Morgunblaðið - 05.04.2006, Blaðsíða 30

30 MIÐVIKUDAGUR 5. APRÍL 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Júlíus MagnúsHólm Veturliða-
son fæddist á Ísa-
firði 26. mars 1933.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Akraness 28.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Veturliði Guðbjarts-
son, f. 26. júní 1883,
d. 21. september
1966, og Guðrún
Halldórsdóttir, f. 3.
september 1889, d.
18. ágúst 1959, og
bjuggu á Lækjamót-
um á Ísafirði. Hann var 18. af 19
börnum þeirra hjóna en þar af
komust 13 til fullorðinsára en sex
létust í bernsku. Systkini Júlíusar
voru Halldóra, f. 24. mars 1910, d.
5. desember 1994; Ingibjörg, f. 14.
október 1912, d. 24. maí 1997; Sal-
vör, f. 24. september 1914; Vetur-
liði, f. 3. júlí 1916, d. 14. mars 1993;
Rakel, f. 30. október 1918, d. 10.
maí 1984; Lára, f. 26. mars 1921, d.
14. febrúar 1991; Jóhanna, f. 18.
apríl 1923, d. 17 apríl 1993; Guð-
munda, f. 30. júní 1925; Sverrir, f.
16. nóvember 1927, d. 6. ágúst
1935; Sveinbjörn, f. 18. desember
1928; Margrét, f. 18. júlí 1930; Erla,
f. 7. janúar 1932; Svala, f. 26. jan-
úar 1936. Uppeldissystir þeirra,
dóttir Rakelar, var Kristjana Valdi-
marsdóttir, f. 29. september 1939.
7. júlí 1956 kvæntist hann Guð-
ella Steinsdóttir, f. 29. maí 1985. 4)
Sveinbjörn, f. 22. desember 1963, d.
28. nóvember 2004, maki Ólöf Ingi-
bergsdóttir, f. 25. ágúst 1974. Börn
þeirra eru Margrét Marís, f. 22.
janúar 1998, og Ívar Örn, f. 23.
september 1999. Fyrir átti Svein-
björn Guðrúnu Sesselju, f. 13. ágúst
1987, sambýlismaður Freyr Helga-
son, f. 29. júní 1983. 5) Birna, f. 17.
september 1966, maki Bjarni Ax-
elsson, f. 30. janúar 1959. Börn
þeirra eru Júlíus Helgi, f. 4. ágúst
1985, unnusta Steinunn Eðvalds-
dóttir, f. 20. janúar 1987, Krist-
björg María, f. 7. júní 1988, unnusti
Máni Atlason, f. 30. október 1985,
Lilja Rut, f. 2. apríl 1993, og Axel
Bragi, f. 5. janúar 1996. 6) Ingi-
björg Ösp, f. 2. júlí 1975, maki Að-
alsteinn Davíð, f. 26. júní 1972.
Dóttir þeirra er Íris Rakel, f. 21.
október 2005.
Júlíus og Guðrún hófu búskap
sinn á Ísafirði og fluttust þaðan til
Önundarfjarðar og svo til Hnífs-
dals þar sem þau bjuggu í 17 ár.
Þar vann Júlíus við ýmis verka-
mannastörf svo sem við fiskvinnslu
og smíðar með hobbýbúskap sem
áhugamál. Þau byggðu sér hús inni
í Holtahverfi á Ísafirði og fluttust
þangað 1977. Árið 1980 stofnaði
Júlíus fyrirtækið Hellustein og rak
það til 1989 eða þar til hann flutti á
Akranes. Ásamt fyrirtækjarekstri
vann hann sem sundlaugavörður
við Sundhöll Ísafjarðar og ýmis
önnur störf. Á Akranesi starfaði
hann hjá HB & co. á meðan heilsan
leyfði.
Útför Júlíusar verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
rúnu Sveinbjörns-
dóttur, dóttur hjón-
anna í Norðurfirði
Sveinbjörns Valgeirs-
sonar, f. 24. ágúst
1906, d. 18. maí 1995,
og Sigurrósar Jóns-
dóttur, f. 1. nóvember
1910, d. 8. apríl 1994.
Guðrún og Júlíus
eignuðust sex börn: 1)
Halldór, f. 9. febrúar
1957, maki Gíslný
Bára Þórðardóttir, f.
25. nóvember 1961.
