Morgunblaðið - 08.10.2006, Qupperneq 76

76 SUNNUDAGUR 8. OKTÓBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
menning
Frumsýnt 8. október · Miðasala: 694 8900 / midasala@einleikhusid.is · einleikhusid.is
Árni Pétur Guðjónsson, Árni Salomonsson, Harpa Arnardóttir, Jóhann G. Jóhannsson & Sara Dögg Ásgeirsdóttir
Hestar, kraftajötnar, kvennakór og íslensk fegurð · Leikstjóri: Sigrún Sól Ólafsdóttir · Tónlist: Pálmi Sigurhjartarson
Þegar góða veislu halda skal Pantið hlaðborð á tilboðsverði, aðeins fyrir sýningargesti Þjóðarsálarinnar - nánari uppl. á einleikhusid.is
Frumsýnt
um helgina!
H
rin
gb
ro
t
ANGELA HEWITT Í SALNUM
Hinn heimskunni píanóleikari Angela
Hewitt leikur verk eftir Bach, Beethoven,
Rameau og Chabrier á tvennum
tónleikum í Salnum á Kanadískri
menningarhátíð í Kópavogi.
mánudaginn 16. október kl. 20
þriðjudaginn 17. október kl. 20
Miðasala og nánari upplýsingar á
www.salurinn.is og í síma 5 700 400
Innan tónlistarinnar rúmastmargir kimar, menning-arkimar og ómenning-arkimar, óteljandi afbrigði af
tónlist geta af sér óteljandi klíkur
sem láta kannski duga að hlusta á
tónlistina, en oftar en ekki fylgir sér-
stakur klæðaburður, „einkennisbún-
ingur“, og hegðan. Allt er þetta til
þess fallið að treysta samloðun hóps-
ins; klíkufélagar standa saman gegn
öðrum klíkum og ekki síst gegn yf-
irvöldum eða yfirvaldi – þátttaka í
hópi er uppreisn gegn ríkjandi hópi,
ríkjandi smekk, ríkjandi tísku.
Allir á sama báti
Gott dæmi um þetta er þunga-
rokkið þar sem menn skipast í hópa
efir því hversu harða tónlist þeir
hlusta á, eða eftir inntaki texta eða
eftir klæðaburði. Allt skarast þó og
þannig hafa margir Slayer-vinir líka
einhverja skemmtun af poppi á við
Iron Maiden og þeir sem dá Mes-
huggah hlusta líka á Audioslave, þó
kannski ekki nema með öðru eyranu.
Þungarokksunnendur eru semsagt
flestir umburðarlyndir gagnvart
öðru þungu rokki, enda finnst þeim
sem þeir séu allir á sama báti þótt
hver sé í sinni káetu.
Málið vandast aftur á móti þegar
lið úr annarri deild fer að kássast
upp á jússurnar, þegar „indí“-lið fer
að hlusta á þungarokk, mætir
kannski á Slayer-tónleika í Sonic Yo-
uth-bol eða þaðan af verra. Þá er
hætt við að hinir hreintrúuðu snúi
sér annað, saki hljómsveitir sem
höfða til slíkra áheyrenda um list-
rænt hórerí; um að hafa svikið mál-
staðinn.
Geysiþétt og hart þungarokk
Bandaríska rokksveitin Mastodon
glímir einmitt við þetta vandamál um
þessar mundir. Sveitin spilar geysi-
þétt og hart þungarokk með grófum
öskursöng, dæmigerð metalsveit um
margt en síðasta plata hennar, Blood
Mountain, hefur náð eyrum fjöl-
margra annarra en þungarokksvina.
Nægir að nefna að hljómsveitin hef-
ur verið áberandi í tímaritum og á
vefsetrum sem alla jafna fjalla helst
um nýbylgju og tilraunakennt rokk.
Mastodon er sprottin úr prog-
rokksveitinni mögnuðu Today Is the
Day, en þeir Bill Kelliher og Bränn
Dailor voru báðir meðreiðarsveinar
Steves Austins í Today Is the Day,
sá fyrrnefndi á gítar og sá síð-
arnefndi á trommur. Today in the
Day var og er fræg fyrir bræðing af
þungarokki, harðkjarna og óhljóðum
en þeir Kelliher og Dailor áttu ekki
skap við Austin og stoppuðu þar
stutt.
