Morgunblaðið - 13.05.2006, Síða 64

64 LAUGARDAGUR 13. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Önnumst alla þætti útfararinnar
Þegar andlát ber að höndum
Arnór L. Pálsson
framkvæmdastjóri
Ísleifur Jónsson
útfararstjóri
Frímann Andrésson
útfararþjónusta
Svafar Magnússon
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir
útfararþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Halldór Ólafsson
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta
✝ Atli Elíassonfæddist í
Varmadal í Vest-
mannaeyjum 15.
desember 1939.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Vest-
mannaeyja 6. maí
síðastliðinn. Hann
var sonur hjónanna
Elíasar Sveinsson-
ar, f. 8. september
1910, d. 1988, og
Evu L. Þórarins-
dóttur, f. 18. febr-
úar 1912. Systkini
Atla eru Sigurður, f. 1936, Una
Þórdís, f. 1938, Hörður, f. 1941,
Sara, f. 1943, Sævaldur, f. 1948,
og Hjalti, f. 1953.
Eiginkona Atla er Kristín Frí-
mannsdóttir, f. 15. mars 1941.
Börn þeirra eru: 1) Aldís, f. 4. jan.
1960, gift Kristni
Ævari Andersen.
Börn hennar eru: a)
Sigurdís Ösp, sam-
býlismaður Jón Val-
geir Pálsson. Börn
hennar eru Aldís
Freyja, Atli Freyr,
Daníel Ingi og
Tanja Björt. b) Atli
Freyr, d. 1979. c)
Hlynur Már, sam-
býliskona Hulda Sif.
d) Elín Björk. 2) Elí-
as, f. 29. mars 1961,
kvæntur Geirþrúði
Þórðardóttur. Börn þeirra eru
Davíð, Þórður Jón og Elva. 3)
Freyr, f. 20. nóvember 1966. Son-
ur hans er Birgir Hannes.
Útför Atla verður gerð frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku pabbi, það er svo erfitt að
kveðja þig því við eigum svo marg-
ar góðar minningar um þig. Það
var alveg sama hvað gekk á í fjöl-
skyldunni, þú varst alltaf sátta-
semjarinn og sagðir alltaf „það
hefst ekkert með látum“, og það
virkaði alltaf. Þú ert okkar fyr-
irmynd og það er góð tilfinning að
hafa þig sem okkar leiðarljós. Þið
mamma voruð mjög samrýnd og
það var ekkert gert nema leggja
það hvort fyrir annað. Minning-
arnar við matarborðið í Suðurgerð-
inu eru margar. Þar voru oft mikl-
ar rökræður og ekki allir sammála
og sumir ósammála bara til að
koma af stað umræðum, en upp frá
borðinu stóðu allir sáttir. Þið
mamma tókuð að ykkur barna-
barnabarn ykkar, hann Atla Frey,
þegar okkur fannst þið ættuð að
fara að lifa lífinu og slappa af en
þú sagðir: „Hann verður hjá okk-
ur, það er okkar ákvörðun að hlúa
að honum og koma honum áfram
út í lífið.“ Gaf þessi ákvörðun ykk-
ur og ekki síst honum mikið. Atli
Freyr var og er ykkar sólargeisli.
Núna síðustu mánuði hefur þú
verið að berjast við illvígan sjúk-
dóm og um það hvernig þú barðist
og tókst á veikindunum kemur
bara eitt orð upp í hugann; þú
varst HETJAN okkar! Þú hafðir
miklu meiri áhyggjur af mömmu
og okkur en af sjálfum þér, sem
lýsir þér mjög vel. Þú varst alveg
einstakur pabbi. Síðustu vikurnar
þínar í baráttunni við sjúkdóminn
vorum við systkinin alveg með þér
og áttum dýrmætar stundir með
þér, þú hélst alltaf glottinu og
smábrosi og húmorinn var alltaf til
staðar.
Þú hafðir miklar áhyggjur af
mömmu og Atla Frey en við getum
alveg lofað því að við höldum
áfram að hugsa vel um þau.
Við elskum þig elsku pabbi.
Aldís og Freyr.
