Réttur - 01.10.1988, Blaðsíða 28

stofunnar. Við ræddum eitt af uppáhalds
umræðuefnum mínum: „E1 machismo“,
eða karlaveldið, og uppáhaldið okkar
allra: Fidel. Hvað skyldi hann segja í
kvöld? I þetta sinn talar hann frá Sant-
iago, vöggu byltingarinnar. „Finnst þér
hann ekki duglegur?“ spurði Pedro. „Jú,
hann er stórkostlegur maður,“ sagði ég.
Þá urðu þau stolt á svipinn og sögðu mér
sögur af Fidel, sögur úr byltingunni og
sögur síðan fyrir byltingu.
Og svínasteikin bragðaðist vel. Með-
lætið „Kongrí“ (hrísgrjón og svartar
baunir) og steiktir bananar. „Þér finnast
þeir svo góðir,“ sagði Carmen við mig.
Konungur eftirréttanna fylgdi á eftir:
karamellubúðingur, sem Carmen vissi
líka að mér þætti góður.
Við ræddum um Angólu og það kom
áhyggjusvipur á Carmen. Sonur hennar
er þar. „Hann er að gera skyldu sína og
ég er stolt af honum, en ég er hrædd um
hann. En hugsaðu þér þegar Namibía
verður frjáls!“
Carmen og Pedro fylgdu mér út á götu
og sögðu mér að fara varlega. Karnavalið
var í algleymingi og töluvert af drukknum
mönnum úti á götunum. „Við höfum út-
rýmt mikilli eymd, en ennþá finnast menn
sem fara ekki eftir settum reglum.“ Þau
vildu að ég færi heim fyrir myrkur. „Það
má ekkert koma fyrir þig meðan þú ert
hjá okkur,“ sögðu þau að lokum. Þau
sögðu „okkur“ og áttu þá ekki bara við
þessa heimsókn og þau tvö, heldur Kúbu
og alla Kúbani. Sú samkennd sem fram
kemur í þessu orðavali er mjög rík á
Kúbu. „Við erum að byggja barnaheimili
svo allar konur geti orðið virkir þátttak-
endur í þjóðfélaginu.“ Á Kúbu er sagt:
„Við erum að...“, en ekki „Þeir eru
að...“, eins og við segjum. Þjóðin sem
heild er þátttakandi í framkvæmdum á
Carmen í eldhiískróknum.
vegum ríkisins eða sveitarfélaga. „Ríkið“
er ekki eitthvað sem framkvæmir fyrir
ofan fólkið, heldur er það fólkið sem
framkvæmir. „Við ætlum að tæma alla
biðlista eftir barnaheimilum í Havana á
þessu ári“, heyrði ég oft sagt á Kúbu.
Þegar ég kom heim var sagt: „Davíð ætlar
ekki að byggja fleiri barnaheimili, hann
ætlar að byggja veitingahús sem snýst“.
Reyndar höfðu mér borist þessar fréttir
til Kúbu og sagði þær ýmsum. Viðbrögðin
voru jafnan þessi: „Vill fólkið ekki frekar
barnaheimili?“ „Jú,“ sagði ég, „en...“.
„Já, ég skil, það er einræði hjá ykkur.
einsog hjá okkur l'yrir byltingu.“ Ég
reyndi af veikum mætti að útskýra lýð-
ræðiö á íslandi og cinn sagði við mig:
„Mér finnst okkar lýðræði betra, það
tryggir fólkinu völdin.“
172