Morgunblaðið - 13.10.2006, Síða 46

46 FÖSTUDAGUR 13. OKTÓBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ingibjörg Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
19. desember 1926.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 30. september
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigríður Jónsdóttir,
f. í Kalastaðarkoti á
Hvalfjarðarströnd
8. júní 1906, d. 29.
september 1982, og
Guðmundur Jó-
hannsson, f. í
Sveinatungu í Norðurárdal í Borg-
arfirði 6. júní 1893, d. 1. sept-
ember 1931. Seinni maður Sigríð-
ar var Felix Ottó Sigurbjarnason,
f. 1. október 1908, d. 1. febrúar
1969. Systkini Ingibjargar eru Jón
Guðmundsson, f. 1925, Hörður
Felixson, f. 1933, d. 1985, og Soffía
Felixdóttir, f. 1935.
Evalds eru Pétur, f. 1972 og Óttar,
f. 1974.
1. september 1956 giftist Ingi-
björg seinni manni sínum Guðfinni
Sigfússyni, f. 14. apríl 1918, d. 14.
október 1997. Börn Ingibjargar og
Guðfinns eru: 1) Sigfús, f. 28. nóv-
ember 1957, kvæntur Andreu
Henk. Börn Sigfúsar og Andreu
eru: Kristoffer, f. 1987, Lilja, f.
1989 og Arild, f. 1993. 2) Guð-
mundur, f. 26. janúar 1959, kvænt-
ur Lenu Maríu Gústafsdóttur.
Dætur Guðmundar og Lenu eru
Ingibjörg, f. 1982, Helga María, f.
1985 og Bryndís, f. 1990. 3) María,
f. 17. maí 1960, gift Herði Hauks-
syni. Synir Maríu og Harðar eru:
Hrafn, f. 1982, Haukur, f. 1986 og
Arnar Sveinn, f. 1994.
Langömmubörnin eru þrjú, Sól,
Anton Breki og Eva Björk.
Útför Ingibjargar verður gerð
frá Laugarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
2. nóvember 1946
giftist Ingibjörg fyrri
manni sínum Hauki
Sveinssyni, f. 13.
október 1923. Þau
skildu árið 1954.
Börn Ingibjargar og
Hauks eru: 1) Sveinn
Rúnar, f. 10. maí
1947, kvæntur Björk
Vilhelmsdóttur, fyrri
kona Sveins er Eva
Kaaber. Börn Sveins
og Evu eru Gerður, f.
1973, Inga, f. 1978 og
Haukur, f. 1980.
Börn Sveins og Bjarkar eru Guð-
finnur, f. 1989 og Kristín, f. 1991.
2) Óttar Felix, f. 19. janúar 1950,
kvæntur Guðnýju Aðalsteins-
dóttur. Börn Óttars og Guðnýjar
eru Aðalsteinn, f. 1978 og Ingi-
björg Ösp, f. 1982. 3) Sigríður, f. 1.
nóvember 1951, gift Evald Sæ-
mundsen. Synir Sigríðar og
Tengdamamma mín, Ingibjörg
Guðmundsdóttir, var ekki eins og
tengdamömmurnar í skrýtlunum þó
hún hafi kannski gefið þá mynd af sér
því ákveðin var hún. Tengdamamma
var mér og allri fjölskyldunni stoð og
stytta og fyrirmynd á margan hátt.
Fyrir það verð ég alltaf þakklát.
Ingu var umhugað um sjálfstæði
lands og þjóðar. Fyrir henni var sjálf-
stæði fólgið í því að tryggja byggð í
landinu, óháð erlendum öflum. Henn-
ar draumur var að sjá lífrænan land-
búnað og heilsueflandi ferðaþjónustu
byggjast upp um allt land.
Lengst af treystu íslenskar konur
sér ekki til að taka þátt í stjórnmála-
starfi og það hefur eflaust gert okkar
samfélag fátækara. Inga hefði getað
gefið mikið af sér á þeim vettvangi,
þótt hún hafi sjálf ekki litið svo á, enda
voru hennar fyrirmyndir aðrar. Á efri
árum var Inga stoltust af því að bera
titilinn ættmóðir, það var „starfsheiti“
sem hún leit upp til.
