafir móðurinnar voni
nú hans einu eftirhermulindir. Geirmundur vissi svo
sem ekki til hvers hann var að bera á túnið, hver
mundi eiga það með vorinu? Hann sparn fæti við ein-
um þorskhausnum og sagði: Þetta fer allt í helvítis
kjaftinn á honum.
Nú þurfti Geirmundur að fá innan úr til vetrarins.
Um það varð að tala við kaupmanninn, búðarmaðurinn
réði ekki slíkum viðskiftum, þau voru fyrir utan vald-
svið hans. Hann gat ákveðið, hvað hver einn mátti fá
af beinakexi og kaffi, jafnvel tóbaki, en innan úr fénu
prestsins, nei, því réð enginn nema kaupmaður sjálfur.
Það er orðin nokkuð há skuldin hjá yður; kaupmaður
leit ásakandi á Geirmund.