Morgunblaðið - 04.12.2006, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. DESEMBER 2006 27
MINNINGAR
✝ Michal Drzym-kowski fæddist
í Póllandi 7. mars
1950. Hann and-
aðist á Landspít-
alanum í Fossvogi
27. nóvember síð-
astliðinn.
Hinn 19. mars
1973 kvæntist Mic-
hal Jadwiku Las-
kowsku, f. 15. jan-
úar 1952. Börn
Michal og Jadwiku
eru : 1) Mariusz, f.
1. október 1973,
kvæntur Hörpu Rós, f. 16. júlí
1976. Börn þeirra eru: A) Sædís
María, f. 10. september 1996. B)
Aníta Ósk, f. 10. september
1996. C) Róbert Andri, f. 27.
febrúar 2002. 2) Monika, f. 22.
janúar 1976, giftist Arkadiusz
Olender. Þau
skildu. Börn þeirra
eru: A) Cezary, f.
5. desember 1993.
B) Natalia, f. 20.
nóvember 1997.
Monika er í sam-
búð með Róbert
Kulis, f. 30. janúar
1974. 3) Marcin, f.
2. janúar 1984, í
sambúð með Emilia
Mieczkowska.
Michal kom til
Íslands árið 1985
og hóf störf hjá
fyrirtækinu Nesbúi á Vatns-
leysuströnd og starfaði þar nán-
ast allt til dánardags.
Minningarathöfn verður hald-
in í Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15. Útför
Michal fer fram í Póllandi.
Í dag kveðjum við Michal Drzym-
kowski eða Mikka eins og við köll-
uðum hann. Hann hóf störf hjá
Nesbúeggjum fyrir réttum sautján
árum síðan og starfaði óslitið hjá fyr-
irtækinu til síðasta dags. Mikki var
með í miklum breytingum í fyrirtæk-
inu, stækkunum og tæknivæðingu.
Mikki var hægri hönd bústjóra og
sinnti starfi sínu af einstakri trú-
mennsku, hann þekkti búið manna
best og vissi hvar allt var. Alltaf var
hægt að treysta á hann varðandi
stundvísi og þeir dagar sem hann var
frá vinnu vegna veikinda eru líklega
teljandi á fingrum annarrar handar.
Ómetanlegt er að hafa slíkan starfs-
mann sem alltaf er hægt að treysta á
bæði fyrir fyrirtækið og okkur sem
unnum með honum.
Mikki var frá Póllandi og var inni-
lega stoltur af sínu heimalandi og
sögu þjóðarinnar sem hann þekkti
vel. Hann ætlaði að eyða síðustu ár-
um sínum í Póllandi og hafði unnið
öll þessi ár hér til að þau ár gætu
orðið honum og eiginkonu hans
ánægjuleg. Við sem unnum með hon-
um hjá Nesbúeggjum geymum
minningu um góðan starfsfélaga og
vin, sem gaf okkur góða mynd af
heimalandi sínu og þjóð.
Við biðjum Guð að styrkja eigin-
konu hans sem er búsett í Póllandi
og börnin hans, tengdabörn og
barnabörn sem búsett eru hér á
landi.
F.h. eigenda og starfsmanna
Nesbúeggja ehf,
Guðrún og Stefán.
Michal Drzymkowski
✝ Emilía Bieringfæddist í
Reykjavík 3. októ-
ber 1908. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Seljahlíð 25. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldar hennar
voru Þorbjörg Bi-
ering, f. 17. júní
1886, d. 29. desem-
ber 1973, og Moritz
W. Biering, f. 10.
júní 1877, d. 26.
október 1945.
Systkini Emilíu eru
Pétur Wilhelm, f. 28 desember
1905, Magnús Þorbjörn, f. 1907,
Anna Kristín, f. 30. nóv. 1912, Lo-
uise, f. 3. maí 1914, Vilhelmína
Ch., f. 13. júní 1918, Hulda Ingi-
björg, f. 22. júlí 1922, og Hilmar,
f. 23. desember 1927.
Á fyrsta ári var Emilía send að
Krossi til ömmu sinnar, Emilíu
Andrésdóttur, og dvaldist þar. Á
Krossi var hún alin upp af ömmu
sinni með stórum frændsystk-
inahópi, börnum Guðrúnar Krist-
ófersdóttur og Valdimars Sæ-
mundssonar allt til þess dags er
hún giftist 1928 Helga Hálfdán-
arsyni, sjómanni og síðar neta-
gerðarmeistara, f. 29.12. 1901, d.
