Alþýðublaðið - 21.10.1922, Side 4
4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
\
m
Sk6|ataaðnr.
Vandaðastur,
beztur,
ódýrastur.
Lögtak
á ógreiddum bæjargjö'dum frá 1921 byrjar næstkomandi mánudag og
heldur áfram næitu daga á eftir.
1 SYeinbjörn Arnason
:
Bœjargjaldkerinn.
Geymsla.
Reiðhjól eru tekin til
geymslu yfir veturinn í
Bann.
Að gefnu tilefni er öilum óviðkomandi stranglega brmasður að'
gangur að ióð Templarahúrsins, svo og öll viðdvöi á lóðinni. Hver
sá, er brýtur bann þetta, verður tafarliust kærður án frekari aðvörunar.
Fál&an'Bim.
Felix Guðmundsson,
uassjónarmaður Teœplarahússina.
Mfaflpva nr 172 Fundur
á kvöld kl. 81/*
Get tekið nokkur börn til
ket'Slu innrn skólatkyldaldurs.
Elías Eyjólfsson, Hverfisg. 71.
Unglingrsstúáka óskast
til að gæta bstrna A v. á.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Hallbjörn Halldórsson.
F.entsmiðjan Gutenbeig
Útbreiðið Alþýðubiaðið,
hvar sem þið eruð og
hvert sem þið fariðl
K aupið
Alþýöublaðið!
Edgar Rice Burroughs: Tarzan snýr aftnr.
um, og sýndi það talsverða þekkingu á hinum fyr-
nefodu og nákvæma, en skringilega aðdáun á hinum
síðari.
Þegar Thuran kom til hennar siðdegis og fór að
masa við hana, var hún því fegin. En hún var orðin
alvarlega hrædd um Caldwell; hún setti hvarf hans
ósjálfrátt f samband við það, sem hún hafði séð falla í
sjóinn. Hún færði þetta 1 tal við Thuran. Hafði hann
séð Caldwell í dag? Það hafði hann ekki. Hvernig gat
á þessu staðið? -
„Hann kom ekki til morgunverðar eins og vant er,
og eg hefi ekki séð hann síðan f gær“, mælti stúlkan.
Thuran varð ákafiega alvarlegur.
„Eg þekti Caldwell mjög lítið", sagði hann. „Hann
virtist mjög viðkunnanlegur maður. Skyldi hann vera
lasinn og dvelja í klefa sínum? Það væri engin furða".
„Nei“, svaraði stúlkan; „það væri að vísu engin furða;
en af einhverri óskiljanlegri ástæðu hefi eg grun um,
að ekki sé alt með feldu. Það er einkennileg tilfinning
en mér finst hann ekki vera á skipinu“.
Thuran hló hjartanlega. „En sú hugmynd, ungfrú
Strong", mælti hann; „hvar f ósköpunum ætti hann þá
*ð vera? Við höfum ekki séð land dögum saman“.,
„Það er raunar hlægilegt af mér“, bætti hún við.
„En eg brýt ekki heilann um þetta lengui; eg íer að
grenslast um, hvar Caldwell sé“, og hún benti þjóni að
koma.
„Það verður erfiðara en þú heldur, stúlka mfn^
hugsaði Thuran, en mælti hátt: „Um fram alt“.
„Hittið þér herra Caldwell fyrir mig“, mælti hún við
iþjóninn, „og segið honum, að vinir hans séu nijög
■hnuggnir yfir fjarveru hans“.
„Yður lízt vel á Caldwell?" mælti Thuran.
„Eg held hann sé ágætismaður", svaraði stúlkan.
^Og mamrna er sérlega hrifin af honuni. Hann er einn
þeirra manna, sem maður treystir fullkomlega — það
er ómögulegt annað en að treysta herra Caldwell".
Augnabliki siðar kom þjónninn aftur og sagði Cald-
well ekki vera í herbergi sínu. „Eg finn hann ekki,
ungfrú Strong, og“ — hann hikaði — „eg hefi heyrt,
að hann hafi ekki verið í rúminu sfnu í nótt. Eg held
eg ætti að segja skipstjóranum frá því“.
„Já, endilega", mælti ungfiú Strong. „Eg skal far*
með yður. Þetta er skelfilegtl Eg veit, að eitthvað
skelfilegt hefir komið fyrir. Hugboð mitt var þá á rök-
um bygt“.
Fáum mfnútum síðar komu ung stúlka í uppnámi og
skelkaður þjónn til skipstjórans. Hann hlustaði þegjandi
á sögu þeirra — alvörusvipur kom á hann, þegar
þjónninn kvaðst hafa leitað alls staðar þar, sem far-
þegar voru vanir að halda sig.
„Og þér eruð vísar um að hafa séð eitthvað detta
útbyrðis í gærkveldi, ungfrú Strong?" spurði hann.
„Enginn vafi er á því“, svaraði hún. „Eg fullyrði
ekki, að það hafi verið maður — ekkert hljóð heyrðist.
Það getur hafa verið það, sem eg hélt það vera •—
eitthvað rusl. En finnist Caldwell ekki á skipinu, er eg
vís um, að það var hann, sem eg sá detta íyrir glugg-
ann minn".
Skipstjórinn skipaði þegar fyrir um nákvæma leit um
alt skipið stafna í milli. Ungfrú Strong beið átekta í
klefa sfnum. Skipstjórinn spurði hana margra spurn-
inga, en hún gat ekkert sagt honum um hinn horfna
mann, nema það, sem hún hafði séð þann stutta tíma,
er hún hafði þekt hann. Hún tók í fyrsta sinn eftir
því, hve lítið Caldwell hafði sagt henni um sfna fyrri
æfi. Hún vissi lítið annað en það, að hann var fæddur
í Afríku og alinn upp í París, og hún hafði furðað sig
mjög á því, að Englendingur skyldi tala ensku með
svo greinilegum frönskublæ.
„Talaði hann aldrei um óvini?" spurði skipstjórinn.
„Aldrei".
„Þekti hann enga aðra farþega?"
„Ekki meira en mig — sem samferðafólk er hann
af tilviljun kyntist“.
„Virtist yður hann, ungfrú Strong, vera ofdrykkju-
máður?"