Réttur - 01.04.1938, Blaðsíða 48

„Hverju ætli stórborgir jarðarinnar líkist úr þeirri
hæð? Ítalía hlýtur þaðan að ofan að líta út eins og
komma, og Sviss eins og punktur“.
„Hvað ætli Mussolini sé úr þeirri hæð?“ spurði
Luisa.
„Eða Motta?“ spurði Daníel.
Þau hlógu öll.
Daginn eftir þegar Daníel sá Agostino koma, gekk
hann á móti honum og fór með hann inn um dyr, sem
vissu frá garðinum, þar sem ,,verkfræðingurinn“ lá í
sólinni. Þeir góru upp í herbergi Luisu. Agostino faldi
sig bak við gluggatjald og horfði á njósnarann, án
þess að nokkur gæti veitt því eftirtekt.
„Þetta er áreiðanlega maðurinn“, hvíslaði Agos-
tino.
„Hann skal að minnsta kosti ekki núna ganga okk-
ur úr greipum“, bætti hann við og neri saman hönd-
unum.
„Þú ert áreiðanlega að gera að gamni þínu“, sagði
Daníel með rödd, sem kom Agostino til að leggja við
hlustirnar.
„Refurinn er í gildrunni“, sagði hann. „Ætlarðu að
láta hann sleppa? Loksins er einn af þeim mönnum,
sem myrða félaga okkar á Italíu, í dýflissum, og á
fangaeyjum, á valdi okkar, okkur að fyrirhafnar-
lausu. Eigum við að láta hann sleppa?“ Það var
bræði í rödd Agostinos.
„Hann er í mínu húsi, hann er gestur minn“, svar-
aði Daníel rólega.
„Hann er njósnari!“ sagði Agostino.
„Hann var njósnari, en nú er hann minn gestur“,
svaraði Daníel með sömu ró. „Hann kom á heimili
mitt sem deyjandi maður, og þarfnaðist aðhlynningar.
Honum hefir batnað á mínu heimili . . .“
Agostino trúði ekki sínum eigin eyrum.
„En hvers vegna þessa samvizkusemi?“ sagði hann.
80