Inga nýtti krafta sína í þágu fjöl-
skyldunnar og bakarísins. Hún stóð
ætíð við hlið Guðfinns í rekstrinum
ásamt því að fæða og klæða börnin sex
og síðar barnabörnin átján. Hún lagði
ríka áherslu á að tengja hópinn saman
og hélt í ýmsar hefðir því til halds og
trausts. Íslenskir málshættir léku
stórt hlutverk í fjölskylduboðum og
alltaf var sungið við píanóundirleik.
Hún gætti að hverjum fjölskyldumeð-
lim og á engan mátti halla. Hún gekk
jafnvel hart fram í því að afneita
ákveðnum göllum í fólkinu sínu þó svo
að viðkomandi gallagripur væri
reiðubúinn að viðurkenna þá fyrir
Guði og mönnum.
Eftir að mamma mín dó fyrir mörg-
um árum virtist tengdó hafa ákveðið
að vera mér annað og meira en bara
tengdamamma. Fyrir það verð ég
henni alltaf þakklát. Hún færði það
aldrei í orð en hún lét mig finna það
með hlýju sinni og stuðningi. Ég fékk
að vera ein af hennar fólki.
Hin síðari ár náði Alzheimer-sjúk-
dómurinn völdum hjá Ingu. Hún
glímdi við sjúkdóminn með reisn,
sjúkdóminn sem hún þekkti í gegnum
móður sína og ömmu. Smám saman
hvarf geta hennar til að framkvæma
ýmsar athafnir daglegs lífs en tilfinn-
ingarnar og sönggáfan voru alltaf á
sínum stað. Hún varð ætíð glöð þegar
fólkið hennar heimsótti hana þó svo að
hún hafi ekki haft nöfnin og tengslin á
hreinu undir lokin. En tilfinningalega
vissi hún þó alltaf af sínu fólki og
þekkti því sína nánustu.
Mig langar að þakka öllu því góða
fólki, af ýmsu þjóðerni, sem annaðist
tengdamóður mína á Skjóli, Laugar-
skjóli og þar áður Hlíðabæ. Perlurnar
í íslensku samfélagi er að finna á
vinnustöðum sem þessum.
Ættmóðirin Inga er horfin til þeirra
sem á undan gengu. Ég sé hana fyrir
mér alsæla við hlið Guðfinns, lítandi
stolta yfir afkomendur sína á jörðu
niðri. Tengdó má vera stolt af fram-
lagi sínu. Takk fyrir allt, þín
Björk.
Elskuleg tengdamóðir mín er látin.
Þegar okkar leiðir lágu fyrst saman,
tortryggði hún augljóslega þennan
síðhærða skeggjaða mann í Álafoss-
úlpu sem hafði brennandi áhuga á
dóttur hennar. Þetta kom fram í
dræmri upplýsingagjöf þegar ég
reyndi að ná sambandi við Siggu og
snubbóttum kveðjum þegar mig bar
að garði. Það var ekki hennar sterka
hlið að leyna tilfinningum sínum, en
um leið var hún afar hreinskiptin.
Okkur var það báðum gleðiefni þegar
fór að örla á gagnkvæmu trausti.
Vendipunktur í þeirri framvindu varð
þegar hún sá mig ganga frá tjaldi í
Hestagjá á Þingvöllum. Tjaldið höfð-
um við Sigga fengið að láni, en Inga
kom við að sækja það á leið sinni í aðra
útilegu með Guðfinni og yngri börn-
unum. Ég vissi að eitthvað hafði
breyst, hún horfði svo hlýlega á mig.