14.7. 1986, ættuðum frá Hval-
látrum í Rauðasandshreppi. Þau
skildu síðar. Búskap sinn byrjuðu
þau á Patreksfirði þar sem þau
keyptu sér hús. Þar fæddust tvö
börn þeirra hjóna: 1) Esther Bier-
ing, f. 4.júlí 1931, d. 1976, maki
Ágúst Valur Einarsson, f. 25.sept.
endum. Á Patreksfirði rak Emilía
um skeið kaffisölu uns hún tók
sig upp frá börnum og búi, réði
ráðskonu á heimilið og lauk ljós-
móðurnámi í Reykjavík. Til 1945
stundaði hún ljósmóðurstörf
heima á Patreksfirði og í ná-
grannabyggðum. Þar var oft um
torsóttar leiðir að fara og gjarn-
an farið annaðhvort á hestum eða
bátum hvernig sem viðraði. Þá,
1945, flyst fjölskyldan til Reykja-
víkur. Emílía og Helgi slitu sam-
vistir allnokkru síðar. Um þetta
leyti var svo komið að heyrn-
arskerðing hennar olli því að erf-
itt reyndist að sinna ljósmóð-
urstörfunum. Hafði hún alllengi
síðan kostgangara á heimili sínu
eins og þá tíðkaðist auk þess sem
hún sinnti ýmsum öðrum störfum
sér til framfæris. Hún skrifaði
m.a blaðagreinar fyrir blöð og
má finna margar frásagnir henn-
ar t.d. í Lesbók Tímans og í Dýra-
verndaranum. Hún fékk m.a. við-
urkenningu fyrir skrif sín. Hún
hafði á heimili sínu foreldra
seinni manns síns, Sigurjóns, og
mann móðursystur, Arinbjörn,
Guðbjartsson, blindan, allt til
dauðadags, og síðar einnig móð-
ur sína uns hún lagðist á sjúkra-
hús, þar sem hún lést. Á sjöunda
áratugnum hóf hún svo störf á
heimili sínu við að strekkja dúka
og gardínur fyrir fólk. Því sinnti
hún allt fram undir áttræð-
isaldur.
Emilía verður jarðsungin frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
1927, d. 25.8. 1989.
Börn Estherar eru:
a) Emil, maki, Soffía
Rut Hallgrímsdóttir,
synir þeirra eru
Arnar Þór og Rafn.
Áður átti Emil son-
inn Ólaf Hrafn. Emil
á einn sonarson. b)
Erla Ragna. c) Helga
Ingunn, maki Sævar
Tjörvason, synir
þeirra eru Stefán
Karl og Jóhann Val-
ur. d) Einar, maki
Jóna Oddný Njáls-
dóttir, börn þeirra eru Ágúst Val-
ur, Dóra Ester, Erla Björk og
Njáll Örvar. e) Anna María, maki
Magnús Hrafn Jóhannsson, börn
þeirra eru Sara Mjöll og Snorri
Björn. 2) Rafn Biering, f. 8. júní
1933, maki Ásthildur Sigurð-
ardóttir. Börn Rafns eru, frá
fyrra hjónabandi með Eddu Ei-
ríksdóttur: a) Eiríkur, sambýlis-
kona Bryndís Snorradóttir, b)
Helgi, maki Hjördís Magn-
úsdóttir, sonur þeirra er Rafn og
c) Emilía, sambýliskona Gauja
Rúnarsdóttir. Emilía á soninn
Hermann. Rafn er kvæntur Ást-
hildi Sigurðardóttur, sonur
þeirra er d) Sigurjón Karel, maki
Ingibjörg Ösp Stefánsdóttir.
Börn þeirra eru Arna Ýr, Andrea
Björk og Stefán Daði. Rafn á tvö
stjúpbörn, Valgerði og Stefán
Þorra.
Emilía giftist 1952 Sigurjóni
Sigmundssyni, f. 4. júní 1911, d.
