Réttur - 01.10.1974, Blaðsíða 12

rótum og á því hljómgrunn þar, ekki að-
eins hjá nýfasistum. Og jafnvel í Englandi
eru þegar „einkaherdeildir" að verki og eflast
við átökin á Irlandi.
Enn þá hættulegri eru þó hugsanlegar her-
foringjauppreisnir eftir fyrirmyndinni frá
Chile. Vitað er að Nato h.afði undirbúið slík-
ar aðgerðir í öllum þessum löndum: hernað-
arlega valdbeitingu gegn lýðræðinu, ef „lýð-
urinn" leyfir sér að greiða atkvæði öðru
vísi en auðvald Nato vill, — og þá auðvit-
að með lýðræðið á vörunum. Vafalaust var
þá einnig reiknað með bandarískri hernað-
aríhlumn, ef með þyrfti. (Til þess var 6.
flotinn hafður svo nærri Italíu).
Þó eru allar slíkar aðgerðir miklu vafa-
samari nú en fyrir þrem til fjórum árum.
Fall fasismans í Portúgal og Grikklandi, —
pólitískt gjaldþrot þeirra herforingjaklíkna,
sem CIA og Bandaríkjastjórn hafa stutt til
valda, — ósigur Bandaríkjanna í Víetnam
og hneykslin heima fyrir, — og að síðustu
upplausnarferli Nato (Frakkland og Grikk-
land úr hernaðarsamstarfi) — allt hefur
þetta haft áhrif í þá átt að gera Bandaríkin
deigari til íhlutunar gegn lýðræðisstjórnum
í Evrópu og gert herforingja efasamari um
hvort uppreisn þeirra heppnist.
Allt er undir því komið að allur verka-
lýðurinn standi sameinaður gegn slíku ofbeldi
hœgra megin frá og hafi unnið samúð milli-
stéttanna. Gagnvart allsherjarverkfalli alls
verkalýðs í stóriðjulandi stendur herforingja-
uppreisn ráðþrota: það sýndi allsherjarverk-
fall þýskra verkamanna 1921 gegn valda-
ráni Kapps og klíku hans, — og Heath fékk
í fyrra að finna fyrir samtökum ensku námu-
verkamannanna, þegar enskt íhald ætlaði að
beita hörðu.
Það „fer skjálfti um hinn gelda gróðalýð
sem æpir sífellt hærra á vald og vinning" —
svo notuð séu orð Jóhannesar úr Kötlum
í „Tregaslag" — þegar verkalýðurinn tekur
að sameinast um stefnu, sem vekur samúð
millistéttanna með honum.
Með minnkandi möguleikum auðvalasins
á að beita þeim valdránsaðferðum, sem að
framan er greint, mun því yfirstétt Vestur-
landa, auðhringarnir, leggja höfuðáhersluna
á að þróa það vopnið, sem reynst hefur henni
haldbest: ala á ágreiningi innan verkalýðsins
og fylla í krafti valds síns yfir fjölmiðlunum
alþýðuna með hverskonar hleypidómum,
sem á einn eða annan máta gætu orðið
„ópíum fyrir fólkið". Þó er Ijóst að það
brotna nú skörð í þann blekkingamúr, sem
auðvaldið hefur hlaðið utan um sig í þeim
efnum: „Lýðræðis"-hjalið reynist innantóm-
ara, þegar ljóst er hve botnlaust hyldýpi
spillingar, lyga, múmþægni og eiðrofa birt-
ist á æðstu stöðum fyrirmyndarríkisins:
Bandaríkja Watergate’s og Víetnamstríðs.
Og jafnvel í haldgóðan múr kaþólsks aftur-
halds brotnuðu skörð í þjóðaratkvæðagreiðsl-
unni um skilnaðarlöggjöfina á Italíu. En
hinsvegar sýna síðustu kosningar í Vestur-
Þýskalandi hve lífseigt afturhaldið er þar,
þegar lygapressa Springers og kaþólsk hræsni
plægja þann jarðveg, er nasisminn spratt
upp úr. Vestur-Þýskaland er nú sterkasta
auðvaldsríki Evrópu. Auðmannastétt þess er
í nánu sambandi við auðhr'mgavald Banda-
ríkjanna. Af þessu þýska auðvaldi, sem áður
studdi Hitler til valda og Bandamenn lofuðu
að uppræta í stríðslok, stafar nú höfuðhættan
að auðvald Vestur-Evrópu sigri í komandi
stéttaátökum.
Það dugar ekki að draga neina fjöður yfir
það, hver hætta er á ferðum í Vestur-Þýska-
landi. Það land er nú fjölmennasta og auð-
ugasta ríki Atlandshafsbandalagsins í Evrópu,
ótvírætt forusturíki þess auðvaldsbandalags
í þeim heimshluta. Hitlerdýrkun og komm-
únistaofsóknir ríða þar húsum. Atómvopn
204