Það kom í hlut okkar Siggu að eign-
ast fyrsta barnabarn Ingu og það var
henni mikið gleðiefni, þótt hún hefði
áhyggjur af því að við skyldum ekki
vera búin að festa ráð okkar. Á þess-
um árum var það eina ágreiningsefnið
sem ég minnist, en talsverðar umræð-
ur fóru fram um gildi hjónabandsins
milli okkar, án þess þó að kastaðist í
kekki. Á mannmörgu heimili þeirra
hjóna var slík elska gagnvart þessum
yngsta fjölskyldumeðlimi að ég velti
fyrir mér hvort drengurinn lærði
nokkurn tíma að ganga, þar sem hann
tyllti varla niður tá heldur flögraði úr
einu fanginu yfir í annað. Stærsta og
traustasta fangið á heimilinu var þó
Guðfinns, en þar áttu barnabörnin
gjarnan athvarf og þannig minnist ég
þess góða manns að hann er að lesa
fyrir þau með tvö til þrjú í kjöltu sinni.
Inga leit alltaf á sig fyrst og fremst
sem húsmóður og í þeim efnum hafði
hún traust tengsl við formæður sínar.
Hún minntist oft þeirra tíma sem hún
var ung í sveitinni sem hún sá í hill-
ingum og hafði áhyggjur af flutningi
fólks úr sveitum til þéttbýlisstaða. Það
var líklega þess vegna sem hún hafði
pólitískan metnað fyrir hönd hinna
dreifðu byggða landsins og studdi ein-
læglega allar hugmyndir sem lutu að
eflingu sjálfstæðis þeirra gagnvart
höfuðborginni. En Inga var ekki
„bara húsmóðir“ heldur var hún einn-
ig framkvæmdastjóri bakarísins í
Grímsbæ, þótt hún gerði aldrei mikið
með það starfsheiti. Á þessum árum
sé ég hana fyrir mér brenna um á
stórri Chevrolet drossíu, vippa sér svo
fimlega út úr bifreiðinni með poka
fulla af brauði sem hún dreifði á unga
fólkið, stundum ásamt ýmsu öðru góð-
gæti eða jafnvel fæðubótarefnum og
vítamínum. Hún lifði fyrir fólkið sitt
og velferð þess var henni allt.
Nokkru eftir að Guðfinnur lést fór
að bera á gleymsku hjá Ingu sem voru
fyrstu einkenni Alzheimer. Um tíma
hrakaði henni hratt sem markaði leið
hennar úr sjálfstæðri búsetu yfir á
hjúkrunarheimili. Nú er hún látin og
ef hennar draumar ganga eftir er hún
búin að hitta bæði Guðmund föður
sinn og Guðfinn. Innilegar samúðar-
kveðjur til allra sem sakna Ingu.
Evald Sæmundsen.
Elsku amma, þær eru svo ótal
margar góðu minningarnar sem
skjóta upp kollinum þegar við hugsum
til þín, amma, eða eins og við kölluðum
þig alltaf, amma í Ánalandi. Það var
alltaf jafnyndislegt að koma til ykkar
afa í Ánalandið og þar var nóg að gera.
Það voru ófáar stundirnar sem við átt-
um niðri í stofu að syngja hástöfum
með Kardimommubænum eða öðrum
skemmtilegum plötum. Þetta voru
hálfgerðir tónleikar hjá okkur, staðið
uppi á borðum og stólum og öllu velt
um koll í æsingnum. En þú leyfðir
okkur að gera þetta allt saman, hafðir
bara gaman af þessu. Og ósjaldan réð-
umst við á fataskápinn þinn, tókum
allt út úr honum og mátuðum. Tókum
meira að segja skartgripina þína líka
og síðan var haldin tískusýning fyrir
þig. Þú hlóst að okkur og tókst mynd-
ir, því við vorum svo fínar. Síðan spil-
uðum við oft manna á kvöldin, alltaf
jafnnotalegt að spila manna við ömmu
áður en við fórum að sofa.
Gönguferðirnar upp í bakarí voru
vinsælar og komum við alltaf til baka
með kókoskúlurnar hans afa, þær
voru bestar. Sundferðirnar í Laugar-
dalslaugina voru einnig alveg ómiss-
andi, þú fórst að synda á meðan við
lékum okkur. Svo ef þú fannst okkur
ekki þegar þú varst búin, fórstu bara
upp úr og við heyrðum síðan í kall-
kerfinu að við ættum að koma upp úr,
það var alveg ekta þú, amma. Svo er
ekki hægt að gleyma bústaðarferðun-
um. Þær voru alveg frábærar og æð-
islegt ævintýri að komast út í náttúr-
una með ykkur afa. Svo fóruð þið
alltaf með Akraborginni og það var
svakalega mikið sport.