Elsku pabbi minn, nú er komið
að kveðjustund. Þegar ég sest nið-
ur til að rifja upp þá tíma sem ég
átti með þér kemur margt upp í
hugann. Man ég þá sérstaklega
eftir því úr minni æsku, þegar ég
og vinir mínir stálumst niður á
bryggju og kallað var á lögregluna
til að sækja okkur. Og þegar heim
var komið var messað yfir okkur
en það dugði ekki til, við fórum
bara aftur. Í minningu minni frá
Strembugötunni ber einna hæst
þegar þú komst með steypu úr
vinnunni fyrir mig og vinina svo að
við gætum byggt vegi ofan á
klöppinni bak við bílskúr. Þar
eyddum við peyjarnir mörgum
stundum. Í seinni tíð ber einna
hæst hve stoltur ég varð þegar þú
baðst mig að taka við þínu hlut-
verki á þrettándanum. Þú varst
alltaf tilbúinn til að aðstoða mann
og skipti þá ekki máli hvort það
voru smáráðleggingar eða að
leggja parket á heila íbúð. Þú
varst nú líka á heimavelli þegar
matur var annars vegar, leiddist
ekki að fá góðan fisk eða kjöt, en
pizza og taco „var ekki matur“.
Oftar en ekki varstu kominn með
skeið í sósupottinn; „bara að at-
huga hvort það sé ekki í lagi með
þetta“. Þegar ég kynntist eigin-
konu minni þá sagðir þú við mig:
„Já sko, þetta getur þú“ og hlóst,
og þá varð ég að hætta í pip-
arsveinafélagi Varmadals. Þegar
yngsta barn okkar fæddist og það
á afmælisdeginum þínum varst þú
mjög stoltur afi, og Elva er mjög
montin af að eiga afmæli sama dag
og afi. Ég er mjög þakklátur fyrir
þær stundir sem við áttum saman
á undanförnum vikum bæði heima
í Suðurgerði og eins á sjúkrahús-
inu. Þessar minningar og margar
margar fleiri munu verða mér ljós-
lifandi í huga um alla framtíð. Ég
kveð þig með trega og söknuði
elsku pabbi. Guð blessi þig,
Elías.
Ég kom fyrst í Suðurgerði fyrir
tæpum níu árum, skjálfandi á bein-
unum með kvíðaverk í maganum,
til að hitta verðandi tengdaforeldra
mína. Mér sortnaði fyrir augum
þegar ég gekk inn í forstofuna því
ég vissi ekki hverju ég átti von á.
Atli sat við skrifborðið inni á skrif-
stofunni sinni og leit við, glotti eins
og honum einum var lagið og sagði
hátt og skýrt „hæ“, svo hélt hann
áfram að vinna. Bætti svo við án
þess að líta við: „Hann Elli segir
að ég megi ekki koma fram strax.“
Ég fékk nokkrar mínútur til að
jafna mig við eldhúsborðið áður en
þau hjónin komu inn. Meira man
ég ekki af okkar fyrstu kynnum,
því mér var tekið opnum örmum
strax. Og það var ekki bara ég, því
að mér fylgdu tveir synir, annar
tæplega þriggja ára og hinn sjö
ára. Það var það sama með þá,
þeir voru teknir inn í fjölskylduna
eins og ekkert væri sjálfsagðara og
alla tíð var fylgst með öllu sem
þeir gerðu. Og syrgja þeir nú afa í
Vestmannaeyjum. Síðar fæddist
Elva á afmælisdaginn hans Atla
afa. Þegar ég færði henni frétt-
irnar af andláti afa sagði hún: „Þá
er hann kominn til guðs sem ætlar
að passa hann. Og við skulum allt-
af kveikja á kerti þegar ég á af-
mæli fyrir afa.“
Síðustu daga hef ég verið að
rifja upp minningar. Og viti menn,
það kemur engum á óvart sem
þekkir Atla, að ég hef oftar en ekki
skellt upp úr, það er enginn vandi
að brosa í gegnum tárin þegar Atli
er annars vegar.
Hann var alltaf hress og glaður,
kom með hnyttin tilsvör og gat
snúið öllu upp í grín. Síðustu dagar
hans voru engin undantekning.
Ég er glöð að hafa fengið að
kveðja þig og þakka þér fyrir mig
og mína stuttu fyrir andlát þitt. Ég
kveð þig með söknuði, þín verður
sárt saknað.