Fyrir átti Halldór
þrjú börn: Haukur, f. 31. janúar
1985; Halldóra Þuríður, f. 25. maí
1986, dóttir Halldóru er Ardís Mar-
ela Unnarsdóttir, f. 26. desember
2004, og Sigurbjörg Erna, f. 10.
október 1989. Sonur Báru er Berg-
ur Einarsson, f. 15. júní 1981, maki
Gyða Þórhallsdóttir, f. 23. mars
1981. 2) Sigurrós, f. 4. september
1958, maki Ólafur Kr. Borgarsson,
f. 24. apríl 1952. Dóttir hennar er
Kristjana Björnsdóttir, f. 19. ágúst
1980. Sambýlismaður Daníel
Hreggviðsson, f. 25. júlí 1985. 3)
Sigurlína Guðrún, f. 23. apríl 1960,
maki Guðmundur Páll, f. 30. des-
ember 1957. Börn þeirra eru Stein-
unn, f. 8. ágúst 1990, unnusti Hörð-
ur Nikulásson, f. 7. apríl 1988, og
Sigurjón, f. 13. janúar 1992. Fyrir
átti Lína Valgeir Sigurðsson, f. 14.
nóvember 1978, sambýliskona Mar-
Elsku pabbi.
Þakka þér fyrir minningarnar, ánægju-
stundirnar sem þú bjóst mér, litlu ævintýrin
sem þú leiddir mig í, félagsskapinn, tímann
sem við áttum saman.
(Pam Brown.)
Minningarnar hafa þotið í gegnum
hugann þessa daga sem eru liðnir frá
andláti þínu. Öllum fylgir bros og
þakklæti fyrir að hafa átt þig að. Ég
var svoddan pabbastelpa, fékk oft að
fara með þér í vinnuna. Bæði í Hellu-
stein, þar sem ég lærði að steypa
drullukökur sem ég gat skreytt með
túnfíflum og sóleyjum, og í Sundhöll-
ina þar sem þú kenndir mér að synda.
Seinna fékk ég að vinna með þér og
var stolt af því.
En það mikilvægasta sem ég lærði
á heimili ykkar mömmu er mikilvægi
fjölskyldunnar. Skilyrðislaus ást á
þeim sem næst okkur standa og að
þrátt fyrir erfiðleika, veikindi eða
dauða er bros handan við hornið.
Litla dóttir mín mun alast upp við
sögur af Júlla afa því minning þín
mun lifa í hjarta okkar.
Elsku pabbi, ég mun sakna þín alla
mína ævi.
Þín dóttir,
Ingibjörg Ösp.
„Tilvera okkar er undarlegt ferða-
lag,“ segir í kvæði Tómasar, því „einir
fara og aðrir koma í dag“. Þannig
endurnýjar lífið sig í sífellu og þeir
sem gengið hafa götuna á enda hverfa
okkur sjónum.
Með Júlla er genginn einstakur
maður. Það að hafa átt slíkan mann-
vin sem tengdaföður, vinnufélaga, afa
barna minna og kynnast því hvernig
hann með sínum einstaka persónu-
leika bætti hverja sál í návist hans, er
óður til lífsins.
Það eru tæp tuttugu ár síðan ég
kom fyrst á heimili Júlla og Gunnu á
Ísafirði, þá unnusti dóttur þeirra Sig-
urlínu. Það var notaleg stund að eiga
þann fund og þannig var það með alla
þá er sóttu þau heim. Allir velkomnir
háir sem lágir, hvorki spurt um stöðu
né stétt. Glaðværð og hressileiki voru
einkenni heimilisins sem ávallt var
mannmargt, margir sóttu til þeirra
vináttu og hjálp.
Júlli var átjándi í röðinni af nítján
fæddum systkinum, en 13 þeirra
komust til fullorðinsára. Að vera alinn
upp á Lækjarmótum á Ísafirði á fyrri-
hluta síðustu aldar í slíkum systkina-
hópi mótaði hann að sjálfsögðu og
snemma vaknaði áhugi hans fyrir því
að draga björg í bú. Það má segja að
allt hafi orðið að mat í höndunum á
Júlla og gjafmildi hans við þau verk
sín var einstök. Hann bjó yfir mikilli
þekkingu og natni við að herða, kæsa
og reykja fisk og kjöt. Eftir að hann
fluttist suður á Akranes átti ég þess
kost ásamt mörgum hér að fylgjast
með honum við þessa iðju sína. Enn
fæ ég vatn í munninn við tilhugsunina
þegar síminn hringdi og hans ljúfa
rödd sagði – „Gummi, komdu og
smakkaðu hjá mér,“ þá hafði hann
oftar en ekki prófað sig áfram með
nýjungar, hvort sem það var að
reykja grálúðu sem viðbit á brauð eða
karfa, bleikju, lax eða rúllupylsu. Að
koma í skúrinn til hans var veröld út
af fyrir sig. Öllu haganlega komið fyr-
ir og hugurinn og áhuginn slíkur að
hann smitaði hvern mann. Allt var
þetta svo gott sem hann gerði, hákarl-
inn, harðfiskurinn, hangikjötið. Menn
voru farnir að halda að ekki væri
hægt að verka almennilegan hákarl
hér á Akranesi en það afsannaði hann
algjörlega.