Þú tókst alltaf svo vel á móti okkur,
enginn gat farið svangur heim frá þér.
Þú þurftir helst að fara að versla áður
en við komum til að eiga nóg af öllu
handa okkur. Svo gerðirðu bestu sam-
lokur í heimi, það jafnast ekkert á við
ömmu samlokurnar og pönnsurnar.
Einu sinni þegar við vorum í Ánaland-
inu og fengum okkur klaka og okkur
fannst svona svakalega mikið tusku-
bragð af klökunum hafðir þú, amma,
undið úr gólftuskunni í klakaboxið og
af einhverri ástæðu sett það aftur í
frystinn, en við hlógum mikið af því
eftir á.
Eftir að þú fórst að veikjast varstu
alltaf jafn yndisleg. Ég tala nú ekki
um þegar við komum með hann Anton
Breka með okkur. Þið náðuð svo vel
saman og þú hafðir alveg rosalega
gaman af honum. Hann á eftir að
heyra margar góðar og skemmtilegar
sögur um langömmu sína þegar hann
verður eldri.
Við gerðum svo margt skemmtilegt
saman, þessar minningar eiga eftir að
lifa að eilífu. Takk fyrir allt, elsku
amma.
Þínar ömmustelpur,
Ingibjörg, Helga María og
Bryndís.
Nú er elsku Ingibjörg amma dáin
og hugurinn fyllist af minningum frá
liðnum tímum. Frábærum minning-
um um þessa ótrúlega hressu, kraft-
miklu og drífandi manneskju sem
amma var, alltaf syngjandi og hafði
skoðanir og áhuga á öllu. Frábærar
ferðir upp í bústað með ömmu og afa,
spjall í eldhúsinu í Ánalandinu, heilu
staflarnir af pönnukökum á sunnu-
dögum, risaveislur um jól, páska og
áramót innan um alla afkomendurna
sem ömmu fannst svo gaman að hafa í
kringum sig, leikir, málshættir og
fleira í þeim dúr er aðeins lítið brot af
því sem kemur upp í hugann þegar ég
hugsa um ömmu. En hvað sem það
var, þá var alltaf gaman í kringum
ömmu, og eitt er víst að hún vildi alltaf
öllum vel. Síðustu árin hefur amma
fjarlægst okkur smám saman vegna
veikinda sinna, en alltaf varð hún jafn
glöð að sjá okkur og hlýjan og vænt-
umþykjan streymdi frá henni og hún
hafði jafnan húmor fyrir sjálfri sér, og
fyrir það bar ég mikla virðingu fyrir
henni. Þó svo að það hafi verið ljóst
hvar lífshlaup ömmu myndi enda að
lokum, er aldrei hægt að undirbúa sig
almennilega þegar stundin sjálf kem-
ur. Það er því með sárum söknuði sem
ég kveð ömmu í Ánalandi í síðasta
skipti og ég vona innilega að hennar
heitasta ósk hin síðari ár rætist, að
hún hitti loksins afa Guðfinn sem hún
saknaði svo mikið.
Haukur Harðarson.
Öll óskum við börnum okkar góðr-
ar og heilbrigðrar tengdafjölskyldu
þegar þau yfirgefa hreiðrið og hefja
eigið fjölskyldulíf, og barnabörnum
okkar ekki lakari ömmu og afa en við
teljum okkur vera sjálf. Á tímum vax-
andi óróa í lífi barna í yfirkeyrðu sam-
félagi okkar er mikilvægi styrkrar
fjölskyldu í víðasta skilningi enn
meira en nokkru sinni. Hinir ungu
þarfnast vakandi augna í umhleyp-
ingum nýrra tíma. Það er þess vegna
gott að vita af þeim í góðum og hlýjum
höndum fleiri en foreldranna einna.
