Morgunblaðið - 05.02.2006, Blaðsíða 71

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 5. FEBRÚAR 2006 71
MINNINGAR
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÁGÚSTA ENGILBERTSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju þriðjudaginn
7. febrúar kl. 15.00.
Ólafur Ægisson, Sigríður Einarsdóttir,
Íris Ægisdóttir, Haraldur Kornelíusson,
Bára Ægisdóttir, Snorri Gissurarson,
Alda Ægisdóttir, Hans Helgi Stefánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
KOLBEINN GRÍMSSON,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriðjudaginn
7. febrúar kl. 13.00
Guðni Kolbeinsson, Lilja Bergsteinsdóttir,
Grímur Kolbeinsson, Anna Ragnheiður Haraldsdóttir,
Hörður Kolbeinsson, Petrína Einarsdóttir,
Leifur Kolbeinsson, Jónína Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
15% afsláttur af öllum
legsteinum og
fylgihlutum
Englasteinar
Helluhrauni 10
Sími 565 2566
www.englasteinar.is
Nú er Jói í Húsa-
nesi, eins og Jóhann-
es Jónsson var alltaf kallaður, dá-
inn. Hann var saddur lífdaga og
kraftarnir þrotnir. Baráttan við
krabbameinið var stutt, sem betur
fór. Hann mætti dauða sínum af
sömu ró og einkenndi líf hans; tók
því sem að höndum bar og kvartaði
ekki. Jói var ekki framhleypinn,
vildi ekki ,,trana sér fram“ eins og
hann orðaði það. Hann vildi vera í
Húsanesi þar sem hann ólst upp og
bjó. Einu stundirnar sem honum
leið ekki vel í Húsanesi var í norð-
anroki, sem gat verið ægilegt. Allt
lék á reiðiskjálfi, allt fauk sem fok-
ið gat og rúður brotnuðu í grjót-
fluginu. Meðan hann hélt skepnur í
Húsanesi varð hann að setja upp
handvað milli bæjar og útihúsa svo
honum væri fært út til gegninga.
Norðanrokið var það eina sem Jói
kveinkaði sér undan.
Jói á stóran sess í æskuminn-
ingum okkar. Hann var einbúi
mestan hluta ævi sinnar en var
engu að síður mikil félagsvera og
kunni vel við sig í góðra vina hópi.
Hann var gestur okkar á Felli um
jólin og á kvöldin kom hann til að
spila Kana. Oftast dvaldi Gvendur
heitinn, bróðir hans, einnig á Felli
yfir jólin og stundum kom líka Nína
systir þeirra alla leið frá Ameríku.
Þá var ekki bara spilað um sjálf jól-
in heldur flest kvöld í hálfan mánuð
og jafnvel í þrjár vikur. Spilamenn-
irnir voru fjórir og skiptust á.
Áhorfendur voru allan hringinn og
hver stóð með sínum manni. Há-
vaðinn við spilaborðið gat orðið
ískyggilegur. Jói hélt ró sinni en
var ekki mikið fyrir glæfra-
mennsku og sagði sjaldan meira en
hann gat staðið einn. Gvendur sást
JÓHANNES
JÓNSSON
✝ Jóhannes Jóns-son fæddist í
Hrísdal í Mikla-
holtshreppi 15.
ágúst 1922. Hann
lést á krabba-
meinsdeild Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúss 26.
janúar síðastliðinn
og var jarðsunginn
frá Búðakirkju 4.
febrúar.
ekki fyrir í æsingnum
og tók stóra sénsa.
Best var að lenda á
móti Nínu þegar út í
vitleysuna var komið.
Margreyndur bridds-
spilari frá Ameríku
gat bjargað ótrúleg-
ustu sögnum. Hún
taldi hvert spil. Þegar
hart var tekist á og
tvísýnt um toppinn
kom grallarinn upp í
Gvendi: ,,Hvaðan kom
þetta tromp, Gvend-
ur?“ spurði Nína þeg-
ar talningin stemmdi ekki. ,,Úr
erminni,“ svaraði Gvendur og allt
sprakk í loft upp úr hlátri. Það gat
líka farið á hinn veginn að keppnin
yrði of hörð og taugarnar þyldu
ekki sprellið í Gvendi. Þá var kom-
inn tími fyrir kaffi og „með því“ til
að róa mannskapinn niður. Síðan
fór hver til síns heima. Næsta
kvöld birtist Jói aftur til að taka í
spil, gjarnan með spilara með sér.