Jafnt í systkinahópi sínum eða sem
faðir og afi var Júlli ávallt sérstakur
gleðigjafi. Með glaðværð sinni og
húmor hafði hann sérstakan hæfileika
á að kalla fram barnið í okkur öllum
og tilhlökkunina. Að eiga hann að sem
vinnufélaga voru forréttindi. Oftar en
ekki vann Júlíus erfiðisvinnu, m.a. í
fiskvinnslunni. Í návist hans varð allt
svo létt og skemmtilegt, hann miðlaði
stöðugt af glaðværð sinni til vinnu-
félaga og létti það mjög amstur dags-
ins.
Við sem þekktum hann vel kom-
umst ekki hjá því að verða vör við
„drauma“ hans. Um það talaði hann
helst ekki og fór með það allt í kyrr-
þey. Hann var gæddur hæfileikum
sem flestum okkur hinna er ekki gef-
ið. Oft var hann fenginn af öðru til-
verustigi til þess að hjálpa og aðstoða
fólk. Dómgreind hans var mikil gagn-
vart þessum hæfileika sínum og fór
hann með það af einstakri nærgætni.
Ákveðinn hluta þessara hæfileika bað
hann um að yrði tekinn frá sér til þess
að hann gæti lifað eðlilegu lífi sem
faðir og dregið björg í bú eins og áður
er komið inn á. Þegar hann ræddi
þessa hluti kom hann þannig orðum
að því að maður átti gott með að skilja
hvað þarna var á ferð. Þau samtöl
voru og eru einstakur lærdómur sem
miðlað verður, m.a. til afabarna hans,
þegar það á við.
Júlíus var mikill gæfumaður. Hans
mesta gæfa í lífinu var að árið 1956
kvæntist hann eftirlifandi konu sinni,
Guðrúnu Sveinbjörnsdóttur. Þeirra
hjónaband var einstaklega farsælt og
vinátta og virðing einkenndi allt
þeirra samlíf og í júlí í sumar er gull-
brúðkaupsdagur þeirra. Hið einstaka
samband sem þau í sameiningu rækt-
uðu með börnum sínum, tengdabörn-
um og ekki síst barnabörnum, þar
sem traust vinátta og leiðsögn var
ávallt sett fram á svo ljúfan og sér-
stakan hátt, er hér innilega þakkað.
Örlögin fóru ekki um þau neinum
vettlingatökum og lífsbaráttan var oft
hörð. Veikindi Júlíusar sem leiddu til
þess að hann varð að hætta störfum
langt um aldur fram. Hörmulegur
missir sonar þeirra Sveinbjörns er
lést af slysförum fyrir rúmu ári var
þeim mikill harmdauði og reynsla
sem erfitt er að yfirstíga. Þau þekktu
svo sannarlega lífið allt. Þegar það
var ljóst fyrir rúmum mánuði að veik-
indi Júlla voru komin á það alvarlegt
stig að kveðjustundin væri í nánd,
tókust þau Júlli og Gunna saman á við
það af einstöku æðruleysi. Kveðju-
stundin hans varð í raun friðarstund.
Hann vissi svo mikið um þetta allt
saman.
Í dag kveð ég góðan og eftirminni-
legan tengdaföður og vin. Ég sakna
hans mjög og mun lengi minnast
ánægjulegrar samfylgdar með hon-
um.
Ég færi Gunnu, börnum, tengda-
börnum, barnabörnum og öðrum
vandamönnum dýpstu samúð og bið
góðan guð að styrkja okkur öll.
Guðmundur Páll Jónsson.
Elsku afi.
Það er svo sárt að hugsa til þess að
þú sért farinn. Eins yndislegur og þú
varst og vildir öllum vel. Við hugsum
til þess þegar þú bauðst okkur ávallt
velkomnar með harðfisk og vildir
endilega að við myndum smakka há-
karlinn sem þú varst svo stoltur af og
máttir vel vera.
