Réttur - 01.01.1988, Blaðsíða 37

viðtalið varð nokkuð langt og mun mörg-
um hafa verið farið að leiðast og undrast,
hvað forsetinn eyddi miklum tíma í þenn-
an hálf-tötralega klædda alþýðumann.
Eins og fyrr segir, var Eggert talinn
kjarkmaður, þótt ekki væri hann mikill
fyrir mann að sjá. Eggert var lengi fram-
an af ævinni sjómaður. Eeir, sem með
honum voru, sögðu að hann kynni ekki
að hræðast. Einu sinni var Eggert staddur
á sjó í mjög vondu veðri. Vildi þá það
óhapp til að lína festist í skrúfunni. Gátu
skipverjar ekki náð þessari flækju úr
skrúfublaðinu hvernig sem þeir reyndu.
Hér var vitanlega mikil hætta á ferðum,
vegna þess, hvað veðrið var slæmt. „Hér
er aðeins eitt úrræði“, sagði skipstjórinn,
„það er að láta einhvern síga útbyrðis í
böndum og freista þess, að honum takist
að skera flækjuna burt. En ekki er slíkt
ferðalag árennilegt, eins og sjólagi er nú
háttað.“
Eggert svaraði strax: „Ég skal fara, ég
á fæst börnin.“ Og Eggert fór þessa
glæfraför og tókst að skera trossuna úr
spöðunum. En það var á fleiri sviðum,
sem Eggert sýndi, hvílíkur kjarkmaður
hann var. Mörg síðustu árin átti hann við
mikla vanheilsu að stríða. Ætíð var hann
þó glaður og hress og fullur af bjartsýni
og umbótavilja.
Eitt atvik frá þessum löngu liðna tíma
er mér sérstaklega minnisstætt. Eggert
átti einn son barna, Skúla að nafni. Bjó
hann í Reykjavík um þessar mundir. Pá
var það síðla vetrar 1954, en það var
rúmu ári áður en Eggert andaðist. Ég var
að koma heim úr skólanum, rétt fyrir há-
degið. Fékk ég þá skilaboð frá Eggert að
hann vildi finna mig. Ég gekk við hjá
gamla manninum um leið og ég fór heim
í matinn.
Mér fannst hann afar líkur því, sem
hann átti að sér, og ég sá ekki, að honum
væri venju fremur brugðið. Segir hann
þá, er ég var kominn inn: „Ég ætlaði nú
að biðja þig að gera mér greiða. Geturðu
ekki lánað mér þrjú hundruð krónur,
svona í bili? Ég þarf að fara til Reykja-
víkur á næstunni. Það var verið að
hringja til mín að sunnan í morgun og til-
kynna mér, að Skúli minni væri látinn.
Hann varð bráðkvaddur.“
Þessi sorgartíðindi komu gamla mann-
inum óvænt. Þegar tillit er tekið til þess,
að þetta var einkabarn og augasteinn og
hér átti sjúkt gamalmenni í hlut, verður
það að teljast mikið sálarþrek, að ekki
skyldi sjáanlegt, að honum væri brugðið.
En þannig var Eggert.
Þegar ég virði fyrir mér störf og lífsvið-
horf Eggerts Lárussonar, finnst mér, að
hann hafi lifað og starfað í anda þess boð-
skapar, er fram kemur í þessum snilldar-
legu ljóðlínum Stefáns G. Stefánssonar:
„Lífsins kvöð og kjarni er það að líða,
og kenna til í stormum sinna tíða. “
Eggert var lítill maður vexti, en vel
vaxinn og liðlega. Snarlegur og léttur í
öllum hreyfingum. Svipurinn bjartur —
eins og einhver innileg hlýja í svipnum.
Hann mun hafa verið Húnvetningur að
ætt og uppruna, en fluttist til Vestfjarða
um tvítugsaldur.
37