Kelliher og Dailor bjuggu þá í
New York-ríki en fluttust til Atlanta
í leit að meira fjöri. Þar hittu þeir
fyrir bassaleikarann Troy Sanders
og gítarleikarann Brent Hinds, sem
báðir eru að auki traustir söngvarar.
Svo vel fór á með fjórmenningunum
að þeir ákváðu að slá saman í hljóm-
sveit og voru ekki lengi að semja
upptökuhæft efni. Fyrstu upptök-
urnar gerðu Mastodon-menn vorið
2000 og héldu síðan í mikla tónleika-
ferð um Bandaríkin, ýmist að þeir
héldu tónleika einir á smábúllum eða
þeir hituðu upp fyrir ekki ómerkari
sveitir en Queens of the Stone Age,
Morbid Angel og Cannibal Corpse.
Svo vel stóðu þeir félagar sig á sviði
að eftir var tekið og dugði til að þeir
fengu samning hjá rokkútgáfunni
góðu Relapse.
Íslandsheimsókn
og hvíti hvalurinn
Fyrsta Mastodon-platan var stutt-
skífan Lifesblood sem kom út haust-
ið 2001. Fyrsta breiðskífan var svo
hljóðrituð síðar um haustið með
Matt Bayles við takkana, en hann er
meðal annars þekktur fyrir að hafa
unnið með þeirri frábæru sveit Isis.
Remission hét platan og kom út
snemma árs 2002. Það ár og fram
eftir 2003 var sveitin síðan á tón-
leikaferðalagi meira og minna og
kom meðal annars hingað til lands og
lék á tvennum tónleikum um miðjan
júlí 2003, en þá þegar voru fleiri en
þungarokksvinir farnir að sperra
eyrun, ekki síst fyrir það hve sveitin
þótti mögnuð á tónleikum.
Haustið 2003 hófst vinna við nýja
plötu sem kom svo út í ágúst 2004 og
hét Leviathan. Eins og sjá má af um-
slagi plötunnar er viðfangsefnið hvíti
hvalurinn Moby Dick og nokkur lög
á plötunni beinlínis samin upp úr
bókinni eftir Herman Melville. Plat-
an fékk frábæra dóma, en einhverjir
kvörtuðu þó yfir því að þeir félagar
hefðu teygt sig of langt frá þunga-
rokkinu í átt að framúrstefnulegu
rokki, að of mikið „progg“ væri á
plötunni og hljómur of hreinn. Hvað
sem því líður þá varð Leviathan enn
til að ýta undir áhuga á Mastodon og
ekki bara hjá tónlistarunnendum,
heldur tóku stórfyrirtækin við sér og
kepptust um að bjóða sveitinni út-
gáfusamning. Á endanum sömdu
þeir félagar við Warner-útgáfuna
sem lofaði að leyfa þeim að ráða því
sem þeir vildu við lagasmíðar og
upptökur.
Margur óttaðist að þar með væri
Mastodon gengin hinu illa á hönd og
eftir þetta yrðu plötur sveitarinnar
álíka lap og síðustu fimmtán ár af
Metallica. Á meðan menn biðu eftir
nýrri plötu sem skera myndi úr um
það héldu þeir Mastodon-menn
gömlum og þó aðallega nýjum aðdá-
endum sínum við efnið með safnskíf-
unni Call of the Mastodon. Það var
mörgum síðan léttir þegar fyrsta
Warner-platan kom út um daginn,
Blood Mountain, og var ekki síðri en
fyrri verk.
Dagréttur hljómur
Á Blood Mountain eru þeir Masto-
don-félagar enn að dagrétta hljóm
sinn og fínpússa músíkina, nokkuð
sem gamlir þungarokkshundar eiga
eflaust eftir að kveinka sér undan, en
sveitin er á réttri leið að mínu mati,
fórnar ekki krafti eða djöfullegri
stemmningu fyrri verka, en miðar
sér þó áfram, þróar tónmál sitt og
hljóm í stað þess að hjakka í sama
farinu. Gestir á skífunni gera sitt til
að gera plötuna skemmtilega, Josh
Homme, Scott Kelly og Cedric Bix-
ler-Zavala, en Blood Mountain er þó
gegnheil Mastodon-plata – frábær
plata og ein af bestu plötum ársins,
svo mikið er víst.
Upp blóðfjallið
Harðir Bandaríska rokksveitin Mastodon á eina bestu plötu ársins hingað til.
TÓNLIST Á SUNNUDEGI
Árni Matthíasson