Réttur - 01.01.1988, Blaðsíða 39
PÉTUR HRAUNFJÖRÐ:
Verkfall á vori
Brot I.
Mía leið inn á vaktina blátt áfram, ofur
eðlilega. Hún kvíaði á verðina, hélt gít-
arnum í höndum sér, ögrandi gripum sem
holum andardrætti úr iðrum jarðar. F*að
drundi í belgnum og ýlfraði sí-sona. Gítar
var jú hljóðfæri breytilegra tóna þó líka
mætti geyma í honum dóp. Karlaheimur-
inn rýmkaðist sem tungl í fyllingu; hitt
kynið var komið. Værð og doði rénuðu,
efnaferli og hugboð um leitina miklu að
mannlegu eðli þrengdust í knýjandi
spurn. Kassar og kirnur hriktust til, hálf-
bognir og lotnir réttust upp, augu kvim-
uðu, milliveggur svefns og vöku rofnaði,
sjáanlegur tilgangur og líf færðist í vakt-
ina. „Skéð, — hér í brennivínsslotinu“,
rumdi í Fara er laut yfir minnisblað sitt og
páraði, einn við borð með símtól innan
seilingar. „Varla teljandi, tókum eina
pungrottu, smákapítalista með barna-
vagn“. Mía kváði: „Barnavagn hvað?“
Hláturrokur yljuðu andrúmsloftið, marg-
ir töluðu í einum kór: Karlálftin var með
vettlinga á höndum í inniskóm, það hlaut
að vekja athygli um náttmál. Flutninga-
menn eru í okkar félagi og auðvitað
stopp. Þó kaffi-t-smér sé nauðsynjavara,
þá kaupum við ekki hunang eða sjampó í
stræk og fylgdum því kauða í áfanga.
Tónlistin drundi neðan úr húsinu,
smaug gegnum ódúkalögð góll'in, gróf-
pússaðir steinveggir endurvörpuðu gömlum
dönsum og trylllu steppi dansara er fengu
útrás í helgarvímu. Lífið var samvera og
tjáning, leit eða von, gáta, spá og kyn-
töfrar. Pólitík, munnræpa, metorða-
stritara, stéttabarátta, mannhætta og
verkfall. Fjandinn fjærri mér, eilíft þus og
japl, enginn friður.
Staflar af hráhvítum einangrunarplötum
nýttust sem sæti á víð og dreif um salinn.
Langborð úr mótatimbri klauf salinn í
miðju eftir tígli, samanrekið traustlega úr
6 tommu borðvið, óhefluðum. Á borðs-
enda gegnt inngöngu trónaði 40 bolla
kaffikanna, er sífellt ilmaði notalegri
þefjan um skvaldri fylltan viðlegustað
bíðandi manna.
4. hæðin á Pórskaffi var sólrík að
morgni dags með útsýn á Skjagga og