Morgunblaðið - 05.12.2006, Blaðsíða 34
34 ÞRIÐJUDAGUR 5. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Þeir missa sem eiga!
Mér koma í hug þessi orð sem móðir
mín sagði gjarnan og svo sannarlega
höfum við öll misst mikið með Erni.
Mestur er þó missir foreldra hans og
systra sem elskuðu hann og umvöfðu
kærleika og væntumþykju. Örn var
líka heppinn að eiga þau að, í blíðu og
stríðu og í öllum hans veikindum stóðu
þau við hlið hans eins og klettar. Held
ég að á engan sé hallað þótt sagt sé að
móðir hans hafi gefið allt sem hún átti
og vel það. Undir það síðasta vék hún
ekki frá sjúkrabeðnum nótt né dag og
gerði hvað sem í hennar valdi stóð fyr-
ir Örn. Glöð hefði ég gefið hvað sem
var til að hafa hann svo miklu, miklu
lengur meðal okkar. Þakklát er ég
engu að síður fyrir að hafa átt hann
fyrir frænda og vin, svo yndislegur
sem hann var. Það eru held ég ekki til
nógu mörg falleg lýsingarorð í orða-
bókinni til að hafa um Örn Steinar,
vandfundnir eru ungir menn með því-
líka mannkosti. Hann var ákaflega
prúður í fasi og framkomu, hógvær og
hæglátur og gerði öllum gott, ég
heyrði hann aldrei segja styggðaryrði
um eða við nokkurn mann. Námið lá
vel fyrir honum, hann var sérlega
samviskusamur og iðinn. Örn sýndi
alltaf áhuga á því sem meðlimir stór-
fjölskyldunnar voru að gera og hugs-
aði fyrst og síðast um annarra hag.
Ég er svo heppin að vera yngst í
systkinahópnum og átti þar af leiðandi
kost á að umgangast og gæta systk-
inabarna minna meira og minna.
Finnst mér ég því eiga töluvert mikið í
þeim öllum þótt ekki sé svo langt í ár-
um milli mín og þeirra elstu. Ég varð
líka þeirrar ánægju aðnjótandi að fá
Örn og Guja frændur mína alloft í mat
til mín þegar þeir voru við nám hér í
höfuðborginni, þeirra stunda minnist
ég nú með þakklæti og gleði.
Í löngum og ströngum veikindum
gaf Örn aldrei upp vonina, hann
reyndi allt og barðist hetjulegri bar-
áttu en varð að lokum undan að láta.
Aldrei kvartaði hann þó – æðruleysið
var algert.
Ég kveð – og þó ekki; Örn verður
alltaf með okkur í hug og hjarta – við
fjölskyldan þökkum einlæglega fyrir
samfylgdina þar til við hittumst á ný.
Guðrún Guðjónsdóttir.
Örn Steinar Ásbjarnarson hefur
kvatt þennan heim og það er stórt
skarð höggvið í okkar litla samfélag
hérna á hæðinni á Höfðabraut 6. Sam-
félagið okkar hefur misst mikilvægan
hlekk í fjölbreyttum hópi starfsmanna
og einstaklinga. Við þurfum á að halda
fjölbreytni í skoðunum og hugsun til
að ná sem bestum árangri og þar lagði
Örn Steinar svo sannanlega sitt að
mörkum.
Örn Steinar var ráðinn til Forsvars
ehf. sem sumarstarfsmaður árið 2001
og fékk síðan aðstöðu til að ljúka við
lokaritgerð sína í Tölvunarfræði við
Háskóla Íslands um sumarið 2002.
Hann var síðan fastráðinn í október
við hugbúnaðardeild fyrirtækisins,
sem þá var sett á laggirnar. Honum
var strax falið að vinna við mörg metn-
aðarfull og krefjandi verkefni sem
hann leysti af hendi með láði. Örn
Steinar var mjög samviskusamur,
þrautseigur og ósérhlífinn starfsmað-
ur. Það er okkur mjög minnistætt sl.
sumar þegar hann kom til okkar, til að
leysa ákveðin mál, þrátt fyrir að vera
helsjúkur.
Þegar Arnar Steinars er minnst þá
kemur fyrsta í hugann, góður dreng-
ur, hann var dulur, flíkaði ekki tilfinn-
Örn Steinar
Ásbjarnarson
✝ Örn Steinar Ás-bjarnarson
fæddist á Sjúkra-
húsinu á Hvamms-
tanga 6. september
1978. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
21. nóvember síð-
astliðinn og var
jarðsunginn frá
Tjarnarkirkju í
Vatnsnesi 2. desem-
ber.
ingum sínum og það
kom blik í augun á hon-
um þegar hans kímni
kom í ljós sem særði
engan. Hann var ekki
einn af þeim sem þurfa
að vera miðdepill at-
hyglinnar og hafa hátt.
Heldur sýndi hann með
verkum sínum hvers
hann var megnugur.
Það voru margar
dyggðir sem Örn Stein-
ar kenndi okkur, m.a.
hógværð og nægju-
semi.
Í mínum huga var hann fulltrúi
gamalla og góðra gilda sem eru á und-
anhaldi í þjóðfélagi okkar. Því þessi
gildi eru ekki nógu „töff“, og fara í
bága við það sem einkennir okkar nú-
tíma-neyslusamfélag og hugmyndir
þess um dyggðir. Ríkjandi viðhorf
okkar í dag er neysla, einstaklings-
hyggja, framhleypni, óhóf og oflæti. Í
dag áttu að „selja þig“. Örn Steinar
var andstæðan, hann var ekki marg-
máll en hvert orð var gulls ígildi.
Við kveðjum góðan dreng með
söknuði.
Fyrir hönd starfsfólks á 3. hæð
Höfðabrautar 6.
Gunnar Halldór Gunnarsson,
framkvæmdastjóri Forsvars ehf.
Elsku frændi. Það eru ekki nema
liðlega 28 ár síðan að foreldrar þínir
komu með þig nýfæddan, hingað á
heimilið til afa þíns og ömmu sem voru
þá húsráðendur hér. Voruð þið svo
hér að mestu til vorsins 1980 er þið
fluttuð að Þorgrímsstöðum. Margt
kemur upp í hugann frá þeim tíma
þegar þið frændsystkinin voruð börn
hér á bæjunum og lékuð ykkur saman
sem ekki verður þó tíundað hér, eins
líka þegar ég fór að taka ykkur með
mér að smala.
En nú ert þú horfinn héðan, eftir
langa og erfiða baráttu við hið illvíga
krabbamein sem þú greindist með
þegar þú varst ekki nema 15 ára gam-
all. Tókst þá að ná tökum á sjúkdómn-
um og þú náðir að mennta þig eins og
hugur þinn stóð til. Síðan kom reið-
arslagið, sjúkdómurinn tók sig upp
aftur fyrir um það bil tveimur árum og
gekkst þú undir margar skurðaðgerð-
ir en ekkert varð við ráðið. Mér er
óskiljanleg sú hetjulund sem þú sýnd-
ir allan tímann.
Nú ríkir sorg í dalnum, mikill öð-
lingsdrengur er fallinn langt fyrir ald-
ur fram, en minningin lifir. Mín síð-
asta ósk þér til handa kæri frændi er
sú að almættið fari mildari höndum
um þig þar sem þú ert nú á nýjum
slóðum heldur en hér var gert.
Hafðu kæra þökk fyrir samferðina
sem varð þó allt of stutt elsku frændi.
Hvíl í friði
Loftur Sveinn Guðjónsson
og fjölskylda.
Það var síðsumars árið 1989 í
Breiðabólstaðarkirkju í Vesturhópi,
þeirri gömlu og fögru kirkju á þessum
merka sögustað þar sem ritun hófst á
Íslandi og fyrsta prentsmiðjan sem
kom úr Svíaríki var sett upp. Kirkjan
var þéttsetin því verið var að setja ný-
kjörinn og nývígðan prestinn okkar,
sr. Kristján Björnsson, inn í embætti.
Við hjónin, nýflutt í sveitina, sátum í
kirkjunni miðri og eftir athöfnina, sem
var afar hátíðleg og falleg, heyrði ég
hvíslað á næsta bekk fyrir aftan okk-
ur: „Er þetta nýi skólastjórinn,
mamma!“ Ég leit við og mætti tindr-
andi brúnum augum lítils drengs sem
brosti svo fallega til mín. Já, þetta var
rétt til getið hjá honum, þarna var
hann með móður sinni, brúneygðri og
dökkhærðri konu og tveimur systrum
sínum, gullfallegum tvíburum, sem ég
komst síðar að að voru átta ára, en
hann þremur árum betur. Við heils-
uðumst, handtakið þétt, sem bar vott
um festu og greind. Ég heillaðist af
þeim og átti eftir að verða kennari
þeirra um alllanga hríð, drengsins í
þrjú ár og stúlknanna enn lengur. Í
þeim kynntist ég viðhorfum sem fá-
gæt eru í dag; en þessi börn voru upp-
alin á fremur afskekktum bæ, umvafin
kærleika og umhyggju foreldra sinna;
börnin voru í fyrirrúmi; ekkert var
mikilvægara en velferð þeirra. Þau
komu öll fluglæs og vel skrifandi í
skólann,7 ára gömul; þau skrifuðu
eins og fullorðið fólk, en ekki eins og
ung börn! Þau kvöddu alltaf með
handabandi og þökkuðu fyrir daginn;
þau voru vel að sér í hverju sem var,
enda öll góðum gáfum gædd. Ég
fylgdist með þeim eftir að þau yfirgáfu
skólann minn. Þau luku öll framhalds-
námi með glæsibrag. Drengurinn var
fyrsti nemandi minn úr Vesturhóps-
skóla sem lauk stúdentsprófi, og get
ég vart lýst stolti mínu á þeirri stundu.
Síðan lá leið hans í Háskóla Íslands
þar sem hann lauk B.S. prófi í tölv-
unarfræðum af sama metnaði og
dugnaði og allt annað sem hann tók
sér fyrir hendur. Við hjónin fengum
alltaf að fylgjast með honum og systr-
um hans; í foreldrum þeirra kynnt-
umst við sérstæðum eiginleikum sem
komu fram sem þakklæti fyrir þau ár
sem við vorum samtíða í skólanum
okkar. Og vináttan þróaðist, þótt ekki
væru samvistir miklar, en gamli
smíðakennarinn naut leiðsagnar hans
og hjálpar í glímu sinni við tölvuna og
þar var hógværðin og nærgætnin í
fyrirrúmi sem fyrr.
Þennan yndislega unga mann, Örn
Steinar, kveðjum við í dag og er harm-
ur okkar allra ólýsanlegur. Opinber-
unarbókin 21. 1 og 4 segir:
Og ég sá nýjan himin og nýja jörð, því hinn
fyrri himinn og hin fyrri jörð voru horfin...
Og dauðinn mun ekki framar til vera, hvorki
harmur né vein né kvöl er framar til. Hið
fyrra er farið.
Við erum börn jarðar, en erum við ekki líka
börn himins? Við elskum lífið, bæði hið jarð-
neska og himneska. Ekkert líf er án dauða,
og enginn dauði án lífs.
„Til moldar oss vígði hið mikla vald,
hvert mannslíf sem jörðin elur“
segir skáldjöfurinn Einar Bene-
diktsson í sálmi sínum: „Hvað bindur
vorn hug við heimsins glaum?“ Já,
Guð vígir oss öll til moldar. Og síðar í
sálminum:
„því heiðloftið sjálft er huliðstjald,
sem hæðanna dýrð oss felur“.
Og maðurinn kemst upp í dýrð him-
insins þrátt fyrir huliðstjaldið, vegna
þess að Guð hefur gefið honum and-
ann. Predikarinn segir í 12.7:
Moldin hverfur aftur til jarðarinnar þar sem
hún áður var, en andinn til Guðs sem gaf
hann.
Jesús segir í Jóhannesarguðspjalli,
14.1.
Þegar ég er farinn burt og hef búið yður
stað, kem ég aftur og tek yður til mín, svo að
þér séuð einnig þar sem ég er.
Og síðar í guðspjallinu: 14.27: Hjarta yðar
skelfist ekki né hræðist.
Og hann segir ennfremur
(Jh.11.25):
Ég er upprisan og lífið. Hver sem trúir á
mig mun lifa þótt hann deyi.
Ég veit að Örn Steinar trúði á Jesú
Krist og hann mun lifa í dýrð himins-
ins og í hjörtum okkar allra sem
þekktu hann og unnu honum.
Kennari minn í guðfræðideild Há-
skóla Íslands hreif mig með eftirfar-
andi bæn sem elskuð móðir hans
kenndi honum sem barni og leyfði
okkur, nemendunum, að njóta með
sér.
Ó Jesú, Jesú minn,
á jörðu hér,
ég aðeins friðinn finn
í faðmi þér.
Ó tak mig, tak mig að þér
trúi kæri Jesús.
Í faðmi þínum fel mig,
ég flý til þín.
(Hawks/Fr.Fr.)
Ég bið Jesú Krist, Drottin vorn, um
að fela Örn Steinar í faðmi sínum og
umvefja hann kærleika sínum og friði.
Megi Guð allrar huggunar vera for-
eldrum hans, aldraðri ömmu, systrum
og öllum öðrum sem elskuðu hann, ná-
lægur.
Við Einar og synir okkar þökkum
elskuleg kynni.
Veri Örn Steinar kært kvaddur í ei-
lífri náðinni.
Kristín Árnadóttir.
Ferð þín er hafin.
Fjarlægjast heimatún.
Nú fylgir þú vötnum
sem falla til nýrra staða.
Og sjónhringar nýir
sindra þér fyrir augum.
(Hannes Pétursson.)
Fyrir 28 árum fæddist á Hvamms-
tanga drengur með falleg brún augu.
Stína vinkona var orðin mamma.
Drengurinn, Örn Steinar, var rólegt
og yfirvegað barn. Hann þurfti líka á
skapstyrk að halda í erfiðri sjúkdóms-
baráttu, sem hófst á unglingsárum.
Æðruleysið var einstakt hjá svo ung-
um manni. Elsku Stína mín, Addi,
Þorbjörg, Magga og fjölskyldur.
Drottinn gaf og drottinn tók. Minn-
ingarnar um Örn verða ekki frá ykkur
teknar. Megi þær lýsa upp svartasta
skammdegið sem fram undan er. Á
himnum hefur vantað fallegan engil
með brún augu. Hann mun vaka yfir
ykkur.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Þið eigið okkar dýpstu samúð.
Guðný Margrét og fjölskylda.
Fallinn er nú frá einn öðlingsdreng-
urinn enn – langt um aldur fram. Örn
var einstakur drengur sem gott var að
vinna með og eiga að. Svo lánsamur
var ég að kynnast Erni, fyrst sem
fulltrúi viðskiptavinar hugbúnaðar-
deildar Forsvars, þar sem hann starf-
aði, og síðar sem stjórnarformaður
þess. Rík þjónustulund, hógværð, fag-
mennska og samviskusemi einkenndi
þennan góða dreng. Þrátt fyrir alvar-
leg veikindi var starfsgleði hans aðdá-
unarverð – hann starfaði ötullega þar
til kraftinn þraut. Hann hafði trú á
samfélaginu sem hann bjó í og á því
fyrirtæki sem hann starfaði fyrir. Trú-
in var gagnkvæm því honum voru fal-
in stór og flókin verkefni sem fáir aðr-
ir en Örn hefðu treyst sér til að leysa.
Með sérfræðiþekkingu að vopni og
hinum góðu eiginleikum sínum voru
verkefnin unnin af mikilli kostgæfni
allt til enda. Enn og aftur erum við
vitni að því þegar einn af okkar bestu
liðsmönnum samfélagsins er tekinn
frá okkur. Frammi fyrir því stöndum
við vanmáttug. Ég bið Guð að geyma
vel þennan góða dreng.
Garðar Jónsson.
Þá hlýtur að hafa sárlega vantað
góðan tölvunarfræðing á himnum – að
taka hann Örn frá okkur, þennan ljúfa
og góða dreng. Hvers á ég að gjalda
að geta ekki lengur hringt upp á efri
hæðina og sagt ,,Örn minn, það er eitt-
hvað að hjá mér“. Alltaf kom sama
svarið ,,Ég kem“ og kíminn á svip ýtti
hann á nokkra takka og allt var komið
í lag. Í eitt skiptið man ég hann hafa
brosað meira en vanalega og sagt
,,Sigga mín, það getur verið ágætt að
slökkva og kveikja á tölvunni“. Þetta
ráð reynist mér hið ágætasta í mörg-
um tilfellum.
Ég er svo heppin að geta sagt að
Örn Steinar hafi verið vinur minn þó
að ég sé 30 árum eldri. Ósjaldan kom
hann við á safninu hjá mér að spjalla,
stundum kom hann til að ná sér í bók
og stundum var sagt ,,Nú er Ásbjörn
litli að koma og ég þarf að fá bækur
fyrir hann. Ætli það sé ekki best að
það séu þær sömu og síðast. Hann vill
alltaf láta lesa það sama.“ Þetta lýsir
honum Erni vel, alltaf að hugsa um þá
sem honum þótti vænt um.
Þegar hann og pabbi hans ákváðu
að byggja sér hús á Þorgrímsstöðum
fékk ég að fylgjast með hvernig gekk
og í maí fór hann með okkur tvær vin-
konur að sýna okkur húsið sem þá var
langt komið. Ákveðið var að aftur ætti
að fara í skoðunarleiðangur þegar allt
væri tilbúið en ekki verður af því að
við gerum það saman.
Oft þegar við vorum að spjalla kom
í ljós hvað hann bar mikla umhyggju
fyrir fjölskyldunni og þá ekki síst
mömmu sinni, sem hefur verið vakin
og sofin undanfarin ár að fylgjast með
honum í veikindum hans. Það sama á
við um pabba hans, systur og fjöl-
skyldur þeirra, öll hafa þau staðið
saman við að gera fyrir hann allt hið
besta.
Af hverju sit ég hér með tárin í aug-
unum, horfi á myndina af okkur sem
tekin var í ferðinni góðu í vor og skrifa
þetta? Það er af því að við áttum svo
margar skemmtilegar stundir saman
og ég nú sit ég hér og minnist þeirra
stunda bæði hrygg og glöð.
Sorgin er andstæða gleðinnar sem
ég hef svo oft notið í nálægð Arnar.
Nú tek ég ekki oftar utan um þig og
knúsa en ég hugsa til þín um alla
framtíð og það mun veita mér gleði.
Minningin um Örn Steinar er mér
dýrmæt. Ég vildi að ég gæti létt ein-
hverju af allri þeirri sorg og söknuði
sem þjakar nú foreldra hans Stínu og
Adda, systur, mága og systrabörn
sem sjá nú á eftir góðum dreng. En
meðan við munum eftir Erni og hugs-
um um hann er hann með okkur.
Gyða Sigríður Tryggvadóttir.
Örn Steinar er fallinn frá, langt um
aldur fram.
Ég hafði fylgst með þessum hóg-
væra en einarða pilti um árabil, þar
sem hann ólst upp í foreldrahúsum á
Þorgrímsstöðum á Vatnsnesi. Svo
hagaði til að ég ásamt félaga mínum
var um langt árabil með veiðidag í
Tjarnará, sem m.a. rennur fyrir landi
Þorgrímsstaða. Það varð að föstum
sið að fá kaffi hjá fjölskyldunni, ræða
heimspekilega við húsbændur og
dreypa á viskí, enda fengum við víst
nafnbótina „viskíkarlarnir“. Örn kom
að þessum ferli okkar á seinni árum,
hafði mikinn áhuga á veiðunum og
þekkti ána og veiðistaðina.
Á þessum árum kynntist ég Erni
nokkuð, en kynnin áttu eftir að
aukast. Hann hafði sem unglingur
tekist á við alvarleg veikindi og fór í
erfiða aðgerð sem virtist veita varan-
legan bata. Hann lauk grunnskóla-
prófi og framhaldsnámi, sem lauk með
útskrift út tölvunardeild í Háskóla Ís-
lands. Hann réðst árið 2002 til For-
svars á Hvammstanga, sem þá var ný-
stofnað. Vann hann þar í
hugbúnaðardeild, þar sem tekist var á
við metnaðarfull verkefni og þau leidd
til lausna. Í hönd fór afar skemmti-
legur tími í ungu en framsæknu fyr-
irtæki, starfsandi einstakur og fram-
tíðin björt. Það kom því okkur öllum í
opna skjöldu síðla árs 2004 að hið
gamla mein var aftur farið að hrjá Örn
og tók þá við langur tími, vona og von-
brigða. Örn gekkst undir margar að-
gerðir og kom ávallt til starfa þegar
hann hafði þrótt til. Þessum langa ferli
lauk svo við andlát hans nú í nóvem-
ber.
Í huga mínum stendur einlægt
þakklæti fyrir að hafa fengið að kynn-
ast Erni Steinari, að starfa með hon-
um, gleðjast með honum, bæði einum
og í samheldnum samstarfshópi.
Hann var ávallt hlédrægur, en stutt í
kímni og keppnisskap. Hann bauð
mér í tvígang að koma og tefla við sig,
sem ég því miður sá mér ekki færi á að
gera þá. Eins fór með heiðarferðina að
Arnarvatni, sem aldrei var farin.
Það er sorg í huga okkar, vinnu-
félaganna á Höfðabrautinni, yfir því
hafa ekki fengið að njóta lengri sam-
vista við þennan góða félaga og að lífs-
hlaupi hans skuli vera lokið. Hann
verður lagður til hinstu hvílu í Tjarn-
arkirkjugarði, við mynni dalsins síns,
sem hann bast svo órjúfanlegum
böndum.
Þegar sorgin rénar munu standa
eftir góðar minningar. Ég bið góðan
Guð að styrkja foreldra og fjölskyldu
Arnars Steinars og að blessa minn-
ingu hans.
Karl Sigurgeirsson.
Horfinn úr heimi
héðan ungur
einstakur efnismaður.
Hefur hug allra
hjartnæmt vakið
saknað nú sárlega.
Víst ei vitað
vel hvað ævi
endist ýta kyni.