Réttur - 01.04.1978, Blaðsíða 2

Nú reið á að sýna að íslendingar væru menn, og þjóðin sjálfstæð, réðu
sjálfir stjórn sinni. En þá brast kjarkurinn hjá vissum Krötum og Mogginn
froðufelldi af ofstæki: „Kommúnisti forsætisráðherra á íslandi!“ Eftir smán-
arlegar ófarir Englands við Suez og ísland, og ósigur blóðidrifins árásar-
hers Bandaríkjanna í Víetnam, þá áttu nú þessi ósköp að bætast ofan á:
Hann Lúðvík - verri en Nasser, sigurvegari í viðureign við England og
Vestur-Þýskaland, - forsætisráðherra á íslandi. - Hvað yrði um veslings
NATO - með allar sínar atómbombur - ef þjóðir þess tækju upp á að fram-
kvæma lýðræðið í alvöru.
Og drauðhræddir drottnar auðsins í aðalstöðvum NATO, austanhafs og
vestan, hétu á sína gömlu þægu þjóna að bjarga sér nú út úr þessum voða.
Einstaka menn, eins og Ólafur Jóhannesson brugðust við sem íslendingar
- og skeyttur engu „erkibiskups boðskap" - þótt frá Brussel kæmi. En and-
legu aumingjarnir láku niður, þeir voru svo vanir því að hlýða þessu kalli.
Enn er óséð hver endirinn verður, þá þetta er skrifað. - En eitt er víst,
það er ekki nóg fyrir íslenska alþýðu að gefa Alþýðuflokknum atkvæða-
fýlgu, er forðar honum frá dauða - það þarf líka að gefa honum kjark til
að þora að standa við hlið Alþýðubandaiagsins í baráttunni fyrir lífsafkomu
og frelsi verkalýðsins - hvað sem þeir háu herrar, peningafurstar heims,
segja.
26. ágúst 1978. - E. O.