Réttur - 01.10.1934, Qupperneq 27

um, settist að í huga okkar, brann sem eftirvænting
í hverri taug. „Rauða valmúan“, ballettinn, er við sá-
um kvöldið áður í „Stóra leikhúsinu“ í Moskva, var
ekki heldur til að sefa ólguna í blóðinu. Þar rann
upp í leiksýning forboði einhvers svo stórkostlegs,
að við vissum samstundis, að annað eins höfðum við
ekki lifað áður. Þó að flestir okkar muni hafa sofið
eitthvað aðfaranótt 1. maí, var ekki að ræða um neitt
öruggt jafnvægi hugarins, er við stigum á fætur um
morguninn. Og þegar við komum út á götuna, þar sem
leiðsögumennirnir voru á þönum við að koma hinum
ósamstæðu manneskjum af öllum heimsins þjóðum í
skipulega samfylking, sáum við, hvað Moslcva var
breytt frá deginum áður. Hún var orðin ennþá ski’aut-
legri, með fleiri blóm í hárinu. Og allur svipur henn-
ar var svo hógvær og hátíðlegur. Vagnar og bílar létu
ekkert á sér bæra. Fólkið hentist ekki áfram eins og
daginn áður, heldur gekk í skipulegum röðum. Yfir
borginni hvíldi ljósgrár himinn. Og í kyrrð þessa há-
tíðlega morguns rann upp fyrir manni, hversu afkára-
leg borg Moskva er, hversu allir drættir hennar eru
óreglulegir og ósamrýmanlegir. Og við sjáum, hver
ástæðan er. Hinn gamli og nýi stíll, hinn gamli og nýi
tími, rekst þarna svo harkalega saman. Og ,ef til vill
verður hvergi lesið með skýrari stöfum, hve óumflýj-
anleg eru örlög hins gamla, að fyrir því liggur ekkert
annað en hverfa af jörðunni, víkja fyrir hinu nýja, er
rís himinhátt í tign og veldi.
En nú var fylking okkar tilbúin, og við göngum af
stað, dregnir að sama segulskautinu og allir aðrir, í
áttina til Kreml, hins forna og nýja staðar, á Rauða
torgið, að grafhýsi Lenins. Klukkan er 9, þegar við
komum á áhorfendapallana, sem þegar eru orðnir
'þéttskipaðir. Hátíðin byrjar ekki fyrr en klukkan 10,
svo að við höfum góðan tíma til þess að átta okkur á
því, hvar við erum staddir og hvaða stund er runnin
•upp fyrir okkur. Á vinstri hönd er grafhýsi Lenins,
123