Réttur - 01.10.1934, Síða 13

verkalýðsins, jókst grundvallar-mótsetning auðvalds-
skipulagsins, mótsetningin milli sívaxandi framleiðslu-
afla í höndum fámennrar auðmannastéttar annars vegar
og síaukinnar fátæktar og minnkandi kaupgetu alls
þorra mannkynsins hins vegar.
Það er þessi mótsetning, sem hlaut að leiða og leiddi
til þeirrar ólæknandi almennu kreppu auðvaldsskipu-
lagsins, sem brauzt út með styrjöldinni 1914—18 og
birtist nú í allri sinn grmmd.
En til þess að komast út úr þessari kreppu, var auð-
mannastéttinni engin önnur leið opin en sú, að auka
arðrán sitt á hinum vinnandi stéttum meir en nokkru
sinni áður. Sú herferð gegn vinnandi stéttum bitnaði
ekki sízt á þeim hluta þeirra, sem notið hafði góðs af
blómatímabili kapítalismans. Þessi verkalýður hlaut því
mera og meira að missa trúna á sínar fyrri kennisetn-
ingar, endurbótastefnuna. Þar með var hinum þjóðfé-
lagslega grundvelli kippt undan þessari stefnu, þótt það
gerðist ekki í einni svipan.
Þegar hér var komið sögu, voru foringjar endurbóta-
stefnunnar, sósíaldemókrataforingjarnir, orðnir svo ná-
tengdir auðvaldinu og skipulagi þess, með bitlingum sín-
um hjá ríkjum og auðfyrirtækjum og bræðing við borg-
aralega flokka, að þeir voru orðnir hluti af auðmanna-
stéttinni og fulltrúar hennar í herbúðum verkalýðsins.
Viðhald hins borgaralega skipulags var orðið þeim sama
lífsspursmál og öðrum yfirstéttarmönnum. En aðstaða
þeirra byggðist nær eingöngu á áhrifum þeirra meðal
verkalýðsins, og urðu þeir því að neyta allra bragða til
þess að viðhalda völdum sínum í verklýðshreyfingunni.
Og það ekki síður fyrir þá sök, að ef þeir inisstu þessi
völd, þá hefði verkalýðnum verið opin leiðin til sameig-
inlegrar baráttu gegn auðvaldinu undir forystu hins
byltingarsinnaða verkalýðs.
Sósíaldemókratarnir urðu því að leysa þá erfiðu
þraut að viðhalda áhrifum sínum yfir verkalýðnum á
dögum vaxandi árása auðvaldsins á kjör hans, jafn-
109