Morgunblaðið - 28.01.2006, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 28. JANÚAR 2006 47
MINNINGAR
✝ Valgerður Ein-arsdóttir fædd-
ist í Nýjabæ undir
Eyjafjöllum 15.
marz 1922. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Kirkjuhvoli á
Hvolsvelli 7. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Kartín Vig-
fúsdóttir ljósmóðir,
f. 1891, d. 1967 og
Einar Einarsson
bóndi, f. 1897, d.
1970. Þau bjuggu í
Nýjabæ og ólst Valgerður þar
upp. Valgerður var elst sjö
systkina. Hin eru Kristín, f.
1923, Ingveldur, f. 1925, d.
2002, Auður, f. 1928, Einar, f.
1932, d. 2000, Leifur, f. 1933, og
Pálheiður, f. 1936.
Árið 1952 giftist Valgerður
Ragnari Guðmundssyni bónda,
f. 1921, d. 1986. Hann var frá
Núpi undir Eyjafjöllum, sonur
hjónanna Sigríðar Sigurðardótt-
ur og Guðmundar Árnasonar
sem þar bjuggu. Börn Valgerð-
ar og Ragnars eru: 1) Eygló, f.
1951, maki Lárus Björnsson.
Synir þeirra eru: a) Svanur, f.
1974 b) Jakob, f. 1977, maki
Brynhildur I.
Oddsdóttir, þau
eiga dóttur, f.
2005 c) Ragnar, f.
1986. 2) Sigrún, f.
1952, maki Klaus
Jensen. Dætur
þeirra eru: a)
Dorthe, f. 1971,
maki Lars Lil-
leöre, og b) Birg-
itte, f. 1975, maki
John Churchill. 3)
Einar, f. 1954.
Börn hans og Val-
gerðar Karlsdótt-
ur eru: a) Halla Björk, f. 1978,
maki Kristinn H. Guðlaugsson,
sonur þeirra er Brynjar Máni, f.
2005, b) Valur Hrafn, f. 1981,
maki Anna Lilja Gunnarsdóttir,
og c) Valgerður Fjóla, f. 1987 4)
Guðmundur, f. 1960, maki Mar-
grét Einarsdóttir. 5) Ragnar
Valur, f. 1967, maki Ingibjörg
H. Guðmundsdóttir. Synir
þeirra eru: a) Daði Freyr, f.
1995, og b) Hrannar Valur, f.
2000. Sonur Ingibjargar er
Garðar Smári Jónsson, f. 1989.
Útför Valgerðar verður gerð
frá Ásólfsskálakirkju, Vestur
Eyjafjöllum, í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Ég vil með nokkrum orðum
minnast tengdamóður minnar, Val-
gerðar Einarsdóttur, sem er látin
eftir erfið veikindi.
Þessa góðu konu hef ég nú þekkt
í meira en 33 ár, eða allt frá 1972,
þegar ég fór með Eygló austur að
Núpi til að kynna mig fyrir for-
eldrum hennar. Þá var nú svolítill
hnútur í maganum, en það var al-
gjör óþarfi, því móttökurnar voru
góðar.
Valgerður og Ragnar bjuggu all-
an sinn búskap á Núpi og þar sinnti
hún ævistarfi sínu. Valgerður var
allt í senn, bóndi, móðir, húsmóðir
og uppalandi. Árið 1986 lést Ragnar
úr krabbameini eftir erfiða sjúk-
dómslegu. Eftir það bjó Valgerður
með Guðmundi syni sínum. Á sumr-
in voru mörg börn í sveit á Núpi og
þar á meðal synir mínir frá 6 til 7
ára aldri fram til 16 ára aldurs.
Þannig má segja að Valgerður hafi
alið þá upp að hluta til, og fyrir það
verð ég henni ævinlega þakklátur.
