Morgunblaðið - 04.12.2006, Blaðsíða 30

30 MÁNUDAGUR 4. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Raðauglýsingar 569 1100
Fundir/Mannfagnaðir
Starfsmannafélag
Reykjavíkurborgar
boðar til
auka-aðalfundar
þriðjudaginn 5. desember 2006 kl. 20.30 á
Grettisgötu 89, 1. hæð.
Fundurinn er haldinn vegna væntanlegrar sam-
einingar Starfsmannafélags Akraness við
Starfsmannafélag Reykjavíkurborgar um næstu
áramót.
Fundarefni:
1. Tillaga til lagabreytingar.
2. Önnur mál.
Stjórnin.
Félagslíf
IOOF 10
1871248
O*
I.O.O.F. 19
18712047
J.v.

HEKLA 6006120419 VI

MÍMIR 6006120419 I
Elsku Nýja okkar,
við gætum skrifað
endalaust um það
hversu góð þú hefur
alltaf verið okkur systkinunum.
Við munum alltaf minnast þín
þegar jólin nálgast af því að þú
varst svo mikið jólabarn.
Það var alltaf mikill spenningur í
okkur krökkunum eftir því að kjall-
arinn á Birkihlíðinni væri skreyttur
því að þar var sko jólasveinalager-
inn.
Þú varst ekki bara frænka okkar,
þú varst meira eins og önnur amma
okkar allra. En í ár verða jólin tóm-
leg hjá fjölskyldunni án þín og mun-
um við sakna þín mikið. En við vit-
um að þú verður með fjölskyldu
þinni.
Nýja okkar, takk innilega fyrir
allar góðu stundirnar, við erum
þakklát fyrir þær. Við kveðjum þig
nú með miklum söknuði.
Þínir englar
Sigríður Árdís, Jón Kristinn
og Tryggvi Stein (Klöru
börn).
Elsku Nýja. Nú er bara komið að
því, þú ert farin frá okkur. Þú sem
sagðir alltaf: „Ég er nú dauð hvort
sem er.“ Þessi orð voru svo fjarlæg
okkur.
Við höfum þekkt þig alla tíð þar
sem þú bjóst í kjallaranum hjá
ömmu og afa á Birkihlíðinni. Þú hef-
ur alltaf verið okkur sem amma,
alltaf stolt af okkur barnabörnunum
og má ég til með að nefna Lauger-
inn (lögfræðinginn) eins og þú vildir
alltaf kalla hann Ágúst Emil, sem
þakkar sérstaklega fyrir alla spila-
mennskuna.
Kristný
Ólafsdóttir
✝ Kristný Ólafs-dóttir fæddist á
Raufarfelli í A-
Eyjafjöllum 8. júlí
1921. Hún lést á
Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja 24. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Landa-
kirkju 2. desember.
Nýja mín, þú hefur
alltaf verið skemmti-
legur karakter og höf-
um við heyrt margar
sögur af þér og er
okkur minnisstæðust
sú, þegar þú varst á
röltinu niður í Fisk-
iðju og bíll stoppaði
og bauð þér far. Þá
varstu fljót að svara:
„Nei, takk, ég er að
flýta mér.“
Okkur þótti öllum
rosalega vænt um þig,
Nýja mín, þú hefur
sýnt okkur þá væntumþykju líkt og
við þér.
Þín verður sárt saknað úr kjall-
aranum.
Guð geymi þig.
Svava Kristín, Kristgeir
Orri og Ágúst Emil.
Nýja mín, ég var búin að lofa þér
þessu:
Frost er úti, fuglinn minn,
Ég finn hvað þér er kalt.
Nærðu engu í nefið þitt,
því nú er frosið allt?
En ef þú bíður augnablik,
ég ætla að flýta mér,
að biðja hana mömmu mína
um mylsnu handa þér.
(Stefán Jónsson)
Ég veit þú átt eftir að skila
kveðju til ömmu Kristínar frá mér
þegar þú hittir hana.
Svava Kristín.
Elsku Nýja, okkur systkinin lang-
aði að senda okkar hinstu kveðju og
þakka fyrir öll árin með þér.
Þakka þér fyrir kexið í skúffunni,
pönnukökurnar, lagterturnar, koss-
ana, grjónagrautinn, heita kókóið,
ógleymanlega jólasveinalandið í
kjallaranum. Og síðast en ekki síst
þakka þér fyrir alla hlýjuna og
væntumþykjuna. Hvíl í friði, elsku
Nýja.
Anna Rós, Halla Björk, Sæ-
vald Páll og Einar Ottó.
Elsku amma, það
er með söknuði sem
ég skrifa þessa minningargrein.
En ég veit að þér líður vel í dag.
