Réttur - 01.04.1938, Blaðsíða 35

Silvia hafði séð það úr litla herberginu sínu uppi
á lofti, að faðir hennar var að tala við Agostino.
„Má ég koma niður?“, kallaði hún.
„Auðvitað máttu það“.
Stúlkan kom niður í gárðinn. Þegar hún kom,
breyttu mennirnir um umræðuefni og fóru að tala um
veðrið.
Á hverju kvöldi lagði Daníel stálgildrur úti fyrir
hænsnahúsinu og dreifði eitruðu æti, en ekki vildi
refurinn láta sjá sig. Á sama hátt virtist refur Agost-
inos ekki ætla flýta sér í þær gildrur, sem fyrir hann
voru lagðar. Að minnsta kosti hafði Daníel ekki frétt
neitt um hann.
„Líf bóndans er sífelld barátta“, sagði hann oft,
„barátta við erfiða tíð, pestir og fugla, en þó er ref-
urinn verstur af öllu“.
Baráttunni við vínsýkina var lokið, svo Daníel var
nú í óða önn að rannsaka sýkina í ávaxtatrjánum.
Hann hreinsaði af trjánum allar kulnaðar greinar,
dauðan börk og mosa, en Silvia drap trjámaðkinn í
holunum, sem hann fann, með vírspotta. Þegar búið
var að hreinsa alla trjábolina, kom Filomena og hvít-
þvoði þá.
„Nú er trén varin frá rót að limi“, sagði Daníel
við dóttur sína, „en hvernig getum við varið þau að
ofan, fyrir himninum?“
Hann sá Agostino standa við dyrnar. Agostino var
eitthvað að spauga við Silviu meðan hann beið Dan-
íels.
„Hvað er í fréttum?" spurði Daníel.
„Það er búið að leggja gildrurnar".
„Og refurinn?“
„Hann verður veiddur í kvöld“.
„Ef maður gæti verið svona viss um alla refi“.
Agostino skýrði því næst frá því, hvernig átti að
handsama refinn.
67