Á sumrin eins og fyrr segir fjölgaði
heimilisfólki á Núpi og var þá
vinnudagurinn oft langur hjá Val-
gerði en alltaf var hún mætt í fjósið
til morgunmjalta. Aldrei man ég
eftir að hún skipti skapi þó að erill-
inn væri stundum mikill. Hún var
alltaf róleg og yfirveguð.
Valgerður var heilsteypt persóna
og skarpgreind sem allir, bæði börn
og fullorðnir, báru virðingu fyrir.
Hún var vel að sér um marga hluti
og oft sátum við við eldhúsborðið og
spjölluðum um heima og geima og
m.a. pólitík sem hún hafði gaman
af. Fyrir allnokkrum árum fór að
bera á heilabilunarsjúkdómi hjá
Valgerði og árið 2002 flutti hún á
Dvalarheimilið Kirkjuhvol á Hvols-
velli. Þar fékk hún gott atlæti og
góða umönnun hjá starfsfólki, og ég
vil nota tækifærið og þakka því fyr-
ir.
Þessi erfiði sjúkdómur ágerðist
smátt og smátt og andaðist Val-
gerður 7. janúar síðastliðinn.
Blessuð sé minning Valgerðar.
Lárus Björnsson.
Að hafa verið í sveit eru forrétt-
indi. Ég fór í sveitina til ömmu á
hverju sumri í heilan áratug. Þar
kynntist ég því hvað það er að axla
ábyrgð, á kúasmalann þarf að
treysta. Þar kynntist ég mörgum
krökkum, frændum og frænkum en
síðast en ekki síst kynntist ég
ömmu minni. Ég átti margar góðar
stundir með ömmu enda var ég
seinasta barnabarnið sem fór í
sveitina til hennar og í langan tíma
eina barnið á bænum.
Amma var ljúf og góð kona sem
smitaði frá sér hinni ljúfu góð-
mennsku. Það voru aldrei nein læti
eða vesen í kringum hana. Það var
alltaf ánægjulegt að vera í návist
hennar. Það var gott að tala við
hana, ég gat alltaf létt á hjarta
mínu og sagt allt það sem mér datt
í hug. Hana vantaði heldur ekki
kímnigáfuna og gladdist ég alltaf
þegar ég kom henni til að hlæja.
Það var líka gott að sitja bara hljóð-
ur með henni, hlusta á útvarpið inni
í eldhúsi og góna upp í fjallið.
Hún var einnig góður kokkur og
leitaðist við að halda uppi fjöl-
breyttu og hollu mataræði á bæn-
um, en líka var um skeið ávallt
pitsa á laugardögum, okkur krökk-
unum til ómældrar ánægju. Við
fengum líka kókó puffs á kvöldin.
Hún var langt í frá ströng amma en
hún framfylgdi þó reglum og náði
stundum í mig þegar ég var búinn
að vera of lengi úti en aldrei þurfti
hún að hækka róminn til að fá okk-
ur krakkana til að hlýða.
Ég kunni vel við mig hjá ömmu
og oft var sárt að kveðja á haustin
þegar mamma kom að sækja mig.
Mamma fékk margar athugasemdir
frá mér og voru orðin „amma gerir
þetta ekki svona“ oft á vörum mér.
Ég kynntist aldrei afa mínum
Ragnari sem lést árið 1986, stuttu
eftir að ég fæddist og hefur mér
verið sagt að þar hafi ég farið á mis
við góðan mann en heppinn var ég
að ævidagar okkar ömmu skuli hafa
skarast og við fengið að njóta hvort
annars. Þegar ég var lítill þurfti ég
að treysta á ömmu um margt en er
tímar liðu og ég stækkaði fór það
svo að hún þurfti æ meir að treysta
á mig og aðra í kringum sig. Amma
flutti frá Núpi sama ár og ég lauk
seinustu sumarvist minni þar árið
2002. Ég hélt á önnur mið en hún
fluttist á dvalarheimilið Kirkjuhvol
á Hvolsvelli. Þar varði hún seinustu
ævidögunum en hún þjáðist á þess-
um árum af heilabilun og fór versn-
andi með tímanum. Það voru erfiðir
tímar að horfa upp á það hvernig
huga og háttum getur hrakað.
