Morgunblaðið - 28.08.2006, Page 33

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 28. ÁGÚST 2006 33
Kær samstarfskona og félagi, Ása
Þuríður Ottesen, er fallin frá. Ása
vann er við kynntumst að fóstur- og
ættleiðingarmálum barna hjá Félags-
málastofnun Reykjavíkurborgar. Þar
hnýtti hún af gaumgæfni þræði sem
Ása Þ. Ottesen
✝ Ása ÞuríðurOttesen fæddist
í Reykjavík 12. júní
1918. Hún lést 21.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þorlákur G.
Ottesen og Þuríður
Friðriksdóttir. Ása
var ein sex systkina
og voru þau auk
hennar: Hulda, Sig-
urlaug og Friðrik
sem öll eru látin og
tvíburasysturnar
Kristín og Sigríður.
Ása giftist 1940 Hermanni
Ágústi Hermannssyni, d. 4. febr-
úar 1978. Ása og Hermann eign-
uðust börnin Herdísi, Þorlák og
Þuríði.
Ása verður jarðsungin frá
kirkju Óháða safnaðarins og hefst
athöfnin klukkan 15.
er dýrmætt í slíkum
málum. Enda þótt Ása
væri formföst og
ákveðin gætti hún þess
að ígrunda og bera
vafamálin upp við sam-
starfsfólk sitt. Á skrif-
stofunni átti hún til,
glöð í bragði, að draga
upp og sýna okkur ljós-
mynd af barni með
þökk frá foreldrum
þegar vel hafði tekist
til.
Virðing, staðfesta og
hlýja eru orð sem
koma fyrst í hugann er ég minnist
þín, Ása, sem samstarfs- og vinkonu.
Að samstarfinu loknu umgengumst
við en þú hafðir hnýtt mörg vinabönd-
in meðfram starfi.
Margs er að minnast af samver-
unni við þig, Ása, ekki síst spjallsins
um stjórnmál þar sem starfsfélagarn-
ir spönnuðu allt hið pólitíska litróf. Þú
lést ekki undan í kappræðunum og
ýttir öllu nema vinstrirökum út af
borðinu. Oft varstu sérlega skarp-
skyggn og hnyttin í greiningu þinni á
málefnum líðandi stundar. Þú varst
þínu trú, stolt yfir fortíðinni sem sósí-
alisti og minntist oft Keflavíkur-
gangnanna með ánægju. Að sumar-
leyfum loknum voru gönguferðir
rifjaðar upp og einkum finnst mér þér
hafa verið tíðrætt um kærar Horn-
strandaferðir sem þú stundaðir með
vinkonum þínum. Þá vil ég minnast
hinna sérstöku, þunnu og hlýju skjól-
flíkna, Hornstrandapeysanna sem þú
prjónaðir og gafst vinum og við höf-
um notið góðs af í fjallaferðum til
margra ára. Aðrar góðar heimatil-
búnar gjafir varstu tilbúin með í des-
ember þegar við hittumst allt fram að
þínum síðustu jólum.
Minnisstæður er rausnarskapur-
inn þegar þú bauðst til veislu. Einnig
er mér kært að rifja upp góðar stund-
ir í sumarbústaðnum í Miðfellslandi
sem þú komst þér upp með dyggum
stuðningi barnanna talsverðu áður en
að starfslokum kom. Þar var frá upp-
hafi einstaklega fallega búið. Glögg
sem þú varst vannstu að ræktun
landsins í nokkur ár áður en bústað-
urinn reis og dvölin veitti þér og öðr-
um ánægju. Í hugann kemur margt
spjallið yfir góðum málsverði, hljóð-
látar gönguferðir með vatninu og
fjörlegt afmælisskvaldur.
Ása mín, undir lokin varstu orðin
ferðamóð. Í síðustu heimsókninni í
sumar lifnaði yfir þér við komuna og
mér fannst þú tjá gleði þína með ein-
staka orði og bros í auga þrátt fyrir
augljósa þreytu. Ég er þakklát fyrir
að hafa átt þig, Ása, að vini og starfs-
félaga og kveð þig með söknuði og af
mikilli virðingu. Dýpstu samúðar-
kveðjur sendi ég til barna þinna, Her-
dísar, Þorláks og Þuríðar og til fjöl-
skyldunnar allrar.
Guðrún Kristinsdóttir.