24.8. 1991, ættuðum frá Hamra-
Það er ekki sorg en söknuður
þegar ég minnist elstu systur
minnar, Emilíu, sem nú er látin 98
ára að aldri. Eins og allir vita eru
fæðing og dauði tímamót en mis-
langur er sá tími sem hverjum er
ætlað. Líf Emilíu varð langur tími
en hófst við erfiðar aðstæður for-
eldra okkar, veikindi og fátækt
knúðu þau til að senda frá sér ný-
fætt stúlkubarnið en þau vissu að í
faðmi afa hennar og ömmu, Emilíu
Andrésdóttur og Sæmundar Jó-
hannessonar, sem bjuggu að
Krossi á Barðaströnd, væri henni
betur borgið. Emilía naut ástar og
umhyggju þeirra á uppvaxtarár-
unum og Emilíu fannst hún aldrei
fá þeim fullþakkað.
Ung að árum giftist Emilía
Helga Hálfdánarsyni, togarasjóm-
anni og síðar netagerðarmanni, og
varð þeim tveggja barna auðið,
Esther fædd 1931, dáin 1976, og
Rafn fæddur 1933. Þau bjuggu á
Patreksfirði til ársins 1945 en þá
fluttu þau til Reykjavíkur.
Emilía lauk námi í ljósmóður-
fræðum við Ljósmæðraskóla Ís-
lands árið 1935 og var sama ár
skipuð ljósmóðir í umdæmi Pat-
reksfjarðar. Starf ljósmóður á
þessum árum var oft erfitt enda
þurfti hún að vera tilbúin til starfa
á öllum tímum sólarhringsins allt
árið og oft þurfti hún um langan
veg að fara á hestum þótt stundum
væri leiðin stytt með fari í opnum
og litlum bátum og síðan á hestum
til þeirrar konu sem var í barns-
nauð. Ekki var aðstaða til afnota
af sjúkrahúsi og sjaldnast varð því
við komið að fá læknishjálp þótt
aðstæður væru oft þannig að lækn-
is var þörf. Þetta starf stundaði
hún í tíu ár og tók á móti meira en
tvö hundruð börnum. Í bókinni Ís-
lenskar ljósmæður óskar hún þess-
um börnum og mæðrum þeirra
blessunar en þeir sem til þekkja
vita að þess sama óskaði hún öllu
sínu samferðafólki á langri ævi.
Emilía og Helgi slitu samvistum
og síðar á ævinni giftist Emilía
Sigurjóni Sigmundssyni, múrara,
ættuðum frá Hamraendum á Snæ-
fellsnesi. Emilía og Sigurjón
bjuggu lengst við Langholtsveg en
síðar á Skúlagötu 40. Eftir lát Sig-
urjóns bjó hún þar ein en síðustu
árin í Dvalarheimili aldraðra Selja-
hlíð þar sem hún naut umönnunar
hins ágæta fólks sem þar starfar.
Í upphafi minntist ég á sökn-
uðinn við fráfall Emilíu. Sem góðir
vinir stríddi ég henni stundum
með því að kalla hana yfirsetukonu
en hún sagði að orðið ljósmóðir
væri bæði fallegra og sannara.
Þótt við hefðum gaman af svona
smástríðni var alla tíð ljóst að það
var hún sem bjó yfir góðum hæfi-
leikum til að tjá sig í rituðu jafnt
sem töluðu máli og mikið liggur
eftir af skrifum hennar.
Nú kveð ég þessa góðu systur
og við Helga, konan mín, þökkum
samverustundirnar með henni.
Hún bað öðrum blessunar og við
sem eftir lifum biðjum henni sjálfri
þess hins sama.
Hilmar Biering.
Emilía, ljósmóðirin, tók sjálf á
móti fyrsta barni dóttur sinnar.
Dóttirin var barnung. Tekið var
það ráð að senda hana til náms á
heimavistarskóla eftir barnsburð-
inn en Emilía tók að sér barnið á
„meðan“. Dóttirin, hún móðir mín,
sneri til baka frá náminu og vildi
endurheimta barnið sitt aftur frá
Emilíu ömmu sem búin var að
bindast tilfinningaböndum við það.
Óvitinn ég man ekkert eftir þessu
fyrsta lífsskeiði mínu. Það fór svo,
að mamma tók til sín barnið sitt og
tók saman við strákinn hann
pabba. Þau áttu síðar eftir að gift-
ast og eignast saman fjögur börn
til viðbótar við það bráðkomna.
Á uppvaxtarárum mínum var
Millý amma í einhverri fjarlægð,
þó að hún væri þarna einhvers
staðar. Ég velti þessu ekki fyrir
mér sem barn eða unglingur.