Nú þegar við kveðjum ömmu fyr-
ir fullt og allt er ég þakklátur fyrir
stundirnar sem ég átti með henni,
hið góða uppeldi sem ég hlaut hjá
henni og allar góðu minningarnar.
Ragnar Lárusson.
Kveðjustundin er komin. Það er
með miklum söknuði að við kveðj-
um hana ömmu okkar. Við eigum
svo góðar minningar um ömmu Val-
gerði. Það voru ófáar ferðirnar sem
voru farnar að Núpi og þegar við
urðum eldri vorum við öll í sveitinni
hjá henni á sumrin og undum okkur
vel.
Það sem kemur fyrst upp í huga
okkar er heyskapurinn þegar allir í
fjölskyldunni komu og hjálpuðu til,
þá var sko fjör á Núpi. Við eigum
alltaf eftir að muna eftir sveitinni
og þeim dýrmæta tíma sem við
fengum að vera með ömmu okkar.
Amma okkar var dugleg kona og
sinnti bústörfunum á bænum með
miklum hug, hún var trúrækin og
fór iðulega í kirkju.
Elsku amma, við viljum þakka
þér fyrir samverustundirnar og
samfylgdina. Þakka þér fyrir hvað
þú varst alltaf góð við okkur. Bless-
uð sé minning þín.
Halla Björk, Valur Hrafn
og Valgerður Fjóla.
VALGERÐUR
EINARSDÓTTIR
✝ HólmfríðurJónsdóttir
fæddist í Fagranes-
koti í Aðaldal 24.
nóvember 1951.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 21. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Jón Þórarinsson frá
Borg, Mývatnssveit,
f. 28. janúar 1916
og Unnur Baldurs-
dóttir frá Fagranes-
koti, Aðaldal, f. 1.
maí 1924. Systkini Hólmfríðar
eru Laufey f. 14. september 1949,
maður hennar er Hafliði Jó-
steinsson, Valgerður, f. 17. ágúst
1956, maður hennar er Hákon
Jökull Þórðarson, Guðmundur, f.
29. júní 1959, kona hans er Hólm-
fríður Þorkelsdóttir, Þórdís, f.
22. maí 1962, maður hennar er
Jón Gauti Böðvars-
son, Þórarinn, f. 20.
nóvember 1966, d.
17. júlí 2000, kona
hans Helga Þuríður
Árnadóttir.
Hinn 11. nóvem-
ber 2001 gekk
Hólmfríður í hjóna-
band með Kormáki
Jónssyni frá Rauðá,
f. 13. júní 1954, og
byggðu þau sér
heimili að Hólavegi
2, Laugum, Reykja-
dal. Hólmfríður
vann lengst við Héraðsskólann
(síðar framhaldsskólann) að
Laugum í Reykjadal, en á sumrin
starfaði hún m.a. við Sumarbúð-
irnar við Vestmannsvatn í Að-
aldal.
Útför Hólmfríðar verður gerð
frá Einarsstaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Það var í ágúst 1999, ég var ný-
tekin við embætti skólameistara
við Framhaldsskólann á Laugum.
Skólinn var að hefjast og und-
irbúningur í fullum gangi, ekki síst
í mötuneytinu, þar sem Kristján
kokkur stýrði einvala liði kvenna.
Í þeim hópi var Hólmfríður
Jónsdóttir, eða Hóffý eins og hún
var kölluð. Hún vakti athygli mína,
meðalkona á hæð, ljós yfirlitum og
ákveðin í bragði. Hún hafði unnið
við Héraðsskólann á Laugum, sem
síðar varð framhaldsskóli, frá 17
ára aldri. Gegnt hér ýmsum störf-
um og búið um tíma í skólanum.