Á banabeði sínum rifjaði Jói upp
spilamennskuna á Felli. Glampi
kom í augun, bros færðist yfir
dauðvona andlitið og hann settist
upp og lét okkur færa sér kaffi og
mola með. Það var síðasti kaffisopi
Jóa en tertuna vantaði. Okkar síð-
asta samverustund fór í að rifja
upp æskuminningarnar og fyrir
það erum við þakklát. Blessuð sé
minning Jóa í Húsanesi.
Jónína og Kristinn
Kristgeirsbörn.
Móðurbróðir minn, Jóhannes
Jónsson frá Húsanesi, er látinn á
84. aldursári. Þrek hans til að búa
einn hafði dvínað en einbúi hafði
hann verið með hléum allt frá því
amma dó árið 1968. Jói kveið því að
fara frá Húsanesi, þegar heilsan
brysti, því þar vildi hann vera og
hvergi annars staðar.
Jóhannes, eða Jói eins og hann
var alltaf kallaður, var sveitamaður
í bestu merkingu þess orðs. Hugð-
arefni hans voru bústörf og þá sér-
staklega skepnuhald. Ófáar stundir
yfir sjóðheitu kaffi fóru í að ræða
búskap, fóðrun og hirðingu búfjár.
Hann vildi eiga mikið af góðum
heyjum, helst snemmslegnum og
kjarnmiklum, og gefa vel. Skepn-
urnar áttu að vera feitar og af-
urðamiklar; kýr að flæða mjólkinni
og hver ær tvílembd. Þá fyrst var
Jói ánægður.
Gestrisni var annað einkenni
sveitamannsins. Jói vildi veita vel
og var ekki ánægður ef komið var
að tómum kofunum í þeim efnum.
Hann átti ekki bíl og því var oft
erfitt með aðföng úr kaupstað, sér-
staklega á vetrum. En hann lék á
als oddi þegar matarbirgðir voru
nægar. Þá voru pottarnir fylltir af
vel feitu hrossa- eða lambakjöti, að
ég tali ekki um þegar grænmeti
var til í kjötsúpu. Þá var kallinn í
essinu sínu. Enginn annar bjó til
kjötsúpu af jafnmikilli kostgæfni
og Jói: fjögurra tíma suða, tíð
smökkun og sífellt var verið að
lyfta pottlokinu. Vinátta hans og
umhyggja fóru í að búa komu-
manni veislu, enda maturinn eftir
því. Þá var komið að því hlutverki
gestsins að sitja undir eggjunar-
orðum Jóa við borðhaldið: ,,Ætlar
þú ekki að éta, drengur, það er nóg
til!“ Þegar Jói sannfærðist lokst
um að gesturinn væri vel saddur
sagði hann: ,,Farðu nú inn og
leggðu þig“. Það var reyndar ekk-
ert annað í spilunum næstu tím-
ana.
Þegar foreldrar mínir fóru frá
Arnarstapa flutti ég heimilisfesti
að Húsanesi árin sem ég stundaði
sjó frá Ólafsvík og Rifi. Þá hafði
Jói verðlaunahryssuna Snörp frá
Kálfárvöllum fyrir mig á vetrar-
fóðrum. Hryssan var sérlundaður
einfari, stygg en auðsveip undir
mannahöndum. Jói talaði hana til
sín og náði henni hvar sem var. En
undir Jökli gerast margir óút-
skýrðir hlutir. Jói vissi oftar en
ekki hvenær mín var von því þá
hljóp styggð í hryssuna svo hún
náðist ekki í hús. Daginn eftir eða
sama kvöld birtist ég.
Jói fékk það hlutverk að skýra
folöld Snarpar og afkomenda
hennar, enda kennd við Húsanes.
Kjarnmikil íslensk hestanöfn hug-
nuðust honum best. Jói var stoltur
af Hnokka frá Húsanesi, Íslands-
meistara í fimmgangi tvö ár í röð,
og Snúði, bróður hans og Íslands-
meistara í 150 metra skeiði. Þetta
voru hross af hans bæ, vel tamin af
Jóni frænda hans og afkastamikil.
Ég kveð Jóa með söknuði og
þökk. Hús hans stóð mér alltaf op-
ið, hvort heldur að nóttu eða degi
og alltaf var heitt á könnunni.
Sigurgeir B. Kristgeirsson.
Aldraður maður
hefur kvatt heiminn.
Eftir situr söknuður og minningar
hrannast upp.
Víkingur var maður sem ekki
gleymist fljótt, hann var traustur
maður, hafði fastmótaðar skoðanir á
flestu og lét ekki af sinni skoðun.
Víkingur var greindur og skemmti-
legur í viðmóti, hafði ríka kímni-
gáfu, laghentur var hann og gat
flest sem hann snerti á, hann var
mikill sjálfstæðismaður og var um
tíma fréttaritari Morgunblaðsins.
Víkingur var vel pennafær og ritaði
oft skemmtilega pistla í blöðin.
Hann var góður hagyrðingur og því
til sönnunar set ég hér stöku eftir
hann, ég veit hann fyrirgefur mér
það.
Nú er rakin norðansteyta
nístingsbrak í fúnum hjöllum.
Gigt í baki og gróin þreyta
gamlan þjakar bónda af Fjöllum.
Víkingur ók um tíma strætisvagni
í Reykjavík en keypti síðan ásamt
félaga sínum Grundarhól á Hóls-
fjöllum og hófu þeir búskap þar með
fjölskyldum sínum. Félaginn bjó þar
ekki lengi en Víkingur gafst ekki
upp. Þau hjónin slitu samvistum.
Víkingur bjó um tíma einn, en síðan
kom Bergþóra, seinni kona hans, til
VÍKINGUR
GUÐMUNDSSON
✝ Jón VíkingurGuðmundsson
fæddist á Skeggja-
stöðum á Jökuldal í
Norður-Múlasýslu
29. maí 1924. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri að kvöldi 11.
janúar síðastliðins
og fór útför hans
fram frá Glerár-
kirkju 20. janúar.
sögunnar og bjuggu
þau þar í mörg ár, en
fluttu síðan að Klifsá í
Eyjafirði og keyptu
síðan Grænhól í Eyja-
firði, þar byggði Vík-
ingur þeim myndar-
legt hús, enda veitti
ekki af, því fjölskyld-
an var stór. Þau eign-
uðust saman átta
börn, og má því nærri
geta að þau sátu ekki
auðum höndum. Á
seinni árum lögðu þau
af búskap að mestu og
Víkingur fékk sér vörubíl og starf-
aði að keyrslu meðan heilsan leyfði.
Helsta tómstundagaman Víkings
var stangveiði og briddsspil og var
hann vel fær í hvoru tveggja. Vík-
ingur var félagsvera og kom víða
við á þeim vettvangi, en um það
munu aðrir fróðari en ég. Heimili
þeirra hjóna var gestkvæmt og allt-
af var sjálfsagt að gista hjá þeim
með alla fjölskylduna ef við vorum á
ferð og ekki voru sparaðar veiting-
arnar. Ég vil þakka allar þær
ánægjustundir sem við fjölskyldan
áttum með þeim hjónum.
Mig langar að kveðja Víking með
þessari vísu.
Til fjallanna heldur hugur minn
mig hrífur hin bláa firrð,
þar ég hamingju fullkomna finn
í frábærri öræfa kyrrð.
Mér finnst eins og Guð sé að gefa mér
þrótt
og gleði sem engu er lík
Þar vil ég sitja um sumarnótt
slík sæla er engu lík.