Ég var að tala við afa í símann í
gær og við vorum að ræða málin
og þá var ég einmitt að segja hon-
um hversu mikið þið hafið kennt
mér. Í öllu því sem ég hef tekið
mér fyrir hendur þá hef ég horft
til ykkar. Elsku amma, ég man
hversu stoltur ég var í hvert skipti
sem einhver sagði við mig hversu
fallega ömmu ég ætti. Fyrir mér
varstu allra glæsilegasta kona sem
ég hafði augum litið. Hugsaðir allt-
af svo vel um þig, varst dugleg að
hreyfa þig, rækta sálina og borð-
aðir alltaf svo hollan mat. Það var
enginn sem sauð betri ýsu og kart-
öflur en þú, svo ekki sé nú minnst
á jólamatinn. Að vera hjá þér og
afa um jólin var það allra
skemmtilegasta sem ég gerði. Ég
man að ég grét í hvert skipti sem
ég fór aftur heim. Það verður
skrítið að fara norður á Húna-
brautina og engin amma til að taka
á móti okkur. Þú munt þó alltaf
verða við hlið afa. Þið voruð alltaf
svo sæt og samrýnd og þið voruð
svo mikið skotin hvort í öðru. Það
var hreint yndislegt að sjá hversu
mikið þið nutuð samvistanna. Eins
og afi sagði við mig: Við ætluðum
að eiga svo mörg ár saman í við-
bót, ferðast og njóta okkar. En við
ráðum ekki við lífsins gang og
veikindi geta herjað á okkur öll.
Þú varst búin að berjast við
krabbameinið lengi og baráttan
var mjög svo erfið síðustu mán-
uðina en þú varst alltaf sterk og
miklu sterkari en við sem fylgd-
umst með þér.
Elsku fallega amma, sendum
þér kossa og faðmlög úr Mosó.
Elsku afi, megi Guð senda þér
styrk á þessum erfiðu tímum. Við
vitum að amma er með okkur og
það styrkir okkur í sorginni.
Arnaldur Birgir, Linda og
fjölskyldan í Mosfellsbænum.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Kæra vinkona og amma, takk
fyrir allar góðu minningarnar.
Grímur og Ronja María.
Það er komið að kveðjustund og
margs er að minnast hjá starfs-
fólki Barnabæjar sem vann með
Gurru öll þessi ár. Gurra vann í
leikskólanum Barnabæ á Blöndu-
ósi frá árinu 1992 til ársins 2004.
Til að byrja með vann hún með
börnunum, tók síðan við eldhúsinu
í nokkur ár, var frá vegna veikinda
Guðrún Elsa
Kristjánsdóttir
✝ Guðrún ElsaKristjánsdóttir
fæddist í Alviðru í
Dýrafirði hinn 8.
mars 1937. Hún
andaðist á lungna-
deild Landspítalans
í Fossvogi laug-
ardaginn 25. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Blönduós-
skirkju 2. desember.
um tíma en kom svo
aftur til vinnu með
börnunum og hætti í
mars 2004.
Hún var elst í
starfshópnum, amma
okkar allra, bæði
barna og starfsfólks.
Okkur fannst
skemmtilegt þegar
Hallbjörn kom að
sækja hana í vinnuna
og börnin kölluðu til
hennar: „Gurra,
Gurra, pabbi þinn er
kominn að sækja
þig!“ Henni fannst það heldur ekki
leiðinlegt!
Gurra var glæsileg kona og við
sem störfuðum með henni dáðumst
alltaf að því hvað hún var snyrtileg
og fín, hvort sem það var í máln-
ingarvinnu með börnunum eða í
eldhúsinu yfir pottunum. Við feng-
um stundum að heyra það í góðlát-
legu gríni að tími væri til kominn
að henda kvennahlaupsbolunum og
flíspeysunum!
Maturinn var alltaf góður og
snyrtilega fram borinn og teljum
við víst að mörg börn á Blönduósi
muni eftir Gurru og góða matnum
hennar þótt þau séu löngu hætt í
leikskólanum.
Hún hugsaði einnig vel um okk-
ur starfsfólkið. Hún var sífellt að
gefa okkur góð húsráð enda fyr-
irmyndarhúsmóðir. Gurra var
kjarnyrt kona að vestan og kom
hingað á Blönduós í Kvennaskól-
ann löngu áður en við kynntumst
henni.
Þar sem uppeldismál voru oft til
umræðu innan leikskólans var
gaman að því þegar hún tók til
máls og hafði sínar skoðanir.
Hennar skoðun var sú að þetta
væri allt í genunum og ekkert
öðruvísi, hvort sem það var ætt-
arskapið eða ættarsvipmótið.
„Hann eða hún er nú með skapið
hans afa síns,“ heyrðist stundum
sagt og nefndi hún þá einhverja
ákveðna ætt sem við þekktum
kannski ekki. Hún hafði margt til
síns máls.
Far þú í friði.
Við vottum Hallbirni, börnum og
öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Samstarfskonur á Barnabæ.