Alltaf þegar við komum heim til
ykkar ömmu í Suðurgötuna þá var
eins og að koma heim, alltaf jafn hress
og skemmtileg og eins og að koma í
ævintýraland þegar við komum í leik-
herbergið þegar við vorum litlar. Þú
gafst okkur öllum gælunöfn sem við
gleymum seint, enda varst þú og ert
uppáhaldsafi okkar.
Þegar veikindin fóru að segja til sín
var samt alltaf sami afahúmorinn sem
allir þekkja vel. Það leið aldrei sú
stund að við vorum í heimsókn og ekki
gert gys og hlegið. Afi var samt dug-
legur að segja hvað honum þætti
vænt um okkur á alvarlegu nótunum
en svo var gert grín að því seinna. Það
er svo ólýsanlegt hvað við söknum
húmorsins, brandaranna og hláturs-
ins hans afa okkar, sem minningarnar
okkar eru eiginlega eingöngu af.
Það voru hrein forréttindi fyrir
okkur frænkurnar að fá að alast upp
með svo frábærum manni. Júlli afi á
stóran þátt í hvernig manneskjur við
erum í dag. Hann hefur kennt okkur
svo margt sem við munum aldrei
gleyma. Í hvert sinn sem afi var heim-
sóttur var hlegið hátt og skemmt sér.
Hann var alltaf reiðubúinn að koma
með hnyttin skot og við reyndum að
svara, en oftast hlógum við of mikið til
að segja eitt eða neitt. Í þau fáu skipti
sem við náðum að halda hlátrinum
niðri til að svara kom hann með ótrú-
legustu skot til baka sem við gátum
ekki svarað.
En manstu afi, þegar þú, Steinunn
og ég (Sigurbjörg) sátum í eldhúsinu í
Vallargötu og þú varst nýkominn
heim með kæsta skötu? Þið Steinunn
ákváðuð að gikkurinn hún Sigurbjörg
ætti að læra að meta skötu svo þú
baðst Steinunni að grípa fyrir nefið á
mér þegar tækifæri gafst og þegar ég
opnaði munninn til að anda greipst þú
tækifærið og stakkst upp í mig væn-
um bita. Þetta þótti þér skondið og
talaðir gjarnan um þetta uppátæki
ykkar og bættir við að ljótari grettu
hefðirðu sjaldan séð.
Þú telur tárin mín, Drottinn, og veist hvern-
ig mér líður. Jafnvel þau andvörp sem ég
kann ekki að orða, skilur þú og metur rétt.
Gef mér nú þann grát sem laugar sárin og
leysir kökkinn og vermir hugann.
Í Jesú nafni.
(Höf. ók.)
En nú, elsku afi, þurfum við að
kveðja. Við munum ávallt minnast
gleði þinnar, kímni og góðmennsku.
Við vitum að þú munt alltaf fylgja
okkur því þú munt ávallt búa í hjarta
okkar.
Og viljum við biðja drottin um að
varðveita og passa fjölskyldu okkar.
Halldóra Halldórsdóttir,
Sigurbjörg Erna Halldórsdóttir
og Steinunn Guðmundsdóttir.
Elsku afi, það er alltaf sárt að
kveðja, ekki síst þegar maður þarf að
kveðja jafngóðan mann og þig. En nú
er kveðjustundin gengin í garð og
tími kominn til að líta yfir farinn veg.
Ég var þeirrar gæfu aðnjótandi að
vera uppalinn á þínu heimili og þú
gekkst mér í föður stað fyrstu ár ævi
minnar. Ég mun aldrei gleyma árun-
um á Fagraholtinu og þeim stundum
sem ég átti með ykkur ömmu þegar
þið bjugguð á Ísafirði. Á þeim tíma
kenndir þú mér svo margt, þú lékst
þér með mér í boltaleikjum úti í garði
og hreyktir þér síðar af því að hafa
verið fyrsti fótboltaþjálfarinn minn,
þú fórst með mér á bryggjuna og
veiddir með mér marhnúta í hundr-
aðavís, sagðir mér að þeir væru óætir
og að ég skyldi passa mig á eitraða
broddinum. Þú kenndir mér góða við-
skiptahætti þegar þú keyptir kók og
nammi handa mér og Ingu frænku og
leyfðir okkur að opna sjoppu í steypu-
stöðinni, þar sem þú svo keyptir
nammið aftur, okkur frændsystkin-
unum til mikillar gleði. Eftir að við
mamma fluttum svo í burtu man ég
vel hve gaman var að koma í heim-
sókn um páska og jól, það var alltaf
tekið vel á móti litlum afastrák í þín-
um húsum. Seinna fluttuð þið amma
svo til okkar á Akranes og þá varð
samgangurinn meiri og gleðistund-
irnar sem ég hef átt með þér síðan eru
óteljandi. Það er skrítið, afi, en þegar
ég hugsa til baka man ég eingöngu
eftir góðum stundum, ég held að svo
sé um alla, því þú varst hvers manns
hugljúfi og ætíð í góðu skapi, besti
maður sem ég hef þekkt.
