Réttur - 01.10.1934, Síða 82

valdsstofnunar, enda þarfnaðist auðvaldið hennar ekki
nema lítið eitt á þeim tímum, því að þá voru blómaár
þess hér á landi. Báðir erum við elskandi börn móður
vorrar, kirkjunnar, og setjum okkur það hlutverk að
rífa hana upp úr ófremdarástandi. Við neitum því að
hún eigi að standa vörð um fáránlegar hugmyndir og
kenningar. f okkar augum á hún að vera menningar-
stofnun. Hún á að opinbera og leita nýrra sanninda.
Hún á að standa vörð um réttlæti og mannúð. Hún á
að hafa forustu í baráttu fyrir því að rétta hlut lítil-
magnans.
IV.
Þannig voru sjónarmið okkar beggja, þegar við lögð-
um út í prestsstarfið. Síðan hefir margt breytzt. Rotn-
un auðvaldsskipulagsins fer sívaxandi. Með þróun sinni
síðastliðin ár kveður það upp æ fullkomnari dauðadóm
yfir sjálfu sér. Kúgun og áþján eykst með hverjum
mánuði. Það er æ augljósara, að undirrætur örbirgðar-
innar eru eingöngu þjóðfélagslegar. Hallæri af völdum
erfiðleika við að framleiða nauðsynjar þekkist ekki orð-
ið lengur. f stað þess er komið atvinnuleysi, launakúg-
anir af völdum of mikillar framleiðslu, og mitt í alls-
nægtum allra nauðsynja og með æ fullkomnari sam-
göngutæki verða fleiri hungurmorða um heim allan en
nokkurntíma áður, síðan sögur hófust. Jafnframt harðn.
ar stéttabaráttan. Verkalýðurinn sameinast til upp-
reisnar. Yfirstéttin ver sig í örvæntingarfullum tryll-
ingi. Og nú riðar allur heimurinn við átök hinna and-
stæðu stétta.
Þegar svona er komið, þá verður auðvaldið að dauða-
dæma það frjálslyndi, sem það á blómatímum sínum ekki
aðeins gat leyft, heldur var að nokkru leyti nauðsyn.
Allt hið fegursta, sem borgaraleg menning hefir fram-
leitt, verður hún nú að kappkosta að eyðileggja. — í
Þýzkalandi, þar sem yfirstéttin hefir orðið að grípa til
róttækastra varnarráðstafana gegn frelsisbaráttu verka-
lýðsins, þar hefir hún brennt á báli glæsilegustu verkin
178