Geirþrúður (Gerða).
Nú ertu farinn frá okkur elsku
afi minn, því er erfitt að trúa.
Langar að segja þér svo margt og
lýsa þakklæti mínu yfir að þú
skyldir vera minn afi, hvað gerðir
þú ekki fyrir mig og börnin mín,
það er ekki hægt að þakka fyrir
það, það er ómetanlegt.
Alltaf gat ég talað við þig, þú
varst alltaf til staðar þótt á móti
blési.
Ég var svo heppin að fá að fara
með ykkur ömmu í mörg ferðalög.
Þegar ég var níu ára fór ég með
ykkur til Mallorka, það er ógleym-
anleg ferð, fékk að fara út að
borða með ykkur á kvöldin og þið
leyfðuð mér að borða samlokur í
öll mál í tvær vikur.
Ég hef átt margar erfiðar stund-
ir, og þá hringdi ég oft í þig, þú
sagðir ekki mikið, þú hlustaðir.
Þið amma tókuð að ykkur hann
Atla Frey son minn fyrir tæpum
þremur árum og það var hans
gæfa að fá að vera hjá þér, þú
varst hans föðurímynd.
Mikið er ég heppin að eiga svona
góða ömmu og afa, ég þakka þér
fyrir allt. Við eigum öll alveg ómet-
anlegar minningar um þig elsku afi
minn. Þú ert kominn á góðan stað,
bróðir minn hefur örugglega tekið
á móti þér með sínu fallega brosi.
Þín
Sigurdís Ösp Sigurðardóttir.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Elsku Atli afi, það verður skrítið
að koma í Suðurgerði og hafa þig
ekki þar. Þú sem kunnir að láta
pening hverfa inn í hendina, hafðir
gaman af að ræða leiki helgarinn-
ar. Og stríddir okkur óspart. Kall-
aðir okkur Hauka mennina Hauga.
Við eigum eftir að sakna þín.
Davíð, Þórður Jón og Elva.
Mér þykir mjög vænt um afa
minn sem dó aðfaranótt laugar-
dagsins 6. maí.
Mig langar að skilja eftir smá
minningarorð til hans.
Ég elska hann rosalega mikið og
hann var nánasti afi minn sem ég
hef nokkurn tíma átt þótt hann
hafi verið langafi minn. En þegar
ég var í þriðja bekk bjó ég hjá
honum og Lillu ömmu minni, sem
sagt konu hans. Ég á margar góð-
ar minningar frá þeim tíma. Ég
man líka rosalega vel eftir þegar
afi sat alltaf í vínrauða leðurstóln-
um sínum að borða hnetur. Hnetur
voru uppáhaldið hans og það var
rosalega fyndið hvað hann var
ákafur og einbeittur þegar hann
var að borða hnetur. Ég sakna
hans ekkert smá mikið og ég
mundi gera hvað sem er til að fá
hann til baka.
Lífið er ekki alltaf réttlátt en
stundum er gott að eitthvað vont
gerist. Kveðja,
Aldís Feyja.
Núna ertu farinn í eilífðina það
hlaut að koma sá tími að þú mynd-
ir fá svefninn langa við erum öll
búin að hafa þig lengur en við
héldum og vonuðumst til. Við feng-
um að njóta þín ári lengur en okk-
ur var sagt. Við höfðum allan
þennan tíma með þér og það er bú-
ið að vera yndislegt. Friðarstundin
sem við áttum áður en þú kvaddir,
þar sem við öll nánustu vorum
saman komin með þér og prest-
inum, það var yndisleg stund.
Presturinn fór með fallegan sálm
og svo með Faðirvorið, það urðu
allir svo hissa þegar þú fórst með
Faðirvorið með okkur þrátt fyrir
hvað þú varst orðin þreyttur. Ég
þakka Guði í bænum mínum fyrir
að hafa leyft þér að vera lengur
hjá okkur.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar með þér eins og þegar ég og
Biggi vorum lítil. Við fórum með
þér á lundapysjuveiðar þar sem þú
varst hlaupandi úti um allt á eftir
með vasaljósið og þú veigraðir þér
ekkert við að skríða á eftir þeim ef
svo bar undir, og við á eftir þér
þetta eru yndislegar minningar
sem er ekki auðvelt að gleyma og
ég veit ég mun aldrei gleyma þeim.
