Réttur - 01.05.1967, Blaðsíða 18

spölkorn frá dyrunum en slanzaði ]>á snögg-
lega.
..Hvernig líkar þér við hann?“ spurði hún
og það var eftirvæntingarglampi í augunum.
„Hvern ])á?“
„Nú, hann Gauja, auðvitað. Komstu ekki
með honum hingað?“
„Jú, — ég held að hann sé ágætur. Hann
er að minnsla kosti finn hílstjóri.“
Stúlkan hló. „Eg meina það ekki. Finnst
]>ér hann ekki ófyrirgefanlega vitlaus. Hann
skal alltaf láta eins og fífl. Og samt . . . .“ Hún
])agnaði og varð afar einkennileg á svipinn.
Pilturinn sagði ekkert og heið eftir að hún
héldi áfram. En þess í stað skaul hún á hann
spurningu, sem kom yfir hann eins og vaska-
fat af köldu vatni.
„Ertu kannski úr sveil?“
Auðvitað lá heint við að svara þessari spurn-
ingu játandi. Hann var úr sveit, meira að segja
i háðar ættir, og vissi ekki betur en forfeður
hans hefðu verið sveitafólk alll frá landnámi.
En án þess að vita ástæðuna sjálfur svaraði
hann ekki strax. Eitthvað innra með honum
knúði hann til að segja ekki sannleikann. Hann
rétti úr sér og horfði sem snöggvast beint
framan i stúlkuna. „Nei,“ sagði hann. „Eg er
ekki úr sveit.“
„Nú, hvaðan ertu þá?“
Pegar hann eitt sinn var byrjaður að af-
neita uppruna sínum reyndist honum auðvelt
að halda áfram. Ifann svaraði umhugsunar-
laust:
„Frá Reykjavík. Einusinni átti ég heima á
Akranesi." Petta síðara var nú ekki beinlínis
nauðsynlegt en honum fannst það hljóma trú-
legar þannig. Auk þess hafði hann einu sinni
þekkt dreng sem átti heima á Akranesi. Stúlk-
an gerði enga tilraun lil að rengja orð hans.
„Fyrirgefðu,“ sagði hún. „Mér datl þetla
bara í hug. Það eru svo margir úr sveit sem
koma hér..“ Sennilega hélt hún að hann hefði
móðgast og það gerði ekkerl til. Hún ætlaði
að halda aflur af stað en hætti við og leit nið-
ur fyrir sig. „Myndir þú trúa ]>ví. ef ég segði
þér að ég væri svolítið skotin í honum?“ sagði
hún.
Nokkra stund varð honum orðfall. Hispurs-
leysi stúlkunnar var honum algjörlega fram-
andi. En svo gerði hann sér ljóst að trúnaður
sá, sem honum var sýndur með þessu, byggð-
ist eingöngu á því að hann var sunnlenzkur
heimsmaður en ekki úr sveit. Slíks trúnaðar
ætlaði hann að reynast verður.
„Já, ætli ég trúi því bara ekki vel,“ sagði
hann og brosti eins og slíkar spurningar hljóm-
uðu daglega í eyrum hans. „Það þælti mér
ekki svo einkennilegt.“
Stúlkan virti hann fyrir sér, eins og hún
vissi ekki vel hvað hún æt'ti að segja. En svo
rak hún upp hlátur og stikaði af stað inn gang-
inn. „Svo þér finnst það, já,“ sagði hún. „Þá
ætla ég að láta þig vita að ég er bara ekkerl
skotin i þessum vitleysingi. Ekki agnarögn.“
Honum var ætlað herbergi i hinum enda
gangsins. „Það er hérna strákur sem er við
benzínafgreiðsluna,“ sagði hún. „Þú verður
að vera með honum i herbergi, |>vi vertinn
segir að allt annað sé upptekið.“ Hún barði
bylmingshögg á dyrnar með olnboganum.
„Orn,“ kallaði hún. Fyrst var þögn. En svo
heyrðist einhver andvarpa fyrir innan eins og
hann liði stórar þjáningar.
„Já,“ var svarað syfjulegri röddu. ..Hvað
erað?“
„Orn,“ byrjaði stúlkan. „Það er hérna strák-
ur ... . “
„Einmitt. Þarftu að láta eins og þú sért að
tryllast út af einum strák?“
„Hann á að sofa inni hjá þér.“
„Hjá mér! Ekki aldeilis. Sofðu hjá honum
sjálf. Ætli þér veiti af.“ Stúlkan stokkroðnaði.
„Góði hezti, Örn. Þólt þú sért nú algjört
fifl. Vertinn sagði ])að sjálfur nú rétt áðan.
Viltu að ég nái í hann?“
„0, góða snýttu þér.“
Það varð þögn. Tveir óvinaherir höfðu
mætzt og háðir höfðu dregið upp gunnfána.
Nú var aðeins eflir að velja úr evðileggingar-
vopnunum.
74