Hún var líka fyrrum nemandi skól-
ans. Hún var því starfsaldursfor-
seti skólans og þekkti sögu hans
og starfsmenn af eigin raun frá því
um miðjan sjöunda áratug síðustu
aldar. Við nánari kynni komu eðl-
iskostir hennar vel fram. Hún var
vandvirk, trygg, skipulögð og úr-
ræðagóð, skemmtileg, fróð og stál-
minnug. Laugar voru hennar ríki,
eins og ég sagði stundum við hana.
Til hennar leitaði ég þegar ég
þurfti að fá upplýsingar um fyrr-
um starfsmenn, afmæli þeirra eða
annað við hæfi.
Ég minnist nú margra góðra
stunda með Hóffý og stelpunum í
eldhúsinu í lok vinnudags, þegar
við gáfum okkur tíma í kaffi og
spjall. Þá var oft hlegið eða reidd-
ur fram fróðleikur um menn og
málefni úr nútíð eða fortíð og oft-
ast tengt skólanum.
Fyrir hönd starfsfólks og nem-
enda Framhaldsskólans á Laug-
um, þakka ég fyrir allt sem Hóffý
var þessum skóla og okkur sam-
ferðamönnum sínum. Það er
styrkur að slíku fólki.
Valgerður Gunnarsdóttir.
„Fölnuð er liljan og fölnuð er
rós“. Þetta söng Hóffý svo oft en
nú syngur hún ekki lengur. Í
hennar minningu raula ég þetta
fallega lag með sjálfri mér.
Hóffýju kynntist ég í sumarbúð-
unum við Vestmannsvatn og átt-
um við þar saman mörg sumur.
Hún hugsaði um mig fyrst þegar
ég var sumarbúðarbarn en tók
mig svo að sér þegar ég fór að
vinna þar sjálf sem unglings-
stelpa. Hún leyfði mér að sofa í
herberginu fyrir framan sitt og sá
um að mér liði vel. Hún kenndi
mér alla tækni, að þvo upp eftir
60 til 100 manns án uppþvotta-
vélar sem ekki var til staðar þá.
Þar var hún á heimavelli.
Hún leyfði mér alltaf að koma
með heim til foreldra sinn í Fagr-
aneskot þar sem Unnur og Jón
tóku á móti mér eins og einni úr
fjölskyldunni. Þar var margt
brallað og spjallað.
Hóffý kom alltaf fram við mig
sem jafningja og lærði ég hvað
aldur er afstæður í samskiptum
fólks.
Hún tók mig með í bíltúrana
sína hvort sem það var til Þuru
vinkonu eða í Einarsstaðaskála.
Þetta voru algjörar unaðsstundir
og mikil upphefð að fá að fara
með.
Hóffý tók mig með á fyrsta
sveitaballið mitt í Ljósvetninga-
búð og ekki var annað hægt en
kenna mér að dansa gömlu dans-
ana. Já, hún kenndi mér þá alla í
matsalnum á Vestmannsvatni og
það er sú kunnátta sem ég nota
ennþá í dag.
Það var mikið sungið á Vest-
mannsvatni, í mörgum röddum, en
mest þótti mér varið í þegar
Hóffý sjálf tók gítarinn og söng
sín uppáhaldslög. Uppáhaldið okk-
ar var lagið Besti vinur bak við
fjöllin háu og alltaf þegar ég heyri
eða syng þetta lag minnir það mig
á Hóffýju.
Hún var alveg ótrúlega talna-
glögg og mundi öll bílnúmer,
símanúmer og afmælisdaga hjá
fólkinu í kringum hana. Sýndi hún
það vel með því að hringja oft í
mig á afmælisdaginn þó svo við
hefðum ekki verið í sambandi ein-
hvern tíma.
Fyrir allar þessar minningar og
margar aðrar vil ég þakka henni
Hóffýju minni og bið Guð að
geyma hana.