Begga mín, börn, barnabörn og
aðrir aðstandendur. Ég votta ykkur
einlæga samúð. Guð blessi minn-
ingu Víkings Guðmundssonar.
Ragna S. Gunnarsdóttir.
Ég flutti til Sví-
þjóðar ásamt syni
mínum ’95 undir erf-
iðum kringumstæðum. Fyrsta fjöl-
skyldan sem ég kynntist hér var
Þórunn og fjölskylda hennar. Þór-
unn var hrein og bein, innileg og
hjartahlý og alltaf í góðu skapi,
þrátt fyrir sjúkdóm hennar, sem
þá var „einungis“ sykursýki.
Þórunn var fædd í Reykjavík 16.
júní 1960 og hún kom hingað síð-
ast til Trelleborg í Svíþjóð í sumar
til að halda upp á 45 ára afmæli
sitt. Með henni var Ása systir
hennar, sem hélt upp á 42 ára af-
mæli sitt hér. Dvölin varð ekki
nema ein vika. En það lýsir kímni
Þórunnar mikið hvernig hún kom
mér gjörsamlega á óvart. Hún
sendi mann sem var á ellilaunum á
dyrnar hjá mér og hann rétti mér
símaskrá. Það fyrsta sem mér datt
í hug var að blessaður gamli mað-
ÞÓRUNN
VIÐARSDÓTTIR
✝ Þórunn Viðars-dóttir fæddist í
Reykjavík 16. júní
1960. Hún andaðist
á gjörgæzludeild
Landspítalans í
Fossvogi 9. desem-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Keflavík-
urkirkju 16. desem-
ber.
urinn væri að gera
eitthvað til að hafa
fyrir stafni. Ég þakk-
aði fyrir mig og
kvaddi manninn. Síð-
an var mér litið á
bókina og ég botnaði
ekkert í því að það
stóð SÍMASKRÁ á ís-
lensku á henni. Ég
kom gjörsamlega af
fjöllum. Strax á eftir
var dyrabjöllunni
hringt aftur hjá mér
og þá stóðu Þórunn
og Ása systir hennar
og hlógu glatt yfir að geta platað
mig. Þeim tókst það 200%.
En alltaf var sama hlýjan hjá
Þórunni. Hún fór heim nokkrum
sinnum á meðan hún bjó hér og
var hún sú eina sem ALLTAF
hafði eitthvað gott í pokahorninu
handa mér. Flatkökur, hangi-
kjötsálegg og uppáhaldið mitt, lifr-
arpylsukepp.
Þórunn Viðarsdóttir bjó í Trelle-
borg í 8 ár með fjölskyldu sinni. Á
þessum tíma skildi hún við mann
sinn, sem býr þar ennþá. Það var
alveg sama hvað á gekk, alltaf var
hún jafn glöð og bjartsýn. Þó að
veikindi hennar versnuðu, þá neit-
aði hún alltaf að hún væri veik og
var alltaf í góðu skapi. Ég kynntist
hennar yndislegu systur Ásu, sem
kom hingað út í eitt ár til að hjálpa
henni. Ég kynntist einnig móður
þeirra, yndisleg manneskja eins
og dæturnar.
Síðustu ár Þórunnar voru henni
ákaflega erfið og þær sem veittu
henni mestan stuðning eru þær
Eva Lind, elsta dóttir Þórunnar,
sem var einungis 24 ára gömul og
með eigin fjölskyldu þegar hún
missti móður sína, og Ása, systir
Þórunnar. Þær gáfu henni mikla
ástúð og umhyggju. Þórunn elsk-
aði og var ákaflega stolt af barna-
barni sínu, syni Evu Lindar.
Við höfum misst ákaflega góða
konu og ég votta börnum Þór-
unnar, Evu Lind, Þórarni Viðari
og Guðrúnu Halldóru, innilega
samúð mína og einnig Ásu og fjöl-
skyldu Þórunnar. Valkyrja er fall-
in í valinn.
Þú hefur loksins fengið ró, Þór-
unn mín, ég kveð þig ekki, heldur
segi, við sjáumst síðar.
Vilhelmína Ragnarsdóttir.