Réttur - 01.04.1988, Blaðsíða 34

meginstofni til búum viö í dag, var sett
1946 og löngum hefur mér þótt sem sú
byltingarkennda löggjöf þá hafi ranglega
verið eignuð krötum einum, þó ekki skuli
dregið úr þeirra hlut.
Tryggingalöggjöfin þá var afrakstur
samvinnu hinna róttæku afla og hins víð-
sýna hluta borgarastéttarinnar í ríkis-
stjórn, sem gerði meira en að setja hin
góðu lög, heldur lagði hún grunn að því,
að unnt væri að fjármagna kostnað þeirra
með hinni stórkostlegu uppbyggingu at-
vinnulífsins, sem í var ráðist og allir
viðurkenna í dag að sósíalistar, og ekki
sízt ritstjóri Réttar, áttu frumkvæði að og
lögðu að gjörva hönd.
Á þessu er byggt enn í dag og það vek-
ur óneitanlega athygli, að fyrstu bylting-
arkenndu breytingunni til batnaðar á
kjörum öryrkja sem aldraðra er ekki ýtt
úr vör fyrr en Alþýðubandalagið fer sem
flokkur með þessi mál undir styrkri stjórn
Magnúsar Kjartanssonar. Tekjutrygging-
arbyltingin gjörbreytti árið 1971 kjörum
þessa fjölmenna hóps, enda stóð ekki á
hrópum íhaldsaflanna um hina óhóflegu
veizlu, sem kommarnir voru að halda
gömlum og fötluðum. Þessi breyting hef-
ur með síðari breytingum og viðbótum í
raun tryggt þau lágmarkslífskjör, sem
a.m.k. gerir þessu fólki kleift að skrimta,
þrátt fyrir skerðingartilraunir afturhalds-
ins, sem vill bjóða allt öðrum og betur
settum til veglegs veizlufagnaðar.
Á svipuöum tíma var verkalýðshteyf-
ingin að berjast í lífeyrissjóðsmálum sín-
um og almennu lífeyrissjóðirnir að rísa
upp hver af öðrum fyrir hina ófaglærðu
verkamenn, scm ekki höföu þennan réit.
Einnig þar sóttu hin róttæku öfl fram í
fararbroddi.
Til viöbótar þessu, sem alltof oft
gleymist var, aö sett var ný fullkomin
heilsugæzlulöggjöf, sem unnið er eftir í
dag og kemur engum meir til góða á
margan veg en einmitt hinum sjúku, ör-
yrkjunum og aldraða fólkinu í landinu.
Einnig þar hafði Magnús, með Öddu
Báru sér við hlið, hina farsælu forystu.
Og samráðherrann, Lúðvík, lagði grunn
öllum öðrum fremur með landhelgis-
stefnu sinni og sjávarútvegsbyltingu, að
unnt var að greiða „veizluföngin“.
Þannig starfa sósíalistar þegar þeir fá
þau völd, það atfylgi þjóðar, sem ýtir úr-
tölum afturhalds og auðhyggju út í yztu
myrkur.
Og enn verður að „rifja upp og reyna
að muna“, eins og skáldið sagði. I dag er
búið við ítarlega og um margt ágæta
heildarlöggjöf um málefni fatlaðra, sem í
reynslunnar Ijósi mætti aö sjálfsögðu lag-
færa og aðlaga aðstæðum enn betur. Þó
er mest nauðsyn þar á bæ, að fjármögn-
unarákvæði laganna sé virt, en aftur-
haldslið fjárveitingavaldsins hefur skert
veigamesta liðinn — Framkvæmdasjóð
fatlaðra — um tugi milljóna árlega og
gerir enn og heldur því öllum fram-
kvæmdum í fjársvelti, svo fjarska brýnar
sem þær þó sannanlega eru.
En lögin öll eru samfelld viðspyrna fyr-
ir málefni hinna fötluðu og það er engin
tilviljun, að þau eru frá tíð Svavars Gests-
sonar í ráðuneyti félagsmála. Alþýöu-
bandalagið var að sjálfsögðu enn í farar-
broddi og fer víðs fjarri að þaö beri að
þakka sérstaklega. Ljúf og sjálfsögð
skylda því stjórnmálaafli, sem berst á
þessum veitvangi fyrir og með þessu
fólki.
Á stjórnarárum Alþýðubandalagsins
síðast var í tengslum við kjarasamninga
gengiö frá svokölluðum „félagsmála-
pökkum“. Þcir fengu niðrandi merkingu
margra, sem jafnvel fengu fyrst og bezt
82