Réttur - 01.01.1988, Blaðsíða 36

gat maðurinn ekkert greitt. Fór þá Eggert
til Ásgeirs, sem þá var forsætisráðherra,
og spurði hvað hann ætlaði að gera. Tjáði
Eggert að hann vildi greiða víxilinn upp
og gefa manninum upp skuldina. Hann
gæti hvort sem er aldrei greitt neitt. Taldi
hann, að Ásgeir hlyti að hafa eins mikil
tök á að gera þetta og hann, þar sem hann
væri forsætisráðherra. Varð það úr að
þeir gerðu þetta.
En víkjum aftur að forsetakosningun-
um. Þess var áður getið að Eggert var í
nokkrum vafa, hvað gera skyldi. Helst
mun hann hafa hallast að því að kjósa Ás-
geir. Datt honum nú í hug að skrifa hon-
um bréf. Sá sem þetta ritar, fékk að sjá
bréfið, og vegna þess að þetta tiltæki Egg-
erts lýsir honum vel og er nokkuð sérstætt
og mætti e.t.v. teljast merkilegt plagg, læt
ég það fara eftir minni. Engin ábyrgð er
tekin á því, að það sé algjörlega orðrétt.
Mun það þó ekki fara langt frá sanni.
„Góði kunningi. Fyrir nokkrum árum
hjálpuðumst við að því að bjarga blá-
fátækum barnamanni frá tugthúsinu, sem
ranglát löggjöf okkar borgaralega þjóð-
félags ætlaði að þröngva honum í. Þá var
guðsneistinn vel vakandi í sál þinni, en
ansi er ég hræddur um að hann hafi
fölskvast við þennan verknað þinn að
samþykkja Keflavíkursamninginn og inn-
göngu íslands í Atlantshafsbandalagið.
Enginn er þó svo langt leiddur, að hann
eigi sér ekki uppreisnar von. Og ekki trúi
ég því, að nokkur afbrotamaður sé svo
forhertur, að hann þrái ekki að afplána
misgerðir sínar.
Ég hef verið að ímynda mér, að til-
gangur þinn með því að bjóða þig fram sé
sá, að fá tækifæri til að náða þá, sem
ranglega voru dæmdir vegna atburða
þeirra sem kenndir eru við þrítugasta
mars. Og í trausti þess að þetta sé rétt,
ætla ég að kjósa þig. Með bestu óskum
um sigur í kosningunum. Eggert Lárus-
son.“
Þremur eða fjórum dögum síðar fékk
Eggert bréf frá Ásgeiri. Það hljóðaði
eitthvað á þessa leið: „Góði kunningi.
Þakka kærlega bréf þitt frá... Ég minnist
með gleði viðkynningar frá fyrri árum. Þú
varst alltaf hjálpsamastur og örlátastur.
Ég vona nú, þrátt fyrir allt, sem deilt
kann að vera um störf mín og afstöðu til
opinberra mála, að innræti mitt sé
óbreytt. Nú er ekki tími til mikilla bréfa-
skrifta. Ég vona að þú gangir ekki
framhjá mínum húsum, ef þú átt leið um
þar syðra, hvernig sem þær kosningar
fara, sem nú standa fyrir dyrum. Með vin-
semd og virðingu, Ásgeir Ásgeirsson.“
Strax að lokinni kosningu og úrslit urðu
kunn sendi Eggert hinum nýkjörna for-
seta heillaskeyti. Tæpum mánuði eftir
kosningarnir fór Eggert til Reykjavíkur,
aðallega til að leita sér lækninga. Hann
hafði þá tekið þann sjúkdóm sem varð
banamein hans. Samt hugðist hann þiggja
heimboð hins nýkjörna forseta. Hringdi
hann suður á Bessastaði. En einmitt
þennan dag átti hann annríkt, var að taka
á móti erlendum sendifulltrúa. Talaðist
svo til á milli þeirra að Eggert skyldi
koma á skrifstofu forseta í Alþingishús-
inu daginn eftir.
Stundvíslega klukkan tíu árdegis mætti
síðan Eggert niður við Alþingishúsið.
Voru þá þegar mættir allmargir menn,
sem biðu áheyrnar hjá þjóðhöfðingjan-
um. Skömmu síðar kom forsetinn og
gekk inn, litaðist um, gekk síðan beint til
Eggerts og heilsaði honum sem gömlum
vin og kunningja.
Bað aðra viðstadda, sem komið höfðu
á undan, afsökunar á því, að þessum
manni yrði hann fyrst að veita áheyrn. En
36