Ingibjörg Guðmundsdóttir hefur
skilað samfélaginu sex góðum og
þróttmiklum einstaklingum, sem allir
bera ástríku æskuheimili sínu og
ljúfri sambúð Ingibjargar og manns
hennar Guðfinns heitins Sigfússonar
fagurt vitni. Þar var háttvísi og hóf-
semi í heiðri höfð og elskusemi í ann-
arra garð ræktuð með augljósum ár-
angri.
Eitt þessara elskulegu barna
þeirra hjóna hefur nú verið tengda-
dóttir mín í á þriðja áratug og móðir
þriggja sonarsona minna. Óhætt er að
segja að vináttu okkar hefur aldrei
borið skuggann á, og stóra fjölskyldu
hennar tel ég meðal minna bestu vina.
Minningar um óteljandi ánægjulegar
samverustundir hrannast upp nú á
kveðjustund, þar sem söngur og lífs-
gleði réðu ríkjum, en einnig minning-
ar um góða nærveru þegar ástvinir
voru kvaddir. Stóri hópurinn hennar
Ingibjargar kveður nú móður og
ömmu sem aldrei brást, heldur veitti
og gaf af heitu hjarta allt sem hún átti
í sorg jafnt sem gleði.
Ingibjörg var um margt óvenjuleg
kona, skarpgreind og fróð, ör í lund
og ástríðufull hugsjónakona, sem
stundum átti til að fara offari, en hún
villtist aldrei af leið. Ef til vill var Guð-
finnur áttavitinn hennar og sá vegvís-
ir brást heldur aldrei. Þau bættu
hvort annað upp á einstaklega falleg-
an máta. Þegar börnin okkar voru í
námi erlendis héldum við ömmurnar
gjarnan upp á afmælisdaga barnanna
með súkkulaði og tertu á Hótel Borg.
Ég minnist þess að eitt sinn ræddum
við hverjum litlu barnabörnin okkar
líktust mest og komumst að þeirri
niðurstöðu að þau hefðu fengið kraft
og fjör okkar tveggja í vöggugjöf, en
til allrar hamingju einnig rólyndi og
jafnaðargeð afa sinna. Töldum við að
ástæða væri til að þakka himnaföð-
urnum fyrir það. Hlógum við svo hátt
að þessu, að pólitíska setuliðið við
næsta borð hafði orð á því þegar út í
þinghús var komið að sumum þætti
ég skemmtilegri en öðrum.
Það er með sorg í hjarta sem ég
kveð vinkonu mína. Enn einum kafla í
lífsbók okkar sem þekktum Ingi-
björgu Guðmundsdóttur er lokið, en
það er mælikvarði á góða bók að sá
kafli sé vel skrifaður, engir lausir end-
ar, ekkert ósagt. Þannig er lífsbók
Ingibjargar og börn hennar og barna-
börn munu flytja inntak hennar
áfram til komandi kynslóða, hjartahlý
og ljúf eins og Ingibjörg var þeim.
Slíkur hópur er mikil gjöf til sam-
félagsins sem hún unni af heitu
hjarta, og þannig verður dauðinn
henni góður. Við sem eftir lifum
minnumst hennar með dýpstu þökk
og virðingu.
Guðrún Helgadóttir.
Elsku systir, nú er kallið komið og
vona ég að þú sért komin til Guðfinns
núna og veit ég að þér líður þá vel.
Inga mín, við áttum nú ekki mikla
samleið í lífinu en fylgdumst vel hvor
með annarri, þú varst nú níu árum
eldri en ég og fórst snemma að heim-
an til að búa þér heimili. Þú eignaðist
svo falleg og yndisleg börn og þér leið
alltaf best að geta verið heima og
hugsað um þau og það gerðir þú með
mikilli prýði.
Ég man hvað þér þótti gaman þeg-
ar ég fór með þig í bíltúra og þá gátum
við sungið öll gömlu lögin, því þótt
minnið hefði verið farið að minnka,
kunnir þú alla textana, það var alveg
yndislegt. Svo tókum við smápásu í
söngnum og fórum að heimsækja
Huldu í Hafnarfirði, þér þótti alltaf
svo vænt um hana og henni um þig.