Það var fyrst þegar ég flutti
ungur að heiman og var að hefja
langskólanám að amma birtist mér
aftur að fullu. Hún bauð mér að
búa hjá sér og Sigurjóni að Lang-
holtsvegi 53.
Faðmur hennar var útbreiddur
þegar ég kom inn á heimili þeirra
og hefur verið það alla tíð eftir
þetta. Og hvílíkur fengur fyrir
mig.
Amma var skarpgreind kona og
skildi allt litróf lífsins þegar hér
var komið. Hún var afskaplega víð-
sýn og hafði pilturinn ég um tví-
tugt ekki kynnst öðru eins. Það
var aldrei komið að tómum kof-
anum hjá ömmu. Vegna heyrnar-
skerðingar sem fór að hrjá hana
þegar um þrítugt, vildi hún helst
forðaðast fjölmenni. Hún var hins-
vegar alltaf höfðinginn í fámenni
og virðing fyrir henni borin. Ég
fór alla tíð betri maður frá ömmu
eftir að við höfðum spjallað saman.
Svartsýni eða þunglyndi var ekki
til í hennar huga.
Ég var ekki sá eini sem amma
tók upp á arma sína. Sjálf var hún
alin upp á ástríku menningarheim-
ili hjá ömmu sinni og afa að Krossi
á Barðaströnd. Hún bauð mörgu
öldruðu skyldfólki að vera inni á
heimili sínu síðustu æviár þess.
Án bóka gat amma ekki verið og
hún las mikið. Stundum bók á dag.
Hún var góður penni, skrifaði um
tíma smágreinar í blöð bæði hér-
lendis og erlendis og átti marga
pennavini. Mér fundust bréfin sem
ég fékk frá henni meistaraverk.
Það var ríkt í Emilíu að hún
vildi ógjarnan vera öðrum til
byrði. Um hver jól hin seinni árin
þurfti mikla lagni og oft margra
daga samningaviðræður og fortöl-
ur til að fá hana til að koma í
stutta heimsókn til okkar Rutar á
aðfangadagskvöld. Sonum okkar
Rutar fannst alltaf spennandi að fá
að vita hvort amma hefði sam-
þykkt að koma.
Millý amma var ákveðin að eðl-
isfari. Breyttist það ekkert með
árunum. Það vakti kátínu hjá okk-
ur þegar hún fyrir misskilning hélt
að ég vildi ekki lengur sjá um
gluggapóstinn sem barst henni.
Næst þegar sonur hennar Rafn
heimsótti hana, fór hún fram á að
hann tæki að sér hlutverkið og
rétti að honum póstinn. Rafn féllst
ekki á þetta enda væri málið í
ágætum farvegi. Þegar heimsókn-
inni lauk og Rafn var að ganga frá
húsinu sér hann hvar móðir hans
tæplega tíræð opnar gluggann á 3.
hæð og hendir gluggapóstinum á
eftir honum.
Amma fylgdi eigin reglum um
hollt mataræði og var mörgum
áratugum á undan sínu samtíðar-
fólki þegar hollusta í mat og lífs-
venjum voru annarsvegar. Hún
vildi ekki lyf og var komin yfir ní-
rætt þegar hún féllst loks á að
taka eitthvað inn til að bæta svefn-
inn.
Elli kerling náði fyrst að gera
ömmu skráveifu þegar hryggjarlið-
ir féllu saman. Fram að því hafði
hún verið teinrétt, hávaxin, kvik í
hreyfingum og létt á sér. Skömmu
síðar flutti hún inn á Seljahlíð, þá
um nírætt. Lengi vel hélt hún sínu
striki og sá um að viða að sér sínu
heilsufæði þó ítrekað væri reynt að
fá hana til að þiggja það sem í boði
var á staðnum. Að lokum féll samt
það vígið þegar krafta fór að
þverra.
Ég vil þakka starfsfólki Selja-
hlíðar fyrir skilning og umhyggju
allt þar til yfir lauk.
Ég vil þakka fyrir að hafa fengið
að vera samferða Emilíu ömmu
minni svona lengi.
Emil Ágústsson.
Þegar ég heyrði lát frænku
minnar Emilíu Biering minntist ég
þeirrar stundar þegar ég sá hana
fyrst. Ég var þá barn að aldri og
bjó í foreldrahúsum á Dröngum á
Skógarströnd.
