Réttur - 01.05.1937, Blaðsíða 20

ar hann sá Sölva stökkva á fætur, þrífa húfu sína og
hlaupa út á götuna um leið og kröfuganga kommún-
ista fór framhjá.
Þegar út á götuna var komið, varð Sölvi gripinn af
undarlegum ótta og ráðaleysi. Hvernig átti hann að
samlagast þessu fólki, vildi það nokkuð með hann
hafa, var ekki öli þessi uppreisn hans vitleysa, og
ímyndun tóm, að það hjálpaði honum nokkuð að vera
með í þessari kröfugöngu?
Hann gekk nokkur skref með fylkingunni, hálf-;
gert utan við hana þó, og með hverju spori varð hann
óframfærnari og fannst hann vera að gera eitthvert
hræðilegt axarskaft. Fullur sneypu og leiðinda ákvað
hann að forða sér upp á gangstéttina til áhorfend-
anna og láta sem hann hefði aldrei ætlað í kröfu-
gönguna. En þá var skyndilega þrifið rösklega í hand-
legginn á honum, og þegar hann leit við, sá hann tvö
glettnisleg augu í snotru stúlkuandliti.
„Við skulum reyna að ganga dálítið skipulega“,
sagði stúlkan og dró Sölva með sér lengra inn í fylk-
inguna.
Allur orustuhugur Sölva vaknaði á ný, og auk þess
læddist einhver, alveg óþekkt tilfinning um allar
hans taugar út frá handtaki stúlkunnar. Hann gekk
teinréttur föstum skrefum og þandi út brjóstið.
Svo var farið að syngja hina blóðdrjúpandi bylt-
ingarsöngva.
,,Syngdu“, sagði stúlkan. En Sölvi kunni þá hvorki
lagið né kvæðið; en hann var lagviss, og þegar hann
var búinn að hlusta nokkra stund, gat hann sungið
lagið hástöfum og viðhafði einhver orð, sem nálguðust
það að koma heim við lengd hendinganna.
Þegar fylkingin nam staðar og farið var að halda
ræðurnar, hlustaði Sölvi með athygli, og honum
fannst hann hefði getað sagt þetta allt sjálfur, ef hon-
um hefði bara dottið það í hug.
Til þess að staðfesta að fullu sína pólitísku skírn,
100