Réttur - 01.10.1934, Side 70

Fólk dansar. í raun og veru er engin furða, þótt heim-
ilislausu flækingarnir uni sér vel í þessu umhverfi.
Bráðum er tíu ára afmælisdagur byggðarinnar.
Alls staðar er viðbúnaður fyrir hátíðina. Stórkostleg
loftmálverk eru gerð, leikrit og symfoníur eru æfðar,
allar skólastofur eru skreyttar á listrænan hátt. Blóm
eru ræktuð í nýjum blómagörðum. Jafnvel rannsókna-
stofur og barnagarðar eru skreyttir. Smákrakkarnir
klippa og líma, eins og kramarhús og jólatréskörfur
væru á ferðinni. En það eru líka tii nýbyggjar, sem
loka sig inni í herbergjum sínum við skák, í stað þess
að hjálpa til við undirbúninginn. Skák er nú sóttnæm-
asti sjúkdómurinn í hinu víðlenda Sovétríki. Alls staðar
er teflt, í biðstofum lækna, í baðhúsum, járnbrautar-
vögnum, skipum, nema — af skiljanlegri ástæðu —
ekki í sporvögnum.
Tíminn líður, við þurfum að hugsa til heimferðar.
En forstjórinn getur ekki losað sig undan krökkunum,
sem klifra upp um hann, eins og hann væri ávaxta-
tré með þroskuðum ávöxtum. Til allrar hamingju kall-
ar ungur maður á hann út í horn, og krakkarnir hætta.
Þeir hvíslast á, og unglingurinn hleypur brosandi
burtu. — Þetta var verksmiðjustjórinn. Fyrir tíu ár-
um kom hann hingað og virtist bæði vesældarlegur
og óbætanlegur. Hann hafði eingöngu lifað á betli,
þjófnaði og ránum. Hann les stjórnfræði og var að
biðja mig að vinna fyrir sig, meðan hann dveldi í
Moskva nokkra daga, til þess að Ijúka fyrsta hluta
af prófinu!
Byggðin hefir fyrir löngu greitt ríkislánið. Hún fær
enga styrki. Sér alveg um sig sjálf. Nýbyggjarnir hafa
sjálfir unnið fyrir öllu saman, íbúðarhúsum, verk-
smiðjum og verksmiðjuhúsum, skólum og heilbfigðis-
stofnunum, og allt vex með ári hverju. ,,Við erum
ekki hlutafélag, sem þarf að greiða hluthöfunum
166