Foreldrar mínir voru ekki heima
þegar þennan góð gest bar að
garði og kvaddi dyra. Ég fór til
dyra og sá þar standa háa og
glæsilega konu sem ég þekkti ekki
en sá á svipstundu að hún hlyti að
vera frænka mín því hún hafði svo
sterkan svip af móður minni. Ég
bauð því gestunum strax að ganga
í bæinn og bíða foreldra minna
sem voru væntanlegir. Það má
segja að frá þessari stundu værum
við nafna mín tengdar sterkum
böndum þótt við hittumst alltof
sjaldan. Grunur minn var á rökum
reistur, að við værum skyldar, því
móðir mín og Emilía Biering voru
systkinadætur. Þær voru alla tíð
miklar vinkonur og héldu nánu
sambandi meðan heilsa þeirra
leyfði. Þær skrifuðust á meðan
móðir mín bjó á Dröngum og þær
hringdu hver í aðra með reglulegu
millibili. Þær héldu líka góðu sam-
bandi við frændfólk sitt í Kanada
og voru ómetanlegir tengiliðir við
það fólk. Það verður mér alltaf
minnisstætt þegar Emilía kom að
Dröngum með Þorbjörgu móður
sína og Guðríði tvíburasystur
hennar. Guðríður bjó í Kanada en
kom til Íslands til þess að halda
upp á 85 ára afmælið sitt með Þor-
björgu systur sinni. Þessar 85 ára
gömlu systur leiddust upp brekk-
urnar upp á Drangana til þess að
líta saman yfir Breiðafjörðinn og á
Barðastrandarfjöllin þar sem þær
voru bornar og slitu sínum fyrstu
bernskuskóm á Krossi á Barða-
strönd.
Emilía var að mestu uppalin á
Krossi hjá ömmu sinni Emilíu O.
Andrésdóttur og afa sínum Sæ-
mundi Jóhannessyni og hún hafði
alla tíð afar sterkar rætur til
þeirra og sinna bernskuslóða. Em-
ilía var mjög vel ritfær og ritaði
greinar í tímarit og blöð og fékk
meðal annars verðlaun fyrir grein
sem hún skrifaði um Emilíu ömmu
sína og hennar bernsku og upp-
vöxt, en hún bjó við afar erfið kjör.
Emilía langamma varð þrátt fyrir
það yfir hundrað ára. Ég hef alltaf
verið stolt af því að bera nafn
þessara heiðurskvenna.
Síðast þegar ég fór með móður
mína í heimsókn til Emilíu voru
þær báðar mjög farnar að kröftum
og móðir mín gat nánast ekkert
tjáð sig vegna heilaskaða af blóð-
tappa og Emilía búin að tapa mikið
heyrn.
En það verður mér ógleyman-
legt að sjá þær sitja saman og
halda hver um aðra og njóta þess
að snertast. Vinátta þeirra var svo
sterk að hún þurfti engin orð.
Emilía frænka mín var ljósmóðir
og átti hún það sameiginlegt með
móður minni sem einnig var ljós-
móðir. Þær útskrifuðust saman úr
Ljósmæðraskólanum. Ljósmóður-
störf á þeim tíma voru talsvert erf-
iðari en nú eru og kröfðust margs-
konar úrræða og starfa af
ljósmæðrum sem eru ekki lengur í
þeirra verkahring. Það má segja
að auk ljósmóðurstarfa ynnu þær
bæði störf hjúkrunarfræðinga og
félagsfræðinga. Því vil ég kveðja
frænku mína með þessum línum
um ljósmóðurina:
Ljóssins móðir ljósið gefur
lífið nýtt í örmum hefur
litla barnið móðurfaðmur vefur
örugg kennir ungri móður
aðstoðar föður og litlabróður
nýfætt barn við móðurbrjóstið sefur
veitir ljós og lífsins hlýju
ljúfast brosið barni nýju
ljóssins móðir lífið örmum vefur.
Það er ekki ætlun mín að rekja
æviferil Emilíu frænku minnar hér
en þakka fyrir þær alltof fáu
stundir sem ég átti með henni.
Með þessum orðum sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu hennar frá Valborgu Emils-
dóttur móður minni og hennar
fjölskyldu.
Emilía Guðmundsdóttir.
Emilía Biering