Réttur - 01.01.1977, Blaðsíða 52
manna þjóðar í fjármálum, að ekki er ein-
leikið. Þannig tók viðreisnarstjórnin þá
stefnu sællar minningar fyrir áratug að nú
væri um að gera að losa sig við fossana í
hvern fjandann sem væri, t.d. útlendinga fyr-
ir lítið fé, því þeir yrðu rétt strax úreltir og
ósamkeppnisfærir vegna ódýrrar atómorku!!
Og út frá svona hlægilega vitlausum for-
sendum var hinn vitlausi og skaðlegi samn-
ingur við alumíniumhringinn gerður, Islandi
til stórtjóns.
Og enn birtist sama glópskan í sambandi
við Grundartanga-verksmiðjuna, íslenskt raf-
magn selt undir framleiðsluverði til þess að
framleiða vöru, sem íslenskt þjóðfélag fær
allan fjárhagsskellinn af, ef kreppa verður
á kapítalistiskum mörkuðum.
Það eru engin takmörk fyrir því hvílík
glópska gemr gripið vissa menn, þegar efna-
hagsmál og ávinningsvon eiga í hlut. Það
voru margir Islendingar, sem vildu ganga í
Efnahagsbandalagið 1961, — og gerðu sér
alls ekki ljóst hver tortíming það var jafnt
lagalegu sem efnahagslegu sjálfstæði landsins
— og de Gaulle bjargaði okkur þá með því
að hindra inngöngu Englendinga, en margir
Islendingar hefðu þá viljað elta þá. — Hins-
vegar sagði Bjarni Benediktsson við mig
nokkra síðar: „Ekki skil ég í því að nokkur
Islendingur geti verið fylgjandi því að við
göngum í Efnahagsbandalagið." Þá hafði
hann grandskoðað Rómarsamninginn, sem
liggur því bandalagi til grundvallar, og var
alveg ljóst að hér var um það að ræða að
mynda nýtt voldugt og víðfeðma ríki og
hvort Island yrði hluti af því. (Hinsvegar
höfðu allir fulltrúar Alþingis á fundi nor-
ræna ráðsins í Osló 1958 nema ég — greitt
atkvæði með ósk um það til þeirra samn-
ingamanna í París, er þá voru að reyna að
mynda eitt efnahagsbandalag úr öllum ríkj-
um Vestur-Evrópu, líka þeim er svo klofn-
uðu í EB og Efta, — um að þeim mætti tak-
ast að mynda þá alþjóðasamsteypu, það auð-
valds-stórveldi. Eg greiddi einn atkvæði á
móti).
En þótt inngöngu í EB væri þá afstýrt og
fiskimiðin séu þar áfram hindrun, þá eru inn-
limunartilhneigingarnar afar ríkar hjá ein-
stökum áhrifamönnum og birtast þá í því
að vilja ofurselja útlendu auðvaldi fossaaflið
fyrir lítið verð — og fá á sig kröfur um sér-
samninga um markaði, t.d. í EB, rétt á eftir.
Hér er ekki lengur glópskan ein á ferð. Hjá
vissum hlutum íslenskrar borgara- og brask-
arastéttar, — og gildir það jafnt um pólitíska
braskara sem fjárglæframenn, — er sterk til-
hneiging til að fá volduga auðmenn inn í
landið, máske sem bandamenn gegn íslenskri
alþýðu — og er þá ekki um það hirt þó
burgeisar vorir séu þar með að kaupa sér
herra, — þeir borga þá hvort sem er ekki
sjálfir, láta alþýðu manna greiða reikninginn
dýrt. — Þeim hrýs máske alls ekki hugur við
að enda sem feitir, ríkir, hátt launaðir þjónar
hinna nýju herra.
Erlent fjármagn yrði miklu sterkara en ís-
lenskt í atvinnulífinu, — og það þýddi um
leið að sjálfstætt erlent einkaauðmagn yrði
miklu voldugra í íslensku þjóðlífi en það
fjármagn ríkis, bæja og samvinnufélaga, sem
nú er raunverulegur meirihluti fjár í íslensku
atvinnulífi. Og ef fjölþjóðahringar fengju að
framkvæma hér fyrirætlanir, eins og Austur-
landsvirkjun þá, sem fram kemur í leyni-
skjölum þeim, er Þjóðviljinn hefur birt
(„integral"), þá yrði öllu íslensku þjóðlifi
umturnað: Erlent fjármagn yrði sterkasta
pólitíska valdið á Islandi með flokka eins
og Sjálfstæðisflokkinn og Framsókn sem
leppflokka sína, ef þessir flokkar hefðu
hleypt því hér inn, — Island yrði raunveru-
lega nýlenda á ný, þótt það héti sjálfstætt
lýðveldi að nafninu til, — skipaði svipaðan
52