Marellu fannst alltaf svo gaman að
hitta þig. Þú sást alltaf svo skemmti-
lega hlið á hlutunum og það kunni hún
að meta. Það var alltaf stutt í hlát-
urinn þegar maður var í kringum þig,
eins og í fermingunni hans Sigurjóns
um daginn, þú varst slappur en vildir
alls ekki missa af þessum áfanga í lífi
hans. Í veisluna mættir þú, það var
svolítið vesen að koma þér og stólnum
upp, en það hafðist á endanum. Stein-
unn sagði við þig að þú værir fínn með
nýju klippinguna og þú svaraðir um
hæl: „Já, þær hlandgreiða mér svo
helvíti fínt hjúkkurnar,“ það fannst
okkur rosalega fyndið.
Já, það er sárt að kveðja en minn-
ing þín mun lifa með okkur sem eftir
erum, þú munt alltaf eiga stað í hjarta
okkar.
Mér finnst ég varla heill né hálfur maður
og heldur ósjálfbjarga, því er verr.
Ef værir þú hjá mér vildi ég glaður
verða betri en ég er.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Við gætum sungið, gengið um,
gleymt okkur með blómunum.
Er rökkvar ráðið stjörnumál.
Gengið saman hönd í hönd,
hæglát farið niður á strönd.
Fundið stað, sameinað beggja sál.
Horfið er nú sumarið og sólin,
í sálu minni hefur gríma völd.
Í æsku léttu ís og myrkur jólin;
nú einn ég sit um vetrarkvöld.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Ég gái út um gluggann minn
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Ég rýni út um rifurnar.
Ég reyndar sé þig alls staðar.
Þá napurt er, það næðir hér
og nístir mig.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Við Marella elskum þig, afi, og við
hlökkum til að hitta ykkur Sveinbjörn
þegar okkar tími kemur, en þangað
til, sofðu rótt, elsku afi.
Valgeir.
Elsku Júlli, það hefur verið vel búið
um rúmið á Lækjarmótum hinn 28.
mars sl. og margir sem tóku á móti
þér hinum megin við móðuna miklu.
Þegar kemur að kveðjustund kemur
margt upp í hugann sem of langt er að
telja upp í þessum fáu línum.
Efst í huga er þakklæti fyrir að
hafa átt þig og hana Gunnu systur að
þegar ég fór fyrst að heiman, aðeins
15 ára gömul, til að vinna fyrir mér.
Alltaf var pláss hjá ykkur í litla hús-
inu í Hnífsdal þótt börnin væru mörg,
því hjartað var stórt. Það var með
ólíkindum hvað þú gast umborið okk-
ur unglingana, en það var allt sjálf-
sagt af því Gunna vildi hafa okkur. En
þú hafðir líka svolítið gaman af því að
stríða okkur. Síðan þegar þið fluttuð á
Akranes urðu samverustundirnar
fleiri, börnin að fara að heiman og þá
byrjaði annar þáttur í lífinu.
Þú misstir heilsuna en varst samt
alltaf hress og kátur, tilbúinn að glett-
ast við bæði börn og fullorðna. Það
var þitt líf og yndi að verka góðan
mat, reykja kjöt og fisk fyrir allan
ættbálkinn. Þú varst mikill fjöl-
skyldumaður og það hændust allir að
þér. Þegar svo kom í ljós að þú varst
með ólæknandi sjúkdóm í lifur, gast
þú enn slegið á létta strengi og boðið
mér í lifrarklatta.
Elsku Júlli, takk fyrir alla gleðina
og hjálpsemina sem þú hefur veitt
okkur Jóni og fjölskyldunni í gegnum
árin. Elsku Gunna, það er mikils virði
að eiga stóra og góða fjölskyldu þegar
áföll dynja yfir og það hefur vonandi
veitt þér stuðning nú síðustu daga.
Megi góður Guð styðja þig og fjöl-
skyldu þína um ókomin ár.
Heiðrún.
JÚLÍUS
VETURLIÐASON