Kveðjustundir eru alltaf erfiðar,
og að kveðja hana Gurru vinkonu
okkar er afar erfitt og eitthvað svo
óraunverulegt að hún skuli farin
héðan úr þessu lífi. Ég man þegar
við hittumst fyrst, það var vorið
1962. Fróðaliðið hafði farið á
Húnavökuball saman eins og svo
oft, og Gurra og Hallbjörn buðu
okkur Ara heim á eftir í kaffisopa
og spjall. Þegar við svo komum á
Húnabrautina biðu þar þrír litlir
glaðvakandi englar, þriggja, fjög-
urra og fimm ára, eftir mömmu og
pabba svo kaffispjallið fór í að
gantast við börnin og koma þeim í
svefn. Þetta voru okkar fyrstu
kynni sem þróuðust svo í vináttu
sem staðið hefur síðan.
Fyrstu tvö árin okkar Ara sam-
an bjuggum við á heimili þeirra og
kynntumst vel þeim hjónum og
börnunum sem þá voru fædd. Oft
sátum við Gurra og spjölluðum
þegar karlarnir okkar voru að
vinna á kvöldin, hún að lagfæra
einhverjar flíkur af fjölskyldunni
og ég með handavinnu. Þá var nú
margt rætt. Þannig voru þessi
fyrstu ár okkar kynna stúss í
kringum börnin og heimilin. Alltaf
var jafn fínt hjá henni, oft var það
mikil vinna með líflega krakka og
mikinn gestagang að halda öllu
alltaf svona hreinu og fínu, en
þetta var henni algjörlega eðlis-
lægt og hefði aldrei komið til að
hún léti heimilið ekki ganga fyrir
öllu öðru. Þá var ekki hægt að fara
út í búð og kaupa alla hluti eins og
t.d. föt á börnin og sjálfa sig held-
ur var saumað heima nánast allt
sem þurfti og þar kom snilligáfa
Gurru best fram. Hún var algjör
snillingur að sauma, hvort sem
voru fínustu jólakjólar eða jakka-
föt á strákana. Allt lék þetta í
höndunum á henni. Ég naut þeirra
forréttinda að fá hjálp frá Gurru
þegar kom að mér að fara að
sauma á börnin mín, hún sagði
mér hvað ég ætti að kaupa mikið
efni og þegar það var komið hjálp-
aði hún mér að sníða og síðan ótal
ferðir á meðan á saumaskapnum
stóð til að láta hana yfirlíta. Oft sá
ég sjálf að ekki fór flíkin nógu vel
en hvað var að gat ég ekki séð. Þá
þurfti ekki annað en sýna Gurru
og vandamálið var leyst því hún sá
strax hvað var að.
Við gættum barna hvor annarr-
ar þegar á þurfti að halda; ég
gætti hennar barna og þegar dótt-
ir hennar stækkaði svolítið passaði
hún fyrir mig og þegar svo mín
dóttir óx svolítið passaði hún
barnabörnin hennar Gurru. Þannig
höfum við alltaf verið mikið sam-
vistum hvor við aðra.
Eftir að þau eignuðust bíl buðu
þau hjónin okkur stundum með í
bíltúra. Út á Skaga eða fram í
Vatnsdal o.s.frv. Það voru
skemmtilegar ferðir, oft stoppað
til að skoða sig um, slappa af og
leyfa krökkunum að hlaupa.
Þetta voru góðir dagar, sem við
minntumst oft þegar við hittumst.
Gurra talaði oft um æskustöðv-
arnar kæru í Dýrafirði og lýsti öllu
þar, lýsti því svo vel að þegar við
fórum þangað ekki alls fyrir löngu
lá við að ég þekkti umhverfið.
Við Ari kveðjum Gurru með
virðingu og þökk fyrir áratuga
góða vináttu og biðjum guð að
styðja og styrkja fjölskyldu henn-
ar á þessum erfiðu sorgarstund-
um. Megi minningarnar lýsa þeim
veginn til framtíðar.
Halla.
Fallinn er frá föð-
urbróðir minn Jón
Stefánsson 87 ára
gamall. Leiðir okkar hafa legið
saman frá því að ég man fyrst eftir
mér. Jón giftist frænku minni í
móðurætt, Sigríði Ingimundardótt-
ur. Hún lést 7. maí 1997 og alla tíð
mikil og góð samskipti á milli þess-
ara fjölskyldna. Nonni og Sigga
voru þau kölluð og voru mjög sam-
rýnd hjón.
Jón Stefánsson
✝ Jón Stefánssonfæddist í
Vestra-Stokks-
eyraseli í Árnes-
sýslu 28. október
1919. Hann lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 1. nóvember síð-
astliðinn og var út-
för hans gerð frá
Bústaðakirkju í 7.
nóvember.
Maður sagði ekki
Nonni nema að segja
líka Sigga, það var
bara þannig.
Nonni var harð-
duglegur maður og
alltaf tilbúinn að
skjótast hvert sem
var. Hann var líka
skemmtilegur og já-
kvæður sem kom
best í ljós við veikindi
og ástvinamissi, því
ekki er lífið alltaf
dans á rósum. Þá
brást minn ekki. Ég
gæti skrifað margt og mikið um
hann frænda minn en ætla að
geyma minningarnar fyrir mig og
mína fjölskyldu.
Ég votta fjölskyldunni samúð
mína.
Kveð Jón föðurbróður minn.
Blessuð sé minning hans.
Svava Ólafsdóttir.