Réttur - 01.04.1978, Blaðsíða 42

víslegar. Og því minntist ég á reimleika
að mér finnst sem sum þessi fyrirbæri
a. m. k. séu einskonar uppvakningar og
tilheyri áföngum sem þegar eru eða ættu
að vera að baki. En ef til vill er það svo
að viðfang það og vandi, sem orðið liafa
kveikja slíkra viðhorfa, vitji nýrrar kyn-
slóðar í eitthvað breyttri mynd og hún
verði að kl jást við þau á sína vísu.
En kannski eru þessar hugleiðingar
mínar aðeins þankar gamals manns sem
kann ekki lengur að greina milli gærdags-
ins og dagsins í dag. Og kannski eru augu
mín haldin, svo að ég sjái ekki lengur
mun þeirra margvíslegu sprota, er vaxa
úr moldu, eða kunni að greina ólíkt fas
og stigmál í göngulagi nýrrar kynslóðar
er fram hjá fer. Eg vona að svo sé ekki,
og mér þykir sem það ætti að vera eitt af
verkefnum Alþýðubandalagsins sem
breiðs sósíalísks flokks að virkja til sam-
starfs öll þau öfl í áðurnefndum hræring-
um sem einlæg eru og heilsluigar í sósíal-
ískum viðhorfum sínum.
Góðir félagar, ykkur þykir þetta vísast
skrýtin ræða og undarlegt tal. En skýr-
ingin er sú að hér talar stórsyridugur
maður, einskonar eftirlegukind sem trú-
ir m. a. á stóra-sannleika, þetta fyrirbæri
sem menn hafa hæðst hvað mest að. Stóri-
sannleikur er að vísu í hans augum engin
endanleg, óumbreytanleg sannindi, held-
ur ferli þar sem hugmyndir eru tengdar
og kveiktar saman í meira eða minna
samfellda lífsýn - lífsýn sem höfðar til
vilja og orku og getur breytt ástríðulausu
föndri í þróttmikið starf. Og hann er
jafnvel þeirrar trúar að einstaklingar og
samtök, sem ekki eiga sér einhverja slíka
lífsýn, - einhvern stóra-sannleika - séu
ekki líkleg til mikilla afreka.
Og svo er það annað, félgar, sem síst er
álitlegra. Hér talar líka hálfgildings full-
trúi steinbarnsins lítt ræmda. Að vísu
bindur hann ekki traust sitt við stein ó-
umbreytileikans, heldur þann stein end-
urnýjunar og staðfestu er fellir út það
berg, sem ekki er hald í, og myndar ann-
að nýtt í staðinn, klettinn, sem reynsla
stríðandi mannkyns liefur runnið í frá
öndverðu, síast í og skírst. Kannski var
Singasteinninn góði, fornbergið þar sem
þeir börðust á sundi í selslíki í árdaga
Heimdallur og Loki, þessarar ættar. Og
ætli það gildi ekki 1 íka um undirstöðu-
berg hinnar nýju jarðar, þeirrar jarðar
iðjagrænnar sem völvan sá forðum í anda
að upp mundi rísa úr veraldarsænum.
114