Réttur - 01.04.1988, Blaðsíða 44

skjót’ann. bæturnar voru með öðrum lit
en buxurnar. Stundum slæptist hann nið-
ur við höfn. Bátarnir voru stórir og sjó-
menn frjálslega kjaftforir sem strákar
aðrir. Ætti hann systur? Væri hún
mannbær? Ef þeir gæfu honum ekki fisk,
var hann alráðinn í að stela honum, þeir
nenntu ekki að elt’ann. Þá yrði matur,
soðning, sjúga bein og ugga.
Pabbi var kominn heim. Hættur að
berja grjót. Það var fundarhlé sagð’ann;
kreppa og þeir vildu minnka kaupið um
einn þriðja svo fleiri gætu fengið mola.
Svo hló hann við, tók utan um mömmu
aftan frá, sem var með litlu systur veika í
fanginu. „Það var fundarhlé, Ásta mín.
Ég fer aftur. Við verðum að líta til með
þessum andskotum. Fimmti hver maður í
bænum er vinnulaus. Þú ferð í þinn skóla
drengur minn og drollar ekki við tjörn-
ina. Mundu það.“
Miðvikudagur 9. nóv. — skýjaður
kaldrani, andbært. Lýsi, plokkfiskur með
pipar í Miðbæjarskólanum. Lágvaxinn
drengur í gráum, karbættum buxum.
Ranglandi Vesturgötuna úr Selsvör.
Skimandi ófús. Var eitthvað að ske við
Tjörnina. Peysan bungaði út á maganum.
Hópur manna í táðum og slitnum vinnu-
treyjum. Er virtust eiga það sameiginlegt
að hafa verið bláar í upphafi. Hímdu með
höndur í vösum og gláptu uppá skrípa-
mynd hátt á vegg. En maður í stiga með
kúst hamaðist við að nudda hana burt.
Þetta var sjáanlega erfitt. Þeir kölluðu og
stríddu kústmanni sem var orðinn reiður.
Sagðist eiga húsið. Kústurinn skrölti um
bárujárnið, myndin var byrjuð að trosna.
Þetta voru fánakallar. Konur sem krakk-
ar sáust allvel. Hrópin gengu: Gættu aö
þér, stiginn getur dottið ef þú íhaldskast
svona. Myndir éta ekki mat og pappír
hlífir bárujárninu. Þeir rauöu eru l'leiri en
þig grunar, því hreint allir eru rauðir að
innanverðu.
Þeir drógu hendur úr vösum, hlógu og
pötuðu út í loftið. Kústmaður tvísteig og
baslaði í vafasömum jafnvægisæfingum.
Yrði að bleyta þennan fjanda, svona hátt
og lögreglan---------. Við skulum taka
skilaboðin. Hún á að verja þá stóru á
fundinum í dag. Þeir ætla að lækka kaup-
ið. Trúlega hærra metið verkfall en stuðn-
ingur við smá stigamenn.
Hann kom seint. Einmitt á bænastund
hrökk kviklæst huröin upp. Kennslustund
var hafin. Sú svartklædda með undir-
skálarnar í andlitinu predikaði: „Innrætt
ykkur---------svona dónar þrengja sér,
ryðjast inn þar sem þeir eiga ekki heima,
óhrjálegir druslukjánar------í fundar-
sali.“ Hann heyrði aldrei síðasta orðið.
Bókin lak undan peysunni og fór með
hlunk miklum á gólfið. Tvö undrastór
augu frá kennarapúltinu, þrumuðu á hon-
um sveittum og hræddum í dyragættinni.
„Þú lýgur----------“, endasentist út úr
honum, á örvæntingarhlaupum frá inn-
rætingu og skólun, út í frelsið og fátækt-
ina.
IV Brotiö
Hann læsti hurðinni, tók símann úr
sambandi með einu handtaki. Rétti sig
upp, gekk að borðsendanum studdi bogn-
um vísifingri og þumli á sitt hvorn borðs-
endann, laut fram og horfði stórum íhug-
ulum alsjáandi augum á mennina tvo er
sátu sitt hvorum megin borðsins.
Fölur, gráskitufár, inniverulegur, há-
vaxinn meöalmaður, miðaldra, með
hvapmiklar, slappar kinnar, jóðlandi eld-
spýtu er gekk munnvika millum, hring
yfir sporbaug í skeifu, æ ofan í æ.
, Málið liggur á vegarsaltinu og Sís vill
endilega halda andlitinu, umfram allt.
92