Nú er hún Ása farin. Margs er að
minnast. Við hittumst fyrst er ég kom
úr námi erlendis frá og hún starfaði
að fóstur- og ættleiðingarmálum hjá
Félagsmálastofnun Reykjavíkur-
borgar. Frá fyrstu stundu urðum við
vinkonur og ekki spillti fyrir að við
vorum frænkur, en Ása var bæði
frændrækin og ættfróð. Upp frá því
fléttaðist líf okkar saman í leik og
starfi. Við unnum saman – t.d. að
viðamikilli könnun á högum fóstur-
barna, en enginn var betur að sér á
því sviði en Ása, en einnig áttum við
mikil persónuleg samskipti og kynnt-
umst fjölskyldum hvor annarrar. Ótal
myndir koma upp í hugann, Ása í
sumarbústaðnum, Ása heima á
Miklubraut að bjóða upp á jólasúk-
kulaði, Ása afmælisbarn á Þingvöllum
með vinum og samstarfsfélögum, Ása
að segja okkur sögu af einni af fjöl-
mörgum gönguferðum sínum um
landið, Ása í jólaföndurklúbbnum
okkar sem lifði í mörg ár, Ása á að-
fangadagsmorgun, konfekt í skál og
heimaprjónaða jólagjöfin á sínum
stað, Ása að segja frá árunum í Sví-
þjóð. Ása að gleðjast yfir barna- og
barnabörnunum sínum. Ása að sam-
gleðjast vegna þess sem vel gekk hjá
börnunum, bæði mínum og annarra.
Þær eru margar myndirnar sem
koma upp í hugann og ómetanlegar
stundirnar.
Ása var frumkvöðull á mörgum
sviðum, þær voru ekki margar kon-
urnar á þessum tíma sem fóru í
margra daga gönguferðir um fjöll og
firnindi – en það gerðu Ása og vinkon-
ur hennar. Þær voru heldur ekki
margar konurnar á þessum tíma sem
fóru á heimsþing til fjarlægra landa
fyrir Menningar- og friðarsamtök
kvenna – það gerði Ása líka. Hún
sýndi einnig frumkvæði á starfsvett-
vangi sínum, þar sem hún leiddi og
mótaði starf að fóstur- og ættleiðing-
armálum hjá Reykjavíkurborg.
Þannig var Ása – hún var einhvern
veginn leiðandi, réttsýn, vissi hvar
hún stóð og stóð fast á sínu.
Ég er miklu ríkari fyrir þær sakir
að hafa kynnst Ásu, hún var mér og
fjölskyldu minni kær. Um leið og ég
þakka henni fyrir allt það góða sem
við áttum saman, sendi ég börnunum
hennar og fjölskyldum mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Sigríður Jónsdóttir.
ir, tónlist og glaðværð. Einnig geymi
ég og varðveiti margar fallegar minn-
ingar um ykkur pabba að Syðri-
Reykjum og í Kaupamannahöfn.
Um ævi þína má segja að þú hafir
hugsað, lært og tjáð þig með mikilli
tilfinningalegri dýpt. Þannig endur-
speglaði tilfinningalegt innsæi þitt
sem veitti þér oft aðra sýn á hluti og
málefni sem við hin komum oft ekki
auga á fyrr en þú orðaðir það. Áhugi
þinn á listum hvort heldur leiklist,
tónlist eða myndlist varð til þess að
glæða áhuga okkar systkina almennt
á listum og þar með auka hæfileika
okkar til að skapa og njóta. Fyrir mér
eru þetta forréttindi og aukinn skiln-
ingur á tjáningarform, mannlega eig-
inleika og innsýn í fjölbreytilegan
hugarheim og þar með aukin lífsgæði
í mínu eigin lífi.
Mamma, ég er þér svo ævinlega
þakklátur fyrir allt sem þú gerðir fyr-
ir mig. Þú vildir okkur öllum vel og
þú framkvæmdir allt í góðri trú,
lífstrú sem var oft bæði draumóra-
kennd en að sama skapi praktísk. Þú
hafðir stórt hjarta og mikla sam-
kennd sem smitaði alla í nærveru
þinni. Ég vona svo innilega að ég hafi
náð að sýna þér í verki þakklæti fyrir
allt sem þú gafst mér og þeim sem
okkur þótti sameiginlega vænt um.
Megi guð og englar ávallt vernda þig.
Þinn sonur,
Alfreð.