Guð blessi og styrki Kormák
eiginmann hennar, elskulega for-
eldra Unni og Jón, systkini og
aðra sem eiga um sárt að binda.
Erna Þórarinsdóttir.
Þau sem reynast manni vel á
barns- og unglingsárum gleymast
aldrei. Slíkar manneskjur fá heið-
urssæti í húsi minninganna. Ég
var svo lánsöm þegar ég var 14
ára gömul að kynnast Hólmfríði
Jónsdóttur frá Fagraneskoti er ég
hóf störf við sumarbúðir kirkj-
unnar að Vestmannsvatni í Að-
aldal, þar sem hún var ráðskona í
mörg sumur. Og segja má að á
þessum árum hafi Hólmfríður í
raun verið sjálfar sumarbúðirnar,
því hún skapaði með vinnu sinni
og vakandi áhuga sálina í starfinu.
Fimm sumur í röð unnum við
saman og ég var á þeim aldri þeg-
ar maður mótast hratt og full-
orðnir einstaklingar hafa veruleg
áhrif á unglingssálina. Í mínum
huga var Hólmfríður Guðs gjöf
inn í mína tilveru. Ég var fyr-
irferðarmikill og ákafur ungling-
ur, sem þurfti skýr fyrirmæli og
góðar fyrirmyndir. Strax frá
fyrsta starfsdegi mínum tók þessi
skemmtilega og sterka kona mig
undir sinn verndarvæng, og í
skjóli af henni lifði ég hvert sum-
arið af öðru. Að móður minni frá-
talinni kenndi Hólmfríður mér allt
sem ég kann í heimilisfræðum,
auk þess sem hún kenndi mér á
þessum mikilvægu mótunarárum
að skemmta mér án áfengis.
Hólmfríður var stök reglumann-
eskja alla tíð en hafði fjarska
gaman af því að gleðjast og fara á
mannamót. Og þessi sumur fór
hún helst aldrei á sveitaböllin eða
annan gleðskap án þess að hafa
unglingsstúlkuna í eftirdragi. Þá
hreifst ég af lífsgleði hennar og
kímnigáfu.
Alla tíð hef ég verið svo þakklát
því láni að hafa mátt stíga þannig
mín fyrstu skref inn í unglings-
árin með þroskaða og sterka
manneskju mér við hlið þegar eft-
irliti foreldranna sleppti. Á þess-
um árum eignaðist ég líka athvarf
á heimili foreldra Hólmfríðar á
bænum Fagraneskoti í Aðaldal,
þar sem ég lærði að meta grasyst-
ing, gallsúrt slátur og mysing.
Þannig varð verkstjórn Hólm-
fríðar, ferðir okkar út í mannlífið
og öll okkar góðu samtöl að góð-
um skóla sem hafði mikil áhrif á
tilveru mína, því skoðanalaus var
hún aldrei og ákaflega hreinskipt-
in. Og enda þótt hún væri eldri og
þroskaðri leiddi hún mig inn í
jafningjasamskipti við sig þar sem
heilbrigð dómgreind og hispurs-
laus gleði var við völd.
Það er erfitt fyrir alla að horfa
á bak þeirri sterku konu sem
Hólmfríður var, og ég veit að
sveitungar hennar allir kveðja
með sárum trega og eftirsjá. Mig
langar að senda samúðarkveðjur
til Kormáks og fjölskyldunnar í
Fagraneskoti, ég veit að orð
megna svo lítils á tímum sem
þessum, nema í bæn frammi fyrir
Guði. Þannig vil ég hugsa til ykk-
ar núna og þakka fyrir persónu
Hólmfríðar og allt sem hún gaf
samferðafólki sínu og ekki síst
mér.
Jóna Hrönn Bolladóttir.
HÓLMFRÍÐUR
JÓNSDÓTTIR
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.350 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR