Réttur - 01.07.1973, Blaðsíða 20

hlíðar sem sneri móti dalnum og horfði á
fjallið sem gnœfði yfir klettahlíðina, sama
snarbratta fjallið, flatt að ofan, sem ég minnt-
ist á áðan: ég leit það nú í allri sinni ömur-
legu lengd, krýnt slútandi skriðjöklum sem
vatn draup úr í ótölulegum fossum sem virt-
ust hverfa og verða að engu; ég býst við að
þeir hafi verið langt í burtu, en loftið var
það tcert að þeir sýndust svo nærri að manni
fannst einkennilegt að ekki skyldi heyrast í
þeim. Þvert á þetta fjall gekk enn hcerri
veggur sem lokaði dalnum, sem hafði eins og
áður er sagt aldrei lokast eða breyst eins og
slíkir staðir gera alla jafna; fyrir neðan var
flatur, svartur dalbotninn, umvafinn allskyns
afmyndunum og umbrotum, og völundarhús
hins svellandi, brennisteinsþrungna Markar-
fljóts sem hlykkjaðist eftir honum, lá á milli
okkar og alls þess sem slétt gat talist: sannar-
lega var það þetta sem ég kom til að sjá,
samt fann ég til geigs og fannst sem snöggv-
ast að ég mundi aldrei eiga þaðan aftur-
kvæmt: en þessu fylgdi lorifningaralda, og ég
þóttist skilja hvernig þjóð sem þraukaði við
erfiðustu skilyrði gat fundið andagift sína
glæðast og eflast við slíkt landslag.
Á þessari fyrri ferð sinni 1871 hélt Morris
ásamt félögum sínum austur Suðurland allt
til Þórsmerkur; þaðan héldu þeir vestur að
Geysi og síðan norður Kaldadal og yfir Arn-
arvatnsheiði. Lýsing Morris gefur skýra og
lifandi mynd af því hversu erfið, fyrirhafnar-
mikil og volksöm ferðalög um landið hafa
verið á þessum tímum; umstangið með far-
angurinn var endalaust, og langar dagleiðir
á hesmm í misjöfnum veðrum voru þreyt-
andi, en það er sjaldnast að Morris lætur
erfiðleikana á sig fá, þótt hann hafi reyndar
verið alls óvanur ferðalögum sem þessu. Yfir-
leitt heldur hann góða skapinu hvað sem á
dynur og kann að sjá atburði í skoplegu ijósi,
eins og t.d. það sem fyrir þá félaga bar að
Fjarðarhorni í Hrútafirði.
Magnússon fór snemma í bólið eftir kvöld-
matinn, en við Faulkner lágum á ábreiðum
okkar og reyktum: þá var tjaldskörinni lyft
til hliðar og stórvaxinn maður, áreiðanlega
Ulfur hinn óþvegni, rak inn höfuðið og
sagði:
„Eg átti að gæta hestanna ykkar”. Mér
fannst hann vera að snapa eftir brennivíni,
svo ég rétti honum viskílögg; hann þakkaði
mér afar innilega með handabandi og þá
komst ég að því að hann var þegar drukk-
inn. En hann fór og við héldmn okkur lausa
við hann, en allt í einu var hann kominn
aftur og segir, rétt eins og hann væri allt
annar maður:
„Eg átti að gæta hestanna ykkar”. Þar með
réttir hann fram lítinn fleyg, og ég var það
veikgeðja að hella svolitlu viskíi í hann, og
aftur tók hann í hönd mína og fór, en ekki
lengra en svo að Faulkner sá hann bera flösk-
una upp að tunglsljósinu til að kanna hversu
mikið honum hefði áskotnast. Þá hélt hann á-
fram, en komst ekki lengra en að þaki næsta
útihúss þar sem hann settist klofvega (eins og
Glámur) og tók að emja upp úr sér ömurleg-
um söng; þetta var rímnastemma þar sem
hver vísa endar á því að seimur er dreginn,
en hjá vini okkar á þakinu varð þetta að
dapurlegu bauli.
Um það bil þegar þeir félagar hugðust
taka til sinna ráða til að fá svefnfrið fyrir
þessum óyndislega næturgala þagnaði hann
skyndilega, en birtist fljótlega í tjalddyrum
og bað um meira og spurði hvort hann ætti
ekki að syngja fyrir þá, en í þetta skiptið var
164