Elsku mamma, nú ertu búin að
kveðja okkur. Þú sem varst svo
ákveðin í að sigrast á þínum veikind-
um og lækna þig sjálf. Þú varst minn
klettur, góður vinur og elskuleg og
kærleiksrík mamma. Okkar sam-
band var okkur svo dýrmætt. Við
sem töluðum saman á hverjum degi
og gátum skilið hvort annað. Þú sem
varst svo bjartsýn með allt og varst
alltaf til í að njóta stundarinnar. Og
þegar eitthvað bjátaði á barstu höf-
uðið hátt með þitt sterka sjálfstraust
og lést hlutina ganga upp.
Ég man sem barn að þú hvattir
mig áfram í öllu sem ég tók mér fyrir
hendur. Einnig man ég eftir öllum
þeim kvöldum sem ég var með þér í
skátaheimilinu og þar sem ég lærði
alla skátasöngvana sem þar voru
sungnir. Þar tók ég fyrst eftir þínum
frábæru stjórnunarhæfileikum með
yndislegri ástúð sem þú barst til
starfsins. Ég man aldrei eftir þér
nema sem mjög félagslegri mömmu
og þér leið best með allt húsið fullt af
vinum.
Þú kenndir okkur hvað lífið væri
mikils virði og hvað ákveðni skiptir
miklu máli í lífinu. Að sýna skilning á
hlutum og brjóta þá til mergjar. Allt-
af varst þú minn besti vinur í blíðu og
stríðu.
Ég man eftir góðu stundunum í
sumarfríunum hvort sem það var í
sveitinni hjá afa og ömmu, sumarbú-
staðnum ykkar pabba eða á ferðalagi
með þér í útlöndum. Ég man sérstak-
lega eftir stundunum fyrst í hjólhýs-
inu á Syðri Reykjum og seinna í sum-
arhúsinu sem þú og pabbi reistuð, en
þar ætluðuð þið pabbi að njóta ykkar
sælustunda á efri árum. Ég vildi óska
að þið hefðuð átt lengri tíma saman.
En þú varst vön að segja „… að mað-
ur verður að sætta sig við lífið eins og
það er“. Það var mikið áfall fyrir þig
þegar pabbi kvaddi okkur 2003, en
það var líka mikið áfall fyrir okkur öll
hin. En við vorum varla búin að jafna
okkur á því áfalli þegar Sigga Stína
kvaddi okkur 2004. Þetta voru mjög
erfiðir tímar fyrir okkur öll. Núna
þegar þú hefur kvatt okkur líka er
hálf fjölskyldan farin á svona örstutt-
um tíma.
Ég man vel eftir mér á Skólaveg-
inum í Keflavík þegar þú lést útbúa
heilan leikvöll bak við húsið. Þannig
útbjóst þú þitt dagheimili svo þú gæt-
ir orðið dagmamma, sem þú gerðir
með stakri prýði. Einnig man ég eftir
þér í bakaríinu og því góðgæti sem þú
komst með heim.
Þú hafðir mikið fyrir því að láta
okkur læra enda tókst þér það með
miklum ágætum. Og þegar okkur
vantaði eitthvað varst þú fyrst til
hjálpar. Þegar við vorum öll komin í
skóla í Reykjavík var það enginn vafi í
þínum huga að þú vildir einnig búa í
höfuðborginni. Eftir að þið pabbi
fluttuð í Rauðagerðið hélt gleðin og
kærleikurinn áfram. Ég get seint lýst
þakklæti mínu til ykkar pabba á
fyrstu árunum í Rauðagerðinu þegar
andstreymið var hvað mest í mínu lífi.
Ég minnist einnig margra góðra
stunda í Rauðagerðinu, þegar öll fjöl-
skyldan hittist á hátíðisdögum, í mat-
arboðum, afmælum eða af öðru til-
efni. Þá var virkilega gaman að hafa
lifandi tónlist sem Sigga Stína og
Björn sáu iðulega um ásamt barna-
börnunum þínum. Það er von mín og
trú að við viðhöldum því andrúmslofti
sem einkenndi samkomurnar í
Rauðagerðinu.
Ég man þegar þú komst í matar-
boð til okkar í hverri viku með ís og
ávexti. Þú komst með mikinn kær-
leika og ástúð til okkar og varst vön
að kenna börnum eitthvað nýtt eða
hlæja með okkur. Stundirnar þegar
ég keyrði þig heim í Rauðagerðið
voru mér dýrmætar en þá gátum við
bæði létt af okkur og talað um hvað
samband okkar væri dýrmætt og þá
okkar allra í fjölskyldunni.
