Morgunblaðið - 19.01.2006, Blaðsíða 8

8
VIÐTALIÐ
á sem þetta ritar heyrði
fyrst í hljómsveitinni
Mammút þegar hún tróð
upp í Iðnó á tónlistarhátíð Innipúkans
árið 2004. Þá voru þau nýskriðin upp
úr gagnfræðaskóla og nokkrum mán-
uðum fyrr höfðu þau staðið uppi sem
sigurvegarar í Músíktilraunum. „Ég
ætla ekki beint að kaupa mér diskinn
með þeim þegar hann kemur út,“
hugsaði undirritaður að tónleikunum
loknum. Eftir tæp tvö ár virðist biðin
eftir diskinum loksins á enda.
Afmæli
Á kaffihúsinu Babalú situr blaða-
maður og bíður eftir hinum fimm
fræknu í Mammút. Inn gengur
hávaxinn maður, afar snyrtilegur
til fara, með pakka í hendi. Hann
virðist vera að leita að ein-
hverjum ákveðnum en þegar
hann finnur ekki þennan aðila
tekur hann upp gsm-síma. Þeg-
ar hann byrjar að tala kemur í
ljós að hann er breskur og
hann blótar eitthvað íslenskri
stundvísi. Þetta er Martin, um-
boðsmaður Mammúts, en
hann hefur verið með þeim
síðan hann sá þau og féll fyrir
á Airwaves í fyrra. Stuttu eftir
að hann skellir á mæta hljóm-
sveitarmeðlimir einn af öðrum
inn á Babalú; Kata söngkona,
Gunna bassaleikari, Alexandra
gítarleikari, Arnar gítarleikari og
Arnar trommari. Eins og sannir
rokkarar eru þau að mestu ólærð í
hljóðfæraleik. Andri trommari er
þó þessi misserin að nema trommu-
leik í FÍH og Arnar segist eitthvað
hafa lært á gítar en þar fyrir utan ljær
hann söng sinn kór Menntaskólans við
Hamrahlíð þar sem hann er nemandi.
Svo plokkar Gunna einnig bassann
með pönkhljómsveitinni Viðurstyggð.
Martin heilsar þeim öllum innilega en
þó sérstaklega henni Gunnu því hún á
víst sautján ára afmæli þennan dag.
Hann réttir henni pakkann sem hann
kom með og að því loknu er hann far-
inn aftur og hljómsveitin fær sér sæti í
kringum blaðamann. Talið berst að
frumburði þeirra, plötunni sem þau
tóku upp síðastliðið sumar og haust.
Frumburðurinn
„Hún á að koma út í mars,“ lofar Kata
en einhverjar seinkanir hafa orðið á
plötunni fram að þessu. Platan var
tekin upp í Sundlauginni, hljóðveri
Sigur Rósar, undir handleiðslu Bibba
Curver, en hann pródúserar plötuna
og hefur verið þeim stoð og stytta í
öllu upptökuferlinu.
„Lögin tíu á plötunni eru öll frá því
þegar við byrjuðum með hljómsveit-
ina. Við höfum alveg verið stopp í
lagasmíðum síðan upptökur hófust.
Þegar við erum búin að koma þessum
lögum frá okkur getum við loksins far-
ið að gera eitthvað nýtt,“ segja þau og
er auðheyranlegt að þau þyrstir í að
klára plötuna og semja fleiri lög.
Bækluð byrjun
Mammút er tveggja ára band sem
varð til skömmu fyrir Músíktilraunir
árið 2004. Stúlkurnar þrjár í bandinu
höfðu þá verið að spila undir nafninu
ROK og drengirnir tveir höfðu eitt-
hvað verið að glamra saman. Þau segj-
ast lítið muna eftir þeim lögum sem
þau spiluðu í fyrri hljómsveitum en
vilja þó meina að tónlist Mammúts sé
allt öðruvísi. „Ég held að þetta hafi
allt verið bara gítarglamur og öskur,“
rifjar Kata
upp. Þegar þau
svo sameinuðust
undir nafninu
Mammút þekktust hóp-
arnir í rauninni voðalega lít-
ið og Arnar hafði t.d. aldrei hitt
Gunnu bassaleikara og Alexöndru
gítarleikara fyrr en á fyrstu æfingu
sveitarinnar.
„Ég held að lögin hafi svolítið verið
eins og þau voru á Músíktilraunum
vegna þess að við þekktumst ekkert
rosalega vel. Það var voðalega skrítið
að semja þessa tónlist,“ segir Kata og
það er greinilegt að hún á í smáerf-
iðleikum með að útskýra það. „Þetta
var eitthvað rosalega bæklað fyrst,“
segir hún.
Þessi tónlistarlega samsuða krakkanna
virðist þó hafa heppnast einstaklega
vel í ljósi velgengninnar sem fylgdi í
kjölfarið. Eftir sigurinn í Músíktil-
raunum hafa þau smám saman verið
að stækka aðdáendahóp sinn með
tónleikahaldi út um allan bæ og spila-
mennskan verður sífellt öflugri. Og ef
marka má umfjöllun erlendra blaða-
manna á Airwaveshátíðinni er
Mammút ein af efnilegustu böndum
þjóðarinnar.
Aldurinn ekkert vesen
Spurð hvort það sé erfitt fyrir þau, í
ljósi aldurs, að fá að spila inni á börum
bæjarins þar sem allt flæðir í víni og
ósóma segjast þau
ekkert kannast við neitt ves-
en.
„Við höfum alla vega ekkert lent í
neinum vandræðum með það,“ segir
Kata og Arnar spyr hvort það sé yf-
irleitt bannað fyrir þau að spila á bör-
um. Enginn svarar því en einhver
minnist þess þegar drengirnir í Jak-
obínurínu voru reknir út af ellefunni
þegar þeir voru að spila þar í fyrsta
sinn.
Að spila fyrir fersk eyru
„Það var einu sinni reynt að reka mig
út,“ rifjar Andri upp. „Þá var ég að
ganga frá hljóðfærum úti í bíl og dyra-
vörðurinn vildi ekki hleypa mér aftur
inn.“ „Samt aldrei neitt vesen,“ segir
Kata og hún efast um að það verði
nokkurn tíma vesen með slíkt. „Jú,
kannski þegar við erum orðin 25. Þá
verður kannski farið að reka okkur
út,“ segir Gunna og hlær.
MAMMÚT
ENDIRINN Á UPPHAFINU
Texti
Þormóður Dagsson
Myndir
Árni Torfason
Allir eru bara að drekka sig fulla á tónleikum, sem er svo sem ekk
S
Hvað finnst ykkur annars um senuna á
Íslandi? „Æi ég veit ekki,“ segir
Gunna, „mér finnst þessir týpísku ís-
lensku rokkarar alltaf vera hálfglat-
aðir.“ Kata bendir líka á að reykvískar
hljómsveitir séu ansi fljótt búnar að
spila fyrir flest það fólk sem á annað
borð sækir tónleika. „Hljómsveitin
fær kannski athygli eftir aðra tón-
leikana og svo spilar hún sex skipti eft-
ir það og þá eru bara einhvern veginn
allir búnir að koma sem vilja sjá hana.
Það gerist síðan ekkert meira. Síðan
sér maður bara alltaf sömu andlitin á
tónleikum. Ég er ekki að segja að
maður sé orðinn einhver útbrunninn
rokkari eða eitthvað þannig en þetta
er bara svolítið fyndið því þetta er svo
lítið. Og það er alltaf sama fólkið sem
sækir tónleika um helgar og svona.
Þetta getur þess vegna verið mjög ein-