Ég kveð þig, elsku systir, og geymi
góðar minningar um þig.
Guð blessi börnin þín. Þín systir
Soffía.
Mig langar að minnast kærrar vin-
konu minnar Ingu. Vinátta okkar
hófst strax í barnaskóla þar sem við
lærðum svo margt gott bæði til munns
og handa hjá honum Jónasi B og fleir-
um. Þú varst svo stór partur af mínu
lífi.
Við trúðum hvor annarri fyrir okk-
ar innstu tilfinningum og öllu sem
okkur fannst spennandi á þeim tíma.
Við fórum alltaf í sveit á sumrin í æsku
og mikið þurftum við að segja hvor
annarri þegar við hittumst aftur að
hausti. Þar var gjarnan margt róm-
antískt á ferð. Einhver sem sá okkur
saman sagði að við værum eins og Sí-
amstvíburar þar sem við gengum um
götur.
Við höfðum báðar misst feður okk-
ar í æsku og þegar unglingsárin
runnu upp var ekki hugsað um lang-
skólanám. Þú fórst í húsmæðraskól-
ann. Og oft dáðist ég að hvað þér lét
vel að matbúa og eins að prýða ykkar
heimili. – Ég hugsa oft um það hvað
heppnar við vorum að ganga í stúkuna
hjá henni mömmu þinni sem ungling-
ar. Þar lærðum við að dansa gömlu
dansana og þar fengum við að leika í
leikritum og vöndumst félagslífi.
Þarna voru líka fleiri ungmenni sem
hægt var að líta rómantískum augum.
Allt var svo saklaust og líka spennandi
og margt var rætt löngum stundum.
Við vorum alltaf duglegar að heim-
sækja hvor aðra og mættum mikilli
velvild á báðum heimilum.
Að því kom að við fundum okkar
draumaprinsa. Þú giftist fyrst en ég
fann minn mann úti á landi og settist
þar að. En þótt ég færi úr bænum um
tíma slitnaði aldrei þráðurinn. Við
heimsóttum hvor aðra af og til. Við
urðum svo báðar heimakonur og
hugsuðum um okkar „hreiður og strá“
eins og flestar konur gerðu á þeim
tíma. Við eignuðumst okkar börn og
hlúðum að þeim af bestu getu. Við
fylgdumst með því sem var efst á
baugi á hverjum tíma og rökræddum
menn og málefni. Ekki vorum við allt-
af sammála í öllum greinum en allt
gerði þetta okkur bara opnar fyrir
hinum ýmsu hliðum mála. Eftir að ég
flutti aftur í bæinn varð stutt milli
vina. Alltaf varst þú tilbúin að koma
með mér á hin ýmsu námskeið og
fræðslu, sem mér datt í hug að sækja
og oft slóst þú mér við með þinni
skörpu greind í þeim efnum. Þú hafðir
löngum yndi af söng og tókst stundum
þátt í kórastarfi.
Börnin okkar komu í heiminn og
aðrir afkomendur sem nú eru að birt-
ast í fjórða ættlið hver eftir annan.
Þau færðu okkur ómælda hamingju
sem við deildum hvor með annarri.
Ljósmyndir voru endalaust dáðar og
spáð í svipmót. Fagnað hverri tönn
sem birtist og glaðst yfir hverju nýju
fótspori sem stigið var af þessum ein-
stöku fyrirbærum. Að fylgjast með
öllu þessu fólki gegnum nám og allan
þroska hefir verið okkur ómæld ham-
ingja.
Allt hefir sinn tíma. Þig vil ég muna
eins og ég sá þig þegar ég kom síðast í
heimsókn til þín á fögrum sólardegi og
dvaldi hjá þér góða stund. Í stofunni
hjá ykkur var þá mynd á skjánum sem
sýndi eldra fólk sem dansaði og söng
öll gömlu lögin frá okkar unglingsár-
um og við sungum með og fleira fólk
sem var í stofunni söng með hver með
„sínu nefi“ og allir voru svo hamingju-
Ingibjörg Guðmundsdóttir