Réttur - 01.10.1934, Qupperneq 65

~var nein sérstök neyð á ferðum, en hann hugsaði
•sér að láta nýju sveitina bjarga sér á eigin
spýtur. Ofurlítil verksmiðja var reist, og fullkomið
samkomulag varð um að framleiða íþróttagögn.
Stundar ekki allur æskulýður nútímans íþróttir? Tré
uxu hvar, sem litið var. Verksmiðjan vann úr þeim.
Unglingunum var kennt að smíða sleða og skíði, og í
frístundum sínum lærðu þeir að nota hvorttveggja.
Nú hófst keppni um það að láta ekki sjást á smíðis-
gripunum, að þeir væru eftir viðvaninga. Og áður en
langt leið, var fyrsta áfanganum náð. Allt var fyrsta
flokks vinna, sem kom frá þessari smáverksmiðju.
Fleiri ungir glæpamenn voru sóttir, verksmiðjan var
stækkuð, fé græddist. Nú voru nýbyggjarnir ekki leng-
ur flækingsbörn á glapstigum, sem láu uppi á ríkinu,
■síður en svo, þeir guldu fyrir dvöl sína, fengu skot-
silfur og ákveðið kaup. Jafnframt stofnsettu 'þeir
bókasafn. Þeir voru þrungnir hugmyndaflugi og æfin-
týraþrá og drukku í sig bækurnar. Byrjað var á því,
að brjóta land undir matjurtagarð, og land var tekið
handa fyrstu kúnni. Komið var upp nokkrum ám.
Þetta var orðið ofurlítið sveitaheimili. En við þurfti
kvenfólks. Hví ekki það? í gæzluvarðhöldum var nóg
af ungum stúlkum, sem voru sekar um ajlþkonar
■afbrot.
Forstjórinn fór til bæjarins og sótti nokkrar af-
brotastelpur. Hann vissi það v.el, að þær gátu gert
hann gráhærðan, ef honum heppnaðist ekki í upphafi
að ávinna sér traust þeirra og fá þær til þess að vinna
af alvöru. Brátt kom það í ljós, að rétt hafði verið að
flytja kynin saman. Þau höfðu góð áhrif hvort á ann-
að. Hann hélt engar sérstakar siðferðisræður yfir
þeim og leyfði þeim að fara óhindrað ferða sinna,
®nda kom ekkert fyrir, sem í frásögur sé færandi.
Ug nú . . .
Forstjórinn hefir í fáum dráttum sagt mér sögu
161