Elsku mamma, ég mun alltaf sakna
þess að heyra ekki í þér, þú sem gafst
mér mikið af ástúð, kærleika og holl
ráð. Ég veit að þú verður alltaf hjá
okkur og nú veit ég að þú er komin til
Siggu Stínu, pabba og Siggu Árna og
fleiri. Ég veit að þið munuð ávalt
fylgjast með okkur.
Mamma, ég á eftir að sakna þín svo
mikið að erfitt er að lýsa því. Elsku
mamma, megi almáttugur guð ávallt
vernda þig.
Þinn sonur.
Valdimar.
Kynni mín af Fjólu tengdamóður
minni hófust fyrir rétt rúmum þrem-
ur árum, þegar við Alfreð fórum að
vera saman. Fjóla hafði sterka nær-
veru og var hrókur alls fagnaðar í öll-
um afmælum og fjölskylduboðum.
Síðastliðin ár hafa verið fjölskyldunni
erfið fyrst við fráfall Halldórs haustið
2003 og síðan fráfall Siggu Stínu vorið
2004 og settu þau mark sitt á Fjólu. Í
byrjun júlí veiktist Fjóla af lungna-
bólgu og við héldum öll að hún yrði
komin heim í Rauðagerðið eftir
nokkra daga, en svo fór nú ekki.
Heldur tók við rúmlega 6 vikna erfið
sjúkrahúslega. Þessar sex vikur voru
Fjólu erfiðar og þó hún væri líkam-
lega vel á sig komin náði hún ekki að
vinna á lungnabólgunni.
Það er stórt skarð sem höggvið
hefur verið í fjölskylduna og við sem
eftir erum verðum að læra að lifa með
þessum mikla missi.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Fjóla, ég veit að Halldór og
Sigga Stína hafa tekið á móti þér þar
sem þú ert núna. Takk fyrir allt.
Þín tengdadóttir
Elín.
Elsku Fjóla, nú hefur þú kvatt okk-
ur og þínu hlutverki er lokið hér hjá
okkur og annað tekur við annars
staðar og þá með Halldór og Siggu
Stínu þér við hlið, í sameiningu getið
þið fylgst með okkur sem eftir erum
og leiðbeint okkur áfram.
Matthildur Jóna spurði mig; af
hverju er guð að taka svona marga
frá okkur, er það af því að þau voru
svo hress, skemmtileg og alltaf að
syngja og dansa og hann hefur vantað
þau til að halda uppi stuðinu? En við
vitum að þú varst fegin að fá að fara
því þú varst orðin svo veik. Vilbert
Árni skilur þetta ekki, heldur að þú
sért bara á spítalanum ennþá. Birnu
Fjólu finnst þetta erfitt því þú færð
ekki að upplifa ferminguna hennar.
En við erum búin að segja þeim að þú
fylgir þeim hvert fótspor sem þau
taka. Elsku Fjóla mín, ég vil þakka
þér fyrir alla samveruna, allar ferðir
sem við fórum saman og alla hjálpina.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Takk fyrir, þín tengdadóttir,
Sigríður Sólveig.
Elsku amma, ég á mjög erfitt með
að trúa því að þú sért farin frá okkur.
Ég á eftir að sakna þín mjög mikið og
minnast allra stundanna okkar sam-
an.
Alveg frá því ég man eftir mér
varstu alltaf svo góð við mig. Heimili
ykkar afa var eins og mitt annað
heimili og oftar en ekki var ég sendur
í pössun til ykkar. Ég eignaðist góða
leikfélaga í hverfinu þar sem þið
bjugguð og ég fann alltaf fyrir hlýju
og ástúð frá ykkar garði. Ég hlakkaði
alltaf til að koma til ykkar og vera
með ykkur.
Ég á ótal minningar um okkur og
afa gera ýmislegt saman. Ég minnist
þess oft þegar við fórum saman upp í
Bláfjöll og þið biðuð eftir mér með
heitt kakó og kleinur meðan ég
renndi mér niður brekkurnar. Einnig
fórum við oft saman austur til Hvera-
gerðis í sund og Tívolí. Þessar stund-
ir okkar saman mun ég alltaf geyma í
minningunni minni um ykkur.
Heldur mun ég aldrei gleyma
hversu vel þið studduð mig á þeim
erfiða tíma þegar ég flutti til Dan-
merkur. Ég man hvað ég saknaði
ykkar rosalega mikið. Fyrstu vikurn-
ar hringduð þið oft í mig og stöpp-
uðuð í mig stálinu og það hjálpaði
mér mjög mikið. Sumarið eftir kom
ég til Íslands og fékk að búa hjá ykk-
ur og hitta íslenska vini mína.
Ég minnist líka sumarsins þegar
við Valdi smíðuðum sumarbústaðinn
í garðinum þínum árið 2000 og þar
áttum við oft góðar stundir saman.
Ég mun aldrei gleyma ykkur og
þeirri ást og hlýju sem þið veittuð
mér. Þið voruð mér alltaf innanhand-
ar þegar ég þurfti á ykkur að halda.
Þið eigið stóran þátt í því hver ég er í
dag og voruð dugleg að leiðbeina mér
í rétta átt.
Amma, ég þakka þér fyrir allar
okkar stundir saman. Megir þú hvíla
í friði.
Egill Arnarsson.
Elsku amma mín, það er skrítið að
þú sért farin frá okkur en svo hugsar
maður að þú sért komin til Halldórs
afa og Siggu Stínu. Þú ert örugglega
ánægð að vera komin til þeirra. Mað-
ur hugsar um allt sem maður upplifði
með þér eins og þegar ég sá þig í
fyrsta skipti hlaupa og þegar þú
hringdir og ég svaraði, þá spurði þú
alltaf hvað ég héti og ég sagði nafnið
mitt, Birna Fjóla, og þú sagðir en
skrítið ég heiti það líka. Og þú komst
alltaf með okkur til Danmerkur.
Þú gafst okkur barnabörnum þín-
um alltaf eitthvað, alltaf á páskunum
gafstu okkur föt og þegar við komum
í heimsókn fengum við alltaf kex og
svala, þegar ég hjálpaði þér í garð-
inum ég fékk pening og þegar þú
komst í mat komstu með ís. En nú er
það liðið, maður verður að lifa áfram
og ég mun alltaf hugsa um þig og ég
er svo heppin að heita alveg eins og
þú.
Ég mun alltaf elska þig, amma
mín.
Kær kveðja, þín nafna og barna-
barn,
Birna Fjóla
Valdimarsdóttir.
Þegar ég hugsa um Fjólu föður-
systur mína nú þegar ég skrifa þessi
kveðjuorð þá sé ég hana fyrir mér
háa og granna unga konu sem alltaf
var hlæjandi.
Þrátt fyrir að við höfum verið í
góðu sambandi allt mitt líf er eins og
ég muni hana fyrst og fremst eins og
hún var þegar ég var barn. Ef til vill
situr þessi mynd af henni í minni
mínu vegna þess hve ræktarsöm hún
var við okkur systkinin þegar við vor-
um börn og hve mikið okkur þótti til
hennar koma.
Hún var kona sem fylgdist vel
með, hafði skoðanir á öllu og var
ákaflega rökvís. Ein af þessum kon-
um sem maður veltir fyrir sér hvern-
ig líf hennar hefði orðið hefði hún
fengið menntun í samræmi við
greind. Þótt hún hefði ef til vill kosið
meiri menntun verður ekki annað
sagt en að hún hafi lifað góðu lífi. Hún
átti góðan mann og börn sem hún var
stolt af. Hún bar mikla umhyggju
fyrir fjölskyldu sinni, var manni sín-
um góð kona og börnum sínum góð
móðir, en umhyggjusemi hennar
kemur þó hve best í ljós þegar skoðað
er hve vel hún reyndist foreldrum
sínum. Amma mín og afi voru ekki
fólk sem átti heima á elliheimili. Það
var þeim því ómetanlegt að fá að búa í
skjóli Fjólu og hennar fjölskyldu
fram á síðasta dag.
Hún var ákaflega jafngeðja og tal-
aði jafnan án allrar tilfinningasemi.
Fyrir utan glettnina man ég ekki eft-
ir að hafa skynjað hana skipta skapi.
Við áttum saman góða stund fyrir um
það bil ári þar sem hún sagði mér frá
ýmsu í sínu lífi, bæði gleði og sorgum,
og þrátt fyrir að henni fyndist hún
ekki alltaf hafa mætt sanngirni af sín-
um meðreiðarsveinum sagði hún frá
því án reiði eða biturðar og áfelldist
engan. Langrækni var ekki hennar
stíll.
Stærstu sorgum sínum mætti hún
frænka mín undanfarin ár þegar hún
missti báða bræður sína, eiginmann
og dóttur á fáeinum árum. Nú þarf
litla fjölskyldan hennar að takast á
við sorgina eina ferðina enn. Ég votta
börnum hennar, tengdabörnum og
barnabörnum innilega samúð.
Sigríður Árnadóttir
Bernhöft.