Réttur - 01.01.1979, Blaðsíða 61

innan gaddavírsgirðinguna. Við dag-
renning klilraði hann niður og hökti á-
fram. Honum heppnaðist að komast í
lelustað sinn og nokkrum dögum síðar
slapp hann til Svíþjóðar.
Við fjórir bárum saman ráð okkar í
Hýti. Hefðu Þjóðverjarnir slegið hring
utan um HorserOd-girðinguna værum
við að öllum líkindum búnir að vera. Sá
niöguleiki var líka fyrir hendi að þeir
notuðu lögregluhundana sem dönsku
varðmennirnir höfðu í búðunum. I verk-
feraskáp búðanna hafði ég stolið litlum,
lélegum rýtingi og ég hafði í hyggju að
nota hann ef ég rækist á þýskan hermann
í myrkrinu. Ég yrði að reyna að hitta
liann í hálsinn um leið og ég ræki hnéð
1 klof hans. Ég man að ég var ákveðinn í
að' láta ekki handsama mig Jdví að ég vissi
að ég hefði ekki Jirek til að sleppa lif-
andi gegnum helvíti útrýmingarbúð-
anna. Þá vildi ég heldur deyja strax.
Samtímis var mér undarlega innan-
brjósts, ég var óttalaus, já, næstum giað-
ur. Ég skynjaði frelsi, frelsistilfinning
gagntók líkama minn. Ég var sloppinn
irá járnrimlum og gaddavírsgirðingum
bversu stutt sem Jrað mundi vara. Hvert
tré og liver runni var vinur. í hverju húsi
°g á hverjum bæ bjuggu landar sem ekki
■nyndu svíkja okkur. Aldrei hef ég verið
eins tengdur landi mínu og Jænnan hrá-
slagalega sunnudagsmorgun Jægar við,
blautir inn að skinni, vorum á flótta lrá
Éjóðverjunum.
Við höfðum ákveðið að þræða stíg sem
lá fyrir austan Gurrevatn og í ýtrustu
lleyð að fara yfir í Gribsskóg Jrar sem við
feiknuðum með að við gætum falið okk-
ur um tíma ef Þjóðverjarnir (eða danska
lögreglan) hæfu leit að okkur. En fyrst
l,ni sinn ætluðum við út á aðalveginn til
að spyrjast fyrir um hvort sést hefði til
Jrýskra varðflokka. Nokkrum sinnum
urðum við að fara yfir engi og skurði og
föt okkar rifnuðu á gaddavír. Við komum
að krá og í einhvers konar hálfkæringi
settumst við á veröndina sem sneri að
veginum og pöntuðum morgunkaffi.
Meðan við biðum fóru nokkrir litlir hóp-
ar íélaga okkar fram hjá. Loks var stytt
upp, sólin gægðist fram milli skýjanna.
Þybbin Jijónustustúlka kom með kaffið
og sagði: „Það er vel hægt að sjá hvaðan
þið komið. En Jhð skuluð ekki vera
hræddir, við segjum ekki neitt . . .“
Við urðum sammála um að Jiað liti
ekki út fyrir að Þjóðverjarnir hefðu sent
varðflokka á eftir okkur. Ef til vill var
Jieim alls ekki ljóst hversu margir höfðu
flúið. Við ákváðum að steliia á Hillerpd
og skiljast fyrir utan bæinn. Fjórir rifnir,
dauðjireyttir Horserpdfangar í einu var
of mikið af svo góðu. Síðan skjögruðum
við áfram, stöðugt viðbúnir að lilaupa í
íelur sæist til Þjóðverja.
Maður í hestvagni kom akandi fyrir
aftan okkur - að Jjví er við best gátum
séð var hann að lara með einhvers konar
herbúnað á óhultan stað. Hann nam
staðar á móts við okkur.
,,Horser0d?“ spurði hann og við kink-
uðum kolli.
„Hafið þið mat?“
„Við höfum nokkrar rúgbrauðssneið-
ar í vasanum.“
„Ég þori ekki að taka ykkur með heim
því að vinnustúlkan okkar á vinkonu sem
er með Þjóðverjum. En þegar Jiið eruð
komnir einum kílómetra lengra farið þá
inn í skóginn. Ég sendi son minn með
mat handa ykkur.“
Hann hottaði á hestana og ók áfram.
Við litum hver á annan: „Gengum við
61