En hér er einn texti sem hefur
hjálpað mér mjög mikið gegnum
hinstu kveðjustund okkar og önnur
erfið tímabil sem snerta það að
kveðja þá sem manni eru nánir.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Takk, elsku afi minn, fyrir allar
góðu stundirnar, ég sakna þín
mjög mikið og við sjáumst þegar
ég kem til þín. Saknaðarkveðja.
Þitt barnabarn
Elín Björk Hermannsdóttir.
Okkur systkinin langar að minn-
ast Atla föðurbróður okkar með
nokkrum minningarbrotum. Það
fyrsta sem kemur upp í hugann
þegar við minnumst Atla er safn
minninga úr Varmadal, æskuheim-
ili þeirra systkina hér í Vest-
mannaeyjum. Á aðfangadagskvöld
var alltaf sá siður að fjölskyldan
hittist í Varmadal og þar var oft
hamagangur í öskjunni og mikið
hlegið. Oftar en ekki var það ein-
mitt Atli sem kom þessum hlátri af
stað, því að honum þótti mjög
skemmtilegt að stríða okkur
krökkunum og féllum við ósjaldan
fyrir ýmsum hrekkjabrögðum
hans. Atli var Týrari fram í fing-
urgóma og á meðan Týrararnir
gáfu út sitt eigið málgagn fékk Atli
okkur systkinin oft til að hjálpa til
við að bera út Týsblaðið. Ekki það
að okkur þætti það eitthvað sér-
lega skemmtilegt verkefni heldur
voru það laun erfiðisins sem skiptu
öllu máli; ís! Þar fyrir utan áttum
við líka bara að styðja okkar félag,
því að annars gætum við verið rek-
in úr fjölskyldunni – eða svo sagði
Atli a.m.k. Stundum hóaði Atli líka
í okkur fyrir jólin þegar Kiwanis-
menn voru að setja jólasælgætið í
poka og þar var það sama uppi á
teningnum. Launin voru sælgæti
og það var nóg fyrir okkur. Atli
var mikill þjóðhátíðarmaður og við
minnumst hans líka fyrir það.
Hann var t.d. alltaf með sama hatt-
inn á Þjóðhátíð, forláta þýskan
hatt sem fylgdi honum í dalnum.
Oftar en ekki voru Atli og fjöl-
skylda með tjald nálægt okkur og
lengi vel, á meðan amma og afi í
Varmó voru ennþá með tjald, tjöld-
uðu þau sínu tjaldi á milli bræðr-
anna Atla og pabba. Svo má ekki
gleyma því að Atli var oft með
myndbandsupptökuvélina á lofti og
eftir hann liggja margar heimildir,
ekki síst af Þjóðhátíð Vestmanna-
eyja í gegnum árin. Við minnumst
Atla sem húmorista, fjölskyldu-
manns, félagsveru og síðast en
ekki síst – „original“ Eyjapeyja og
við kveðjum hann með söknuði.
Hún rís úr sumarsænum
í silkimjúkum blænum
með fjöll í feldi grænum,
mín fagra Heimaey.
Við lífsins fögnuð fundum
á fyrstu bernskustundum,
er sólin hló á sundum
og sigldu himinfley.
(Ási í Bæ.)
Það er djúpt skarðið sem Atli
skilur eftir sig og við viljum votta
Lillu, Aldísi, Ella, Frey og fjöl-
skyldum þeirra okkar dýpstu sam-
úð.
Hörður, Hildur og
Hrafn Sævaldsbörn.
Hann Atli í Varmadal er farinn.
Það er dálítið undarleg tilfinning
að fara inn á golfvöll núna, vitandi
að hann verður ekki með í hollinu
meira.
Við Atli vorum báðir komnir yfir
miðjan aldur þegar við urðum
kunningjar og það var í gegnum
golfið, byrjuðum báðir að stunda
þá íþrótt á sextugsaldri; allt of
seint, eins og við báðir vorum sam-
mála um. Við vorum mjög svo sam-
ferða í því göfuga markmiði að
lækka okkur í forgjöf og sífelld
keppni í því sem og öðru. Við lent-
ATLI
ELÍASSON