Réttur - 01.10.1988, Blaðsíða 48

bókum og hagræða blöðum. Er reyndar
óhugsandi að Játvarður hefði orkað þessu
án hennar aðstoðar, þökk sé henni.
Til síðasta daga fylgdist hann með
hræringum þjóðmálanna, las blöð, hlust-
aði á útvarp og ræddi við menn. Lét fátt
fram hjá sér fara án þess að taka afstöðu
til mála. Þætti honum einhvers við þurfa
greip hann til priksins góða með munnin-
um, skrifaði blaðagrein og í sumum til-
fellum einkabréf til áhrifamanna.
Það sem mér virtist valda honum mest-
um áhyggjum í seinni tíð var annars vegar
hver verða mundu afdrif dreifbýlisins,
hvort arfur þeirrar menningar er hann var
mótaður af og honum var svo hugstætt að
rekja í ritum sínum fengi staðist fimbul-
famb frjálshyggju og fjölmiðlafárs líðandi
stundar og hins vegar sundrung félags-
hyggjuaflanna.
Sú gáta verður aldrei ráðin, hver hlutur
Játvarðar hefði orðið, ef hann hefði hald-
ið heilsu eðlilegan starfsaldur.
Eitt er víst. Búið, jörðin og félagsmálin
hefðu haft forgang. Hvort hans mikli vilja-
styrkur og elja hefðu nægt honum til þess
að eftirláta komandi kynslóðum þau hlut-
verk sem nú eru staðreynd vitum við
ekki.
Oft hvarflaði það að manni að andleg
orka hans yxi í öfugu hlutfalli við styrk
líkamans.
Játvarður er horfinn okkur. brátt fyrir
hörð örlög auðnaðist honum sú gæfa að
halda andlegri reisn til hinstu stundar.
Stóllinn hans er auður og það sæti verður
trauðla fyllt. Reykhólahreppur hefur enn
minnkað.
Við sem eftir erum, hljótum að viður-
kenna að „veruleikinn í lífinu er stundum
skáldlegri harmleikur eða skáldlegra afrek
en á nokkurs manns færi er að hugsa upp.“
Eg þakka honum samfylgdina og sam-
starfið.
Rósu, börnum þeirra og vandamönn